Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ը­սեն՝ թէ ծե­րու­թեան շրջա­նը եր­կա­րա­տեւ ըլ­լա­լու հա­մար պէտք է կա­նուխ ծե­րա­նալ։ Ար­դա­րեւ տա­րի­քոտ ըլ­լալ եւ ծեր ըլ­լալ, թէեւ մեր­ձի­մաստ են, բայց էա­պէս կը տար­բե­րին ի­րար­մէ։ Տա­րիք ու­նե­ցող մէ­կը կրնայ ինք­զինք ե­րի­տա­սարդ զգալ, եւ փո­խա­դար­ձա­բար տա­րի­քը քիչ ըլ­լալ բայց ծեր զգալ ինք­զինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պահ մը դի­տենք մեր շուր­ջը եւ անդ­րա­դառ­նանք բնու­թեան եւ ա­նոր մէջ մար­դուն ընդ­հա­նուր նկա­րագ­րին։ Ի՞նչ կը տես­նէք։ Բնու­թիւ­նը շա­րու­նակ կը շի­նէ, կ՚ար­տադ­րէ եւ կը պա­հէ, կը պահ­պա­նէ, հոգ կը տա­նի, կը խնա­մէ իր շի­նա­ծին։ Մարդ ի՞նչ կ՚ը­նէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին պատ­մու­թեան ա­մէն շրջա­նին՝ գա­ղա­փա՛րն է, որ բարձր բռնած է մար­դուն ար­ժա­նա­ւո­րու­թիւնն ու ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւ­նը, քա­նի որ գա­ղա­փա­րի եզրն է, որ մարդս կը բարձ­րաց­նէ եւ կը զա­տէ միւս բո­լոր ապ­րող էա­կա­նե­րէ։ Ար­դա­րեւ գա­ղա­փա՛րն է, որ ըն­թա­ցքը կ՚ո­րո­շէ կեան­քին եւ մարդս կ՚ուղ­ղէ նպա­տա­կի մը՝ հասկ­նա­լու կեան­քին ի­մաս­տը իր բո­լոր ե­րես­նե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ երկ­խօ­սու­թեամբ միայն կը հաս­նի ճշմար­տու­թեան, ան այս մի­ջո­ցով է, որ կրնայ գտնել ճշմար­տու­թիւ­նը եւ եր­ջան­կու­թիւ­նը՝ զորս ան­դա­դար փնտռած է դա­րե­րէ ի վեր։ Մար­դուն ար­ժա­նա­պա­տուու­թեան ա­մե­նավ­սեմ ե­րե­ւոյ­թը կը գտնուի մար­դուն Աս­տու­ծոյ հետ հա­ղոր­դակ­ցե­լու կո­չու­մին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տոս ե­կաւ աշ­խար­հին իր՝ ամ­բողջ սի­րով ու խո­նար­հու­թեամբ, բայց մար­դոց սիր­տը եւ հո­գին լե­ցուած էր աշ­խար­հիկ տե­սակ տե­սակ հրայրք­նե­րով, զա­նա­զան զբա­ղում­նե­րով՝ ուր տեղ չկար սի­րոյ, խո­նար­հու­թեամբ ի­րեն տեղ փնտռող Քրիս­տո­սի ան­կեղծ սի­րոյն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հար­ցում մը ու­նիմ սի­րե­լի՜­ներ՝ ո­րուն բա­նա­ւոր պա­տաս­խան մը կը փնտռեմ։ Թէեւ սա­կա­ւա­թիւ մեր օ­րե­րուն, բայց մեր շուր­ջը կան ծա­ռեր, ո­րոնք եր­կար տա­րի­ներ կը գտնուին հոն՝ ուր կը տես­նենք ա­մէն օր։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դու հայ­րու­թեան ա­կուն­քը Աս­տու­ծոյ հայ­րու­թի՛ւնն է, ան է հի­մը ծնող­նե­րուն մա­տու­ցուած պա­տի­ւին։

Ան­չա­փա­հաս թէ խե­լա­հաս, զա­ւակ­նե­րուն յար­գան­քը ի­րենց հօր կամ մօր հան­դէպ՝ կը սնա­նի բնա­կան սէ­րէն, ծնած՝ զի­րենք ի­րա­րու միաց­նող զօ­դէն։ Ան խնդրուած է աստուա­ծա­յին պա­տուէ­րէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նեն­գամ­տու­թիւն կամ նեն­գու­թիւն կը նշա­նա­կէ՝ չար դի­տա­ւո­րու­թիւն, դաւ, կեղ­ծիք։ Նեն­գա­միտ մար­դիկ ի­րենց մէջ նեն­գու­թիւն պա­րու­նա­կող մար­դիկ են՝ խար­դախ ու խո­րա­մանկ, ո­րոնք ա­մէն ա­տեն պատ­րա՛ստ են ու­րիշ­նե­րու վնաս հասց­նե­լու եւ ի­րենց շահ ա­պա­հո­վե­լու։ Նեն­գու­թիւ­նը ա­ւե­լի եւս կ՚ար­տա­յայ­տուի խօս­քով, այ­սինքն լե­զուո՛վ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բա­րո­յա­կան վճռա­կան ընտ­րանք­նե­րը կը հրա­ւի­րեն մար­դը՝ մաք­րուե­լու սիր­տով, ներք­նա­պէս, ա­մէն յո­ռի բնազդ­նե­րէ եւ փնտռել սէ՛­րը։ Այս ուղ­ղու­թեամբ կ՚ու­-սուցուի, թէ ճշմար­տու­թիւ­նը ո՛չ թէ տե­սա­նե­լի կամ շօ­շա­փե­լի ար­ժէք­նե­րու, այլ ան­տե­սա­նե­լի եւ հո­գե­ւոր ար­ժէք­նե­րու մէջ կը կա­յա­նայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ է «ուժ»ին գաղտ­նի­քը։ Ի՞նչ է այն ա­նի­մա­նա­լի, ան­տե­սա­նե­լի «ուժ»ը՝ որ նոյն ու նման պատ­ճառ­նե­րով տար­բեր ար­դիւնք­ներ կ՚ար­տադ­րէ։ Ար­դա­րեւ, ջու­րը, հո­ղը, լոյ­սը նոյնն են, բայց հուն­տեր տար­բեր կեր­պով, տար­բեր տե­սքով եւ տար­բեր գոյ­նե­րով կը հաս­նին, տե­սակ տե­սակ կը բուս­նին։