ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդուն բարութիւնը պայմանաւոր է եւ յարաբերական. երբեմն, ըստ պարագաներու պահանջին՝ բարի է, երբեմն ալ՝ չար։ Ո՞վ է լման, ամբողջովին բարին, որ կը նշանակէ «միշտ բարի», եթէ ոչ անկարելի, բայց դժուա՛ր է որոշել։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ազգի մը մէջ ամենէն մեծ դժբախտութիւնը սկիզբ կ՚առնէ ա՛յն ժամանակ, երբ հաւաքական շահը կը սկսի իր տեղը զիջիլ անհատականին ու մարդ հաւաքականութեան շահերով առաջնորդուելու փոխարէն աւելի նախամեծար կը նկատէ իր անձնական շահերը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Առձեռն Ընդհանուր ԺԱՄԱՆԱԿԱԳՐՈՒԹԻՒՆ Հին եւ Նոր Տէրութեանց - Վենետիկ, ի տպարանի Մխիթարեան, 1880» գիրքին մէջ «Ազդ» վերտառութեամբ՝ որպէս նախաբան, սապէս կ՚ըսէ Հ. Ներսէս Ճնտոյեան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայկական հին ժողովրդական խօսք մը հետեւեալը կ՚ըսէ. «Ամուրիին համար կնիկ ծեծելը դիւրին է» եւ զարմանալի չէ, որ նման իմաստուն խօսք մը մեր՝ հայութեանս մէջ ծնունդ առած է, որովհետեւ մեզի համար դիւրին է այն ամէնը՝ որուն մասին ամենէն չնչին գիտութիւնն ու տեղեկութիւնը չունինք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բոլոր գետերը ծովը կը թափին, բայց ծովը չի լեցուիր»։
Ասիկա ճշմարտութիւն է հոգեւոր հասունութեան նկատմամբ։ Սիրելի՜ բարեկամ, պէտք է որոշ վերապահութեամբ մօտենալ Ժողովի Գիրքին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Զարթօնքի սերունդի ծնունդէն ետք, մանաւանդ Յարութիւն Ալփիարով, Օտեանով, Պարոնեանով եւ ուրիշներով յառաջ եկաւ սերունդ մը, որ սուր քննադատութեան փոխարէն նախընտրեց գործածել երգիծանք ու հեգնանք՝ նոյնիսկ ամենէն զգայուն եւ վտանգ սպառնացող երեւոյթները ներկայացնելու համար:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կ՚ըսեն, որ ճշմարտութիւնը գաղափարներու բախումէն ի յայտ կու գայ։ Ճի՛շդ է, քանի որ ճշմարտութիւնը մէ՛կ է եւ գաղափարներ, համոզումներ, հաւատալիքներ որքան ալ շատ եւ բազմաթիւ ըլլան, ի վերջոյ ճշմարտութեան կը յանգի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհի մէջ մարդիկը խաբելու ամենէն ազդու միջոցը հաւատքն է, որովհետեւ վերացականին հանդէպ անգիտութիւնը որոշ վախ կը յառաջացնէ անոնց մէջ եւ այդ վախին անձնատուր անոնք պատրաստ կ՚ըլլան հաւատալ այն բոլորին՝ որուն մասին նուազագոյն գիտութիւնն անգամ չունին։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ստորեւ կը շարունակենք ներկայացնել Մաղաքիա Արք. Օրմանեանի «Համապատում»ին նախաբանը՝ ուր պիտի գտնենք եւ վերյիշենք ճշմարտութիւններ՝ որոնք յաճախ կ՚անտեսուին…
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բոլորիս ալ բերանները ստախօսութեան որջ մըն է եւ մեծագոյն ստախօսները մեր հասարակութեան մէջ անո՛նք են, որոնք «ես սուտը կ՚ատեմ» յերիւրածոյ լոզունգով հրապարակ դուրս կու գան, նմանելով այն կիներուն, որոնց մեծագոյն բամբասանքը մի՛շտ սկիզբ կ՚առնէ «ես բամբասել չեմ սիրեր» զաւեշտալի յառաջաբանով:
