Հոգե-մտաւոր

ՄԱՐԴ­ԿԱ­ՅԻՆ ԲՆՈՒ­ԹԻՒ­ՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին բնու­թիւ­նը եւ կրօ­նը հա­մա­պա­տաս­խան ըլ­լա­լու եւ հա­մըն­թաց ըն­թա­նա­լու հա­մար պայ­մա՛ն է ներ­դաշ­նա­կել այս եր­կու­քը, եւ այն ա­տեն է, որ կրօ­նը օգ­տա­կար տարր մը կ՚ըլ­լայ մար­դուն հա­մար։ Կրօ­նին նպա­տա­կա­յար­մար գոր­ծա­ծու­թիւնն է, որ մարդս կ՚եր­ջան­կաց­նէ հո­գե­պէս եւ ան կը ծա­ռա­յէ մար­դուն վերջ­նա­կան ե­րա­նե­լու­թեան։

ԻՐԱԿԱՆ ՍԷՐԸ ՏԱ՛ԼՆ Է

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ յա­ճախ կը հիւ­րա­սի­րենք բա­րե­կամ­ներ ճոխ սե­ղան­նե­րու շուրջ, խոր­հա՞ծ ենք եր­բեք թէ՝ մեր սիր­տը, մեր ան­կեղ­ծու­թիւ­նը եւ մա­նա­ւա՛նդ մեր սէ­րը ճոխ է ա­նոնց հան­դէպ, որ­քան սե­ղան­նե­րը։ Ար­դա­րեւ ճա­շա­սե­ղան մը որ­քան ալ ճոխ ու հա­րուստ ըլ­լայ, ե­թէ կը պակ­սի ի­րա­կան եւ ան­կեղծ սէ­րը՝ ա­պա ու­րեմն ո՛­չինչ պի­տի ար­ժէ ա­նի­կա։

ԱՍ­ՏՈ­ՒԱ­ԾԱ­ՍԷՐ ԵՒ ԲԱ­ՐԵ­ԳՈՐԾ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը բո­լո­րենք Մեծ պա­հոց շրջա­նը, պէտք է խոր­հիլ հո­գե­ւոր նիւ­թե­րու մա­սին, ա­ւե­լի՛, քան՝ ի՛նչ պէտք է ու­տել կամ չու­տել այս շրջա­նին, քա­նի  որ այդ աշ­խար­հա­յին-մարմ­նա­կան կողմն է ներ­կայ ընդ­հա­նուր ապ­րե­լա­կեր­պին։

ՀՈԳԵՒՈՐԱԿԱՆԻՆ ԱՐԺԱՆԻՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Հո­գե­ւո­րա­կա­նի ար­ժա­նի­քը յա­ճախ տար­բեր գա­ղա­փար­նե­րու ար­տա­յայ­տու­թեան ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յէ, ա­նո­րո­շու­թեան կը մատ­նէ շա­տե­րը։ Ար­դա­րեւ ո­մանք հո­գե­ւո­րա­կա­նի ար­ժա­նի­քի ստու­գա­նի­շը կը տես­նեն գի­տու­թեան աս­տի­ճա­նին մէջ, ու­րիշ­ներ որ­պէս չա­փա­նիշ կ՚ըն­դու­նին ա­նոր մարդ­կա­յին կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը։

ԱԶԱՏՈՒԹԻՒՆ ՎԱՅԵԼԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ՊԷ՛ՏՔ Է ՕՐԻՆԱՊԱՀ ԸԼԼԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ազատութիւն» իր լայն առումով կը նշանակէ՝ իմացականութեան եւ կամքին մէջ արմատացած կարողութիւն՝ գործելու կամ չգործելու, ընելու այս կամ այն, եւ կամ չընելու, ինքնակամ ու անկախ կերպով վճռելու կատարելիք գործերը։

Ա­ԴԱ­ՄԻՆ Ե­ՐԱ­ՆԱ­ԿԱՆ ԿԵԱՆ­ՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ռա­ջին մար­դը՝ Ա­դամ, ե­դե­մա­կան դրախ­տին մէջ ե­րա­նա­կան կեանք մը ու­նէր եւ ինչ­պէս Շա­րա­կա­նա­գի­րը կ՚ը­սէ՝ «Այն­տեղ ան կը ցնծար՝ ա­ռանց տխրու­թեան կը զուար­ճա­նար տրտմու­թիւն չճանչ­ցող խնդու­թեամբ»։

ՎՐԱՑ ԹԱՄԱՐԱ ԹԱԳՈՒՀԻՆ (1184-1212)

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

12-րդ դա­րու վեր­ջե­րուն՝ Վրաց թա­գա­ւո­րա­կան գա­հը բարձ­րա­ցաւ Թա­մա­րա թա­գու­հին՝ որ իր գոր­ծե­րով մե­ծա­պէս սի­րե­լի ե­ղաւ ժո­ղո­վուր­դին, եւ բազ­մա­թիւ եր­գե­րու եւ ո­գե­ւո­րու­թեան ա­ռար­կայ հան­դի­սա­ցաւ։ Թա­մա­րա թա­գու­հիի իշ­խա­նու­թեան ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նին, Վրաս­տան իր քա­ղա­քա­կան ու մտա­ւո­րա­կան զար­գաց­ման բարձ­րա­գոյն աս­տի­ճա­նին հա­սաւ։

ՏԵԱՌ­ՆԸՆ­ԴԱ­ՌԱ­ՋԻ ՄԱ­ՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ղու­կաս Ա­ւե­տա­րա­նիչ, Յի­սու­սի տա­ճար ըն­ծա­յու­մը սա­պէս կը բա­ցատ­րէ. «Իսկ երբ Մով­սէ­սի հաս­տա­տած Օ­րէն­քին հա­մա­ձայն ա­նոնց ծի­սա­կան մաք­րու­թեան ժա­մա­նա­կը լրա­ցաւ, Յով­սէփն ու Մա­րիա­մը մա­նու­կը Ե­րու­սա­ղէմ տա­րին Տի­րոջ ըն­ծա­յե­լու հա­մար, ո­րով­հե­տեւ Տի­րոջ Օ­րէն­քին մէջ գրուած է.- Տի­րոջ պէտք է նուի­րուի ա­մէն ա­րու զա­ւակ, որ մօ­րը ա­ռա­ջին զա­ւակն է։ Ինչ­պէս նաեւ Տի­րոջ Օ­րէն­քին հա­մա­ձայն զոհ մա­տու­ցա­նե­լու զոյգ մը տատ­րակ կամ ա­ղաւ­նիի եր­կու ձագ։

Էջեր