Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Փոր­ձե­ցէ՛ք դի­տել կեան­քը, դի­տել բնու­թիւ­նը, հոն նմա­նու­թիւն­ներ պի­տի չգտնէ՞ք Քրիս­տո­սի Յա­րու­թեան խոր­հուր­դին հետ։ Կեան­քը՝ որ կ՚ըն­թա­նայ զա­նա­զան պա­տա­հար­նե­րով, տե­սակ տե­սակ ե­րե­ւոյթ­նե­րով, ը­սենք՝ ե­լե­ւէջ­նե­րով, եր­բեմն ու­րա­խու­թիւն­նե­րով, եր­բեմն տրտմու­թիւն­նե­րով, յա­ճախ չար­չա­րանք­նե­րով, տան­ջանք­նե­րով, նե­ղու­թիւն­նե­րով, ցա­ւե­րով ու վիշ­տե­րով, ո­րոնց վեր­ջա­ւո­րու­թեան մարդ կը հաս­նի ու կը հանգ­չի մա­հուան ան­խու­սա­փե­լի ե­րե­ւոյ­թով եւ ի վեր­ջոյ յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թեան՝ ան­մա­հու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ար­դա­րու­թեան մա­սին յա­ճախ խօ­սե­ցանք եւ խորհր­դակ­ցե­ցանք այս սիւ­նակ­նե­րուն մէջ, ձե­զի հետ սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ։ Ար­դա­րու­թիւ­նը՝ ա­ռա­քի­նու­թի՛ւն է, ազ­նուու­թիւն է, եւ ըն­կե­րա­յին ներ­դաշ­նա­կու­թիւ­նը, խա­ղա­ղու­թիւնն ու հա­մե­րաշ­խու­թիւ­նը ա­պա­հո­վող՝ անհ­րա­ժեշտ տա՛րր մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նա­խա­պէս ը­սինք, թէ Ե­ղիա­զա­րի դէմ պայ­քա­րող­նե­րէն մէկն էր եւ Մար­տի­րոս Կա­ֆա­յե­ցի Վար­դա­պե­տը՝ որ ա­մէն մի­ջոց գոր­ծա­ծեց Ե­ղիա­զա­րը տա­պա­լե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ւագ շաբ­թուան ըն­թաց­քին՝ Հայ Ե­կե­ղե­ցին «Խա­ւար­ման Գի­շեր» կամ «Լա­ցի Գի­շեր» կը կո­չէ Ա­ւագ Հինգ­շաբ­թիէն Ա­ւագ Ուր­բաթ եր­կա­րող գի­շե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­բեք խոր­հա՞ծ էք, սի­րե­լի­նե՜ր, պահ մը գո­նէ, կեան­քի բազ­մա­տե­սակ զբա­ղում­նե­րուն մէջ, տաղտ­կա­լի ապ­րում­նե­րուն ըն­թաց­քին, պա՛հ մը միայն, թէ՝ «Ի՞նչ է մար­դը»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ է ձեր կար­ծի­քը, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ։ Կա­րե­ւո­րը եւ կա­րե­ւո­րին ար­ժէք տուո­ղը՝ «ու­նե­ցած»ին քա­նա­կին վրա՞յ է, հա­պա՝ «տրուած»ին քա­նա­կին վրա՛յ։ Ա­ւե­լի պարզ ը­սենք. ո՞ր մէ­կը ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նէ՝ ո­րե­ւէ բան ու­նե­նա՞լ, թէ ու­նե­ցա­ծը տալ՝ բաժ­նել ու­րիշ­նե­րու հետ։ Եւ ե­թէ «բա­րիք» ը­սուա­ծը ու­րի­շին օգ­տա­կար ըլ­լալ կը նշա­նա­կէ, ա­պա ու­րեմն կա­րե­ւո­րը ո՛չ թէ ու­նե­նալ, այլ՝ տա՛լն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​1651 թուա­կա­նին Փի­լիպ­պոս Կա­թո­ղի­կոս (1632-1655) Պո­լիս գտնուած մի­ջո­ցին՝ Ե­ղիա­զար Պատ­րիար­քը (1651-1652) պատ­րիար­քու­թե­նէ հե­ռա­ցու­ցած էր եւ ա­նոր տեղ Յով­հան­նէս Դ Մուղ­նե­ցին (1652-1655) Պատ­րիարք կար­գած էր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ո­խա­կա­լու­թիւն». ա­հա­ւա­սի՛կ մո­լու­թիւն մը՝ հո­գե­կան ախտ մը, վատ սո­վո­րու­թիւն մը, կիրք մը, որ դժբախ­տա­բար մարդս գե­րի կը դարձ­նէ, իր ճի­րան­նե­րուն մէջ բան­տար­կե­լով զայն։ «Ո­խա­կա­լու­թիւն» կը նշա­նա­կէ՝ քէն, քի­նախնդ­րու­թիւն, քէ­նէ մղուած վրէժխնդ­րու­թիւն։ Եւ այս կիր­քը կ՚ար­ծար­ծէ, կը հրահ­րէ թշնա­մու­թիւն­նե­րը, հա­կա­ռա­կու­թիւն­նե­րը, կը տե­ւա­կա­նաց­նէ կռի­ւը, պայ­քա­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Եզ­նի­կի «Եղծ Ա­ղան­դոց»էն հա­տուած­ներ կ՚ու­զենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն, քա­նի որ ա­նոնք կար­ծես «մեր օ­րե­րու հա­մար գրուած» են։ Այս կը նշա­նա­կէ, որ մարդս բնու­թեամբ միշտ նո՛յնն է, որ­քան ալ փո­խուին շրջան­նե­րը, թե­րեւս միայն ար­տա­քին ե­րե­ւոյ­թով փո­փո­խու­թիւն­ներ կ՚ըլ­լան, բայց ըստ էու­թեան մար­դը մի՛շտ նոյն «մարդ»ն է եւ շրջան­նե՜ր, դա­րե՜ր ալ փո­խուին՝ ան չի փո­խուիր իր էա­կան թե­րու­թիւն­նե­րով եւ մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն­նե­րով

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

​Յի­սուս սոսկ պատ­մա­կան դէմք մը չէ, այլ ան­ժա­մա­նակ յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թեան մէջ յա­րա­կեն­դան եւ գոր­ծօն անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը։ Ան «կեն­դա­նի Աս­տու­ծոյ Որ­դին»՝ Ինք կեն­դա­նի Աս­տուած է։ Յի­սուս հաս­տա­տեց այս ճշմար­տու­թիւ­նը.