ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պարզ մուրճով մը կարելի է մարմարիոնէ արձան մը փշրել. բայց կարելի՞ է որեւէ քարի մը գեղեցիկ ձեւ տալ։ Շատ աւելի դիւրին է մարդ մը փորձել, քան թէ ազատել զայն։ Դիւրին է կեանքի մը վնասել՝ գայթակղեցնել, քան թէ շահիլ զայն Յիսուսի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գիտէ՞ք, թէ աշխարհի մէջ կան շատ մը երեւոյթներ, գիւտեր եւ ստեղծագործութիւններ, որոնք իրենց սկզբնական վիճակին մէջ ստեղծուած են մարդկութեան որպէս բարիք ծառայելու, սակայն, վերջաւորութեան վերածուած են աղէտի աղբիւրներու. անկասկած մեր ազգին մէջ նման վիճակ ունին «թաղականութիւն», «հոգաբարձու», «ազգային ժողով» կոչուած հաստատութիւնները:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Որոշ տարիք մը ունեցողներ յաճախ կը յիշեն իրենց ծնողները եւ այն օրերը՝ երբ իրենց հետ երջանիկ կ՚ապրէին։ Կ՚ապրէին ո՛չ իրենց ֆիզիքական աշխարհով, այլ իրենց հոգեկան աշխարհով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կան բացասական երեւոյթներ, որոնց արմատը պէտք է հինին մէջ փնտռել ու գտնել, որովհետեւ բացասական երեւոյթները մէկ օրուան մէջ չյայտնուեցան մեր մէջ։ Անոնց ծնունդ առին, սկզբնական շրջանին քննադատուեցան, ժամանակի ընթացքին յաջողեցան «պարզ» ու «բնական» երեւոյթ ստանալ եւ հիւանդութեան մը պէս կամաց կամաց սկսան տարածուիլ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աշխարհի վրայ կան զանազան կրօններ՝ որոնց մէջ կը գտնուին նաեւ ազգային եւ ցեղային մշակութային ծագում ունեցողներ։ Պատմական վկայութիւններու համաձայն՝ այս կարգին կրօններ ջանք չեն թափած «տիեզերական» դառնալու։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գրականութիւնը լոկ լեզուն զարգացնելու եւ հեղինակի մտաւորական ձիրքերուն «ցուցասրահ»ը չէ. ան ժողովուրդի կեանքը, հոգեվիճակը, համոզումներն ու մտածումները կը պարզէ եւ անոնց անկեղծ հայելին կը դառնայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Անօթիները բարիքներով լիացուց, մինչ հարուստները դատարկաձեռն արձակեց». (ՂՈՒԿ. Ա 53)։
Մարիամի օրհներգութենէն այս հատուածը կը մտաբերէ Հին կտակարանի Աննայի աղօթքը՝ ուր կ՚ըսէ ուխտ ընելով. «Ո՛վ Տէր զօրութեան, եթէ Քու աղախինիդ նեղութեանը նայիս եւ զիս յիշես եւ Քու աղախինդ չմոռնալով՝ Քու աղախինիդ արու զաւակ մը տաս, զանիկա Տէրոջը պիտի նուիրեմ եւ կեանքին բոլոր օրերուն մէջ եւ անոր գլխուն վրայ ածելի պիտի չզարնուի». (Ա ԹԱԳ. Ե 11)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայկունի, որուն գիրքերը չեն ծախուած, մտահոգ խմբագրատունէն դուրս եկած ատեն կը հանդիպի պրն. Վարդանեանին, որ ուրախանալով այս անակնկալ տեսակցութենէն՝ կ՚ըսէ. «Ձեր գիրքը ստացանք: Գրասիրաց միութեան անունով պարտականութիւն ունիմ խորին շնորհակալութիւն յայտնելու ձեր ձօնագրած թանկագին նուէրին համար:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պօղոս առաքեալ եբրայեցիներու գրած իր նամակին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Արդ՝ հաւատքը յուսացուած բաներուն հաստատութիւնը եւ չերեւցած բաներուն ապացոյցն է». (ԵԲՐ. ԺԱ 1)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կար ժամանակ, երբ հայ գրողը՝ թէեւ ոչ արժանի ձեւով, սակայն կ՚ապրէր իր գրելու շնորհով։ Կար ժամանակ, երբ ժողովուրդը լաւապէս կը գիտակցէր, որ գիրն ու գրականութիւնն է, մամուլն է, որ կը կոփէ մարդոց միտքը, կը դաստիարակէ եւ ազգի մը բարոյական արժէքները կը զարգացնէ։
