Հարթակ

Շէօր­լի Կիպ­սըն եւ իր ա­մու­սի­նը Հե­րի­սըն կը բնա­կին մայ­րա­քա­ղաք Ո­ւա­շինկ­թը­նի հա­րաւ-ա­րե­ւե­լեան շրջա­նը։ 1997 թուականին, ա­նոնց քսանեօթ տա­րե­կան ոս­տի­կան մանչ զա­ւա­կը՝ Պրա­յն, ոս­տի­կա­նա­կան իր ինք­նա­շար­ժին մէջ նստած՝ կը սպան­նուի, են­թար­կուե­լով դա­րա­նի մը (ambush):

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այդ թուա­կան­նե­րէն ան­ցած են տա­սը «եր­կար» տա­րի­ներ: Եր­կար, ո­րով­հե­տեւ տար­բեր ա­ռում­նե­րով եր­կի­րը գե­րին կը դառ­նար քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րու տա­րա­կար­ծու­թիւն­նե­րուն եւ մեծ հա­րուած կը հաս­ցուէր Լի­բա­նա­նի տնտե­սա­կան, ըն­կե­րա­յին, կրթա­կան եւ մշա­կու­թա­յին ո­լորտ­նե­րուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նան­ցի­նե­րու կա­րե­ւոր մէկ տո­կո­սին հա­մար «14 Մարտ» քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րը ա­ւար­տած են ի­րենց դե­րը: 

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կեան մար­մին­նե­րու կող­մէ ձեր­բա­կա­լուե­լէն շա­բաթ­ներ ա­ռաջ Շէյխ Ապ­տիւլ Ռահ­ման ե­լոյթ մը կ՚ու­նե­նար CNN կա­յա­նէն: Այդ ե­լոյ­թով էր նաեւ, որ պա­տաս­խա­նե­լով լրագ­րո­ղի հար­ցու­մին կը յայ­տա­րա­րէր, որ ինք կտրա­կա­նա­պէս դէմ է զի­նեալ ո­րե­ւէ ձե­ւի գոր­ծու­նէու­թեան:

ԿՈ­ՐԻՒՆ ԱՐՔ. ՊԱ­ՊԵԱՆ

«Ա­նոնք, ո­րոնք Յի­սու­սի առ­ջե­ւէն կ՚եր­թա­յին կամ կը հե­տե­ւէին ի­րեն, կ՚ա­ղա­ղա­կէին. Ով­սան­նա՜ Բարձ­րեա­լին, օրհ­նեալ ըլ­լաս դուն, որ կու գաս Տի­րոջ ա­նու­նով. օրհ­նեա՜լ ըլ­լայ քու թա­գա­ւո­րու­թիւնդ, մեր հօր թա­գա­ւո­րու­թիւ­նը, որ կու գայ» (ՄԱՐԿ. ԺԱ. 9-10)։ «Եւ երբ Յի­սուս ա­ւե­լի մօ­տե­ցաւ Ե­րու­սա­ղէ­մի եւ տե­սաւ զայն, լա­ցաւ ա­նոր վրայ եւ ը­սաւ.- Գո­նէ այ­սօր գիտ­նա­յիր, թէ ի՛նչ բա­նի մէջ կը կա­յա­նայ խա­ղա­ղու­թիւնդ։ Բայց այ­լեւս պի­տի չկրնաս տես­նե­լ» (ՂՈՒԿ. ԺԹ. 41-42)։­

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ինչ­պէս երէկուան յօ­դուա­ծի վեր­ջին բաժ­նին մէջ նշե­ցինք, Ե­գիպ­տո­սի «Ալ Օք­սոր» քա­ղա­քին մէջ ե­ղած ա­հա­բեկ­չա­կան յար­ձա­կու­մը բա­ւա­կան ծանր հե­տե­ւանք­ներ կ՚ու­նե­նար, մին­չեւ այդ թուա­կա­նը ներ­քին խլրտում­ներ ապ­րող իս­լա­մա­կան խմբա­ւո­րում­նե­րու տար­բեր շեր­տե­րուն մէջ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

-Հէ՛յ, արթն­ցէք, աս­քան քնա­նա՞լ մը կ­­՚ըլ­լայ, այ­սօր գոր­ծի օր է, պէտք է կա­նուխ սկսինք ու վեր­ջաց­նենք մեր գոր­ծը: Հի­մա կու գայ աղ­ջիկս ալ ուր որ է, խօ­սե­ցաւ հետս քիչ ա­ռաջ հե­ռա­ձայ­նով, կը հարց­նէր, թէ բա­նի մը պէտք ու­նի՞նք, որ յե­տոյ վար իջ­նել չըլ­լայ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Տասն տա­րի ա­ռաջ իր կնոջ ուղ­ղած նա­մա­կին մէջ Օ­մար Ապ­տիւլ Ռահ­ման կը բո­ղո­քէր, որ բան­տա­պահ­նե­րը զինք մե­կու­սա­ցու­ցած են եւ կտրած՝ ար­տա­քին աշ­խար­հի լու­րե­րէն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Վեր­ջին օ­րե­րուն ըն­թաց­քին, ինչ որ տե­ղի կ՚ու­նե­նար Սու­րիոյ երկ­նա­կա­մա­րին վրայ, նո­րու­թիւն մը չէր: Խօս­քը կը վե­րա­բե­րի իս­րա­յէ­լեան օ­դու­ժին կող­մէ կա­տա­րուած քա­նի մը գրոհ­նե­րուն, ո­րոնք թի­րախ ընտ­րած էին Սու­րիոյ բա­նա­կի տար­բեր դիր­քեր:

ՄՈՎՍԷՍ ԾԻՐԱՆԻ

Մոռ­ցուած կամ լու­սանց­քայ­նա­ցուած ա­րուես­տա­գէտ­ներ ե­ղած են, կան ու աս­կէ ետք ալ պի­տի ըլ­լան աշ­խար­հի տա­րած­քին: Երբ թոյ­լերն ու մի­ջակ­ներն են ա­նոնք, ժա­մա­նա­կը դա­ժա­նա­բար կը վա­րուի ա­նոնց հետ եւ մո­ռա­ցու­թեան կ՚են­թար­կէ ար­դա­րօ­րէն: