Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ յաճախ վէճի նիւթ կ՚ընեն, թէ ո՞ր մէկը կարեւոր է կեանքի մէջ յաջողութեան եւ նպատակի հասնելու համար. քանա՞կը, թէ որակը։ Բայց կեանքի փորձառութիւնը ցոյց կու տայ, թէ մարդիկ ընդհանրապէս, եւ պէտք է ըսել՝ շատ յաճախ «քանակ»ին կարեւորութիւն կ՚ընծայեն, «քանակ»ին ետեւէն են եւ ո՛չ թէ՝ որակին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Քրիստոնեայ աղօթքին աւանդութիւնը հաւատքի աւանդութեան աճումին կերպերէն մէկն է, աճում՝ յատկապէս հայեցողութեան եւ ուսումի ճամբով հաւատացեալներուն կողմէ, որոնք փրկութեան տնտեսութեան դէպքերը եւ խօսքերը իրենց սրտին խորը կը պահեն, ինչպէս նաեւ խորունկ ներթափանցումով հոգեւոր իրականութեանց յայտնութեան, որոնց փորձառութիւնը կ՚ապրին։ Ուստի աղօթքը չի՛ վերածուիր ներքին մղումի մը ինքնաբուխ ժայթքումին, աղօթելու համար, անհրաժե՛շտ է զայն կամենալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Գիրքը, իբր բացում, կը սկսի մարդուն եւ կնոջ ստեղծումով (ԾՆՆԴ. Ա 26-27) ըստ Աստուծոյ պատկերին եւ նմանութեան, եւ կը վերջանայ «Գառնուկին հարսանիքին» (ՅԱՅՏ. ԺԹ 7 եւ 9) տեսիլքով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ձայնը ամենէն շատ բռնացող զգայելին է՝ բաղդատմամբ միւս զգայելիներուն, ինչպէս՝ լոյս եւ գոյն, ձեւ, բոյր, համ, եւ այլն։ Ան նաեւ ամենէն աւելի հեռագնացն է, եւ ամենէն դժուար խափանելին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընկերութիւն մը ամբողջութիւնն է անձերու, որոնք զօդուած են իրարու անդամական՝ օրկանական կապով՝ միութեան սկզբունքի մը համեմատ, որ գեր ի վեր է քան անոնցմէ իւրաքանչիւրը։ Ընկերութիւն մը ըլլալով միանգամայն տեսանելի են եւ հոգեւոր համախումբ մը, որ կը համընթանայ ժամանակին մէջ եւ ան կը ներփակէ անցեալը եւ կը պատրաստէ ապագան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ միշտ վստահելի մէկը կ՚ուզէ իր շուրջ, քանի որ իւրաքանչիւր անհատ կոչուած է օգնելու իր նմանին։ Այս կը նշանակէ որ ո՛չ մէկը ինքնաբաւ է եւ միշտ ունի տկար եւ թերի կողմ մը, որ կրնայ ամբողջացնել ուրիշի մը օգնութեամբ, ինչ որ վստահութիւն կը պահանջէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եբրայեցերէնի մէջ, «Ամէն» բառը կ՚առընչունի «հաւատալ» բառին արմատին հետ։ Այս արմատը արտայայտութիւնն է ամրութեան, վստահելիութեան, հաւատարմութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոգեւոր աւանդութիւնը շեշտը կը դնէ սրտին վրայ, որ սուրբ գրային իմաստով՝ «խորքն է էակին» (ԵՐԵՄ. ԼԱ 33)։ Հոն է որ մարդը կը վճռէ ըլլալ Աստուծոյ հետ կամ Աստուծոյ դէմ. այլ խօսքով՝ ըլլալ բարի եւ կամ չար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, ընդհանրապէս իր ուշադրութիւնը կը կեդրոնացնէ ի՛ր անձին, ի՛ր գործերուն «մեծութեան» եւ «կարեւորութեան» վրայ եւ ինքզինք «մեծ» կը համարէ։ Արդարեւ մեծ է ան իր մեծութեան սահմանին մէջ, բայց որքան պզտիկ իր մեծութիւնը՝ երբ համեմատութեան մէջ դնէ իրապէս մեծերու, իրական մեծութեան հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Գիտէք, թէ ըսուեր է հիներուն.- Մի՛ սպաններ։ Որովհետեւ ո՛վ որ սպաննէ՛ դատաստանի պիտի ենթարկուի։