ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերոյիշեալ վերնագիրին դիմաց մեր տարեց ընթերցողները յաւիտենական կրակին չարժանանալու համար կրնան անմիջապէս «Մեղայ Ամենասուրբ» մը արտասանել, ինչու չէ, նաեւ անցնիլ Նարեկի ընթերցանութեան, իրենց մասին պատրաստուած դատաստանի գիրքէն ջնջելու համար այն գայթակղութիւնը, որ ես պիտի պատճառեմ այսօր իրենց:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Տարիներ առաջ բարեկամի մը հետ ունեցայ հետեւեալ բանավէճը. ինք պնդեց, թէ երգերու մէջ բառերէն աւելի երաժշտութիւնն է կարեւորը, որովհետեւ այդ մէկն է, որ հաճոյք կը պատճառէ մարդուն, մինչ իր կարծիքին հակառակ ես պնդեցի, թէ բառերն են, որ ապրումն ու զգացումը կը փոխանցեն. այս նիւթին շուրջ մինչեւ օրս չկրցանք հասարակաց եզրակացութիւն մը կազմել. ինք մնաց երաժշտութեան, իսկ ես մնացի բառերու կողմնակից:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անձնապէս քաղաքականութենէն շատ բան չեմ հասկնար, սակայն կը սիրեմ ընդդիմութիւնը, որովհետեւ ընդդիմութեան եւ իշխանութեան միջեւ եղող բախումն է, որ կողմերը կը մղէ աշխատանքի եւ կը կարծեմ դժբա՛խտ է այն երկիրը, որ ընդդիմութիւն չունի, որովհետեւ այդտեղ մի-իշխանութիւն տիրելով ամէն բան «պապի անսխալականութեան» նման պէտք է ընդունի ուզեն կամ չուզեն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Արդէն իսկ 27 տարիներէ ի վեր՝ 1995 թուականէն սկսեալը 7 ապրիլը ազգային տօնացոյցին համաձայն, Հայրենիքէն ներս կը նշուի որպէս Մայրութեան եւ գեղեցկութեան օր: Հայ Առաքելական Եկեղեցին ապրիլի 7-ը կը նշէ որպէս Սուրբ Աստուածածնի աւետման տօն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ նահատակութիւնը մենք պատերազմի դաշտին վրայ արիւն թափող զինուորին կը վերապահենք, մոռնալով որ նահատակութիւնը ունի այլ կողմ մը՝ որ հեռու է պատերազմական դաշտէն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գրականութիւնը ունի անարդար կողմ մը, որ շատ անգամ տաղանդաւորը մոռցնել կու տայ, իսկ անդին նուազ տաղանդաւոր մը կրնայ «աստղ» դարձնել. կարծես մեր մարդկային կեանքի նմանութեամբ տաղանդէ աւելի անուան մեծութիւնը կ՚իշխէ այդտեղ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եւրոպայի, Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու եւ բազմաթիւ այլ «զարգացած» երկիրներու մէջ այսօր ունինք բարեկեցիկ, ինչու չէ նաեւ մեծահարուստ հայեր, որոնց հայրենասիրութիւնը լոկ խօսքի սահմաններուն մէջ կը գործէ. անձեր՝ որոնք հոգիով ու սիրտով հայրենասէր ըլլալ կը ձեւացնեն, սակայն այդ բոլորը փաստող գործ կամ արարք գտնել չի՛ փորձէք. անոնց հայրենասիրութեան դրամագլուխը իրենց լեզուն է պարզապէս:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 174 տարիներ առաջ՝ 2 ապրիլ 1848 թուականին, 39 տարեկանին տունէն դուրս եկաւ գրող եւ մանկավարժ Խաչատուր Աբովեան եւ անգամ մըն ալ չվերադարձաւ. եղաւ առեղծուած:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երէկ մեր յօդուածին մէջ յիշեցինք Կոմիտաս Վարդապետի խենթանոցին մէջ արտասանած այն խօսքը, որ կ՚ըսէ. «մենք շա՜տ պակասութիւններ ունինք»: Մեր այդ պակասութիւններէն մէկը համաշխարհային գրականութեան մէջ տարածում գտած «ճիշդ մարդը, ճիշդ տեղը՝ ճիշդ ժամանակին» բանաձեւն է (The right person at the right place at the right time). խօսք՝ որ կրնար երաշխիքը հանդիսանալ առողջ ու պայծառ ապագայի մը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 87 տարիներ առաջ՝ 27 օգոստոս 1935 թուականին հրապարակագիր, ազգային եւ քաղաքական գործիչ Շաւարշ Միսաքեան մի քանի բարեկամներու հետ միասին կ՚երթայ Վիլժուիֆ, իր խօսքերով՝ «այն չարաշուք հաստատութիւնը, ուր տարիներէ ի վեր կը հիւծի մեծ Վարպետը՝ Կոմիտաս»:
