Հարթակ

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ըն­կե­րոջ մը հետ խօ­սակ­ցու­թեան պա­հուն, ու­րիշ ըն­կեր մը մօ­տե­նա­լով խօ­սա­կի­ցիս ը­սաւ. «Մի՛ խօ­սիր ա­սոր հետ, մի՛ խօ­սիր, ի՛նք յո­ռե­տես է, քեզ ալ կը վա­րա­կէ»: Եր­բեմն վի­ճա­կը կամ գա­լիք դրու­թի­նը ա­նո­րոշ կ՚ըլ­լայ ու ա­նոր ժխտա­կան կող­մին ե­թէ նա­յիս, յո­ռե­տես կ՚ըլ­լաս. Իսկ դրա­կան կող­մին՝ լա­ւա­տես. կայ, սա­կայն, ամ­բող­ջու­թիւ­նը ըն­կա­լե­լու տե­սան­կիւն:

ՅԱ­ԿՈԲ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Յա­ճախ ը­սած եմ, որ մե­ծե­րու միտ­քե­րը իս­կա­կան դպրոց­ներ են, ե­թէ քա­ջու­թիւն եւ հա­մես­տու­թիւն ու­նե­նանք ա­նոնց դի­մե­լու եւ սոր­վե­լու, մենք մեզ եւ մեր ժա­մա­նա­կը հասկ­նա­լու, մեր կեան­քին եւ ա­րարք­նե­րուն ու­ղին ճշդե­լու:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իր կար­գին, հա­լէ­պա­հայ լրագ­րող եւ Բե­րիոյ Թե­մի «Գան­ձա­սա­ր» պաշ­տօ­նա­թեր­թի նախ­կին խմբա­գիր Մա­րի Մերտ­խա­նեան Հա­լէ­պի վեր­ջին զար­գա­ցում­նե­րուն մա­սին  դի­մա­տետ­րի իր է­ջին գրա­ռում մը կա­տա­րե­լով գրած է.

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Գի­տենք, որ ե­րա­խա­ներ ա­մե­նու­րէք անձ­կու­թեամբ կը սպա­սեն տա­րուան վեր­ջա­ւո­րու­թեան, որ­պէս­զի տես­նեն, թէ Կա­ղանդ պա­պան ի՞նչ նուէր­ներ պի­տի բե­րէ ի­րենց։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Հա­լէ­պի մէջ տե­ղի ու­նե­ցող ա­րագ զար­գա­ցում­նե­րը նոր օ­րա­կար­գե­րու դուռ պի­տի բա­նան: Հի­մա հիմ­նա­կան նիւ­թը Հա­լէ­պէն հե­ռա­նալ ու­զող­նե­րուն օգ­նու­թիւն ցու­ցա­բե­րե­լը չէ, այլ հա­լէ­պա­հա­յե­րու «տու­ն» վե­րա­դար­ձը:

Ա­ՐԱԶ ԳՈ­ՃԱ­ՅԵԱՆ

Սուրբ Ծննդեան եւ Նոր տա­րուան տօ­նե­րուն ա­ռիթ­նե­րով տե­ղի կ՚ու­նե­նան զա­նա­զան նա­խա­ձեռ­նու­թիւն­ներ, ո­րոնք կը դրսե­ւո­րուին ա­րուես­տի զա­նա­զան ձե­ւե­րով: Այս է­ջով  ա­խոր­ժա­բեր­նե­րու նման պա­տա­ռիկ­ներ կը հրամց­նենք ձե­զի՝ տօ­նե­րուն առըն­չուած ա­րուես­տի ո­ճով ներ­կա­յա­ցում­նե­րու ընդ­մէ­ջէն:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Կրկին ան­գամ այդ ե­րե­կոյ մեզ բո­լորս մէկ եր­դի­քի տակ մէկ­տե­ղո­ղը, Հա­լէ­պի մեր Ճե­մա­րա­նի ե­րախ­տա­պարտ շրջա­նա­ւարտ­նե­րով կազ­մուած միու­թիւնն էր: Ը­սի՛, Ճե­մա­րան. խօսքս Քա­րէն Եփ­փէ Ազ­գա­յին Ճե­մա­րա­նի մա­սին է:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­րա­բա­կան աշ­խար­հին հա­մար բա­ւա­կան ա­ռանց­քա­յին դիրք եւ դեր ու­նե­ցող Թուր­քիոյ զար­գա­ցում­նե­րը կ՚ար­ժա­նան յա­տուկ ու­շադ­րու­թեան:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ե­թէ ա­րեւն այս դա­րա­ւոր կու տայ լոյ­սի ճա­ռա­գայթ­նե­րը, ո­րով կեան­քը կը շնչէ: Սա բնու­թեան ար­գա­սիքն է. իսկ բա­նա­կա­նու­թեան տուածն ալ բազ­մա­ճիւղ ու բազ­մա­զան, կեան­քին կու տան ի­մաստ, հա­ճե­լի միտ­քե­րով կ՚ո­ռո­գեն ան­ձը, ու պահ մը, դառ­նու­թիւն­ներդ սփո­փանք չեն գտներ, սա­կայն մխի­թա­րա­կան լա­րե­րով կը մեղ­մաց­նեն ու կ՚ա­նուշց­նեն… հոս, բա­նա­կա­նու­թե­նէն միա՛յն գրա­կան աշ­խարհ պի­տի մտնենք, կարգ մը պատ­կեր­նե­րու ընդ­մէ­ջէն, ո­լո­րապ­տոյտ ա­րա­հետ­նե­րով: