ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իմաստութիւն կը նշանակէ խելահասութիւն, փորձառութիւն, խոհեմութիւն եւ հմտութիւն։ Այս իմաստով՝ իմաստունները անոնք են, որոնք կը հաւատան եւ իրենց առաքինի խորհուրդով, բարի գործերով եւ անշահախնդիր պաշտամունքով կը լուսաւորուին, կը լուսաւորեն իրենց շուրջ բոլորը եւ անոնք կը փայլին իրենց իմաստութեամբ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր հայկական իրականութենէն ներս «ժամանակակից» բառը արդէն իսկ սկսած է վտանգաւոր տեսք մը ստանալ։ Արդարեւ, այդ դրական հնչող անուան տակ գրեթէ ամէ՛ն արժէք, ամէ՛ն սկզբունք կամաց կամաց սկսած է խեղաթիւրուիլ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Լոյսը կեանք է, ուստի լոյսին էական նպատակը լուսաւորել է, այսինքն՝ ամէն ինչ երեւան բերել եւ ճշմարտութիւնը ցոյց տալ այնպէս՝ ինչպէս որ է։ Արդարեւ, առանց լոյսի ամէն ինչ ծածուկ, գաղտնի պիտի մնար եւ շատ գաղտնիքներ պիտի չլուծուէին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Քանի մը օր առաջ «Մարդուժի պատրաստութեան կարիքը չունինք» խորագրեալ յօդուածով հրապարակեցինք մարդուժի պատրաստութեան մասին մեր մտածումները՝ ըսելով. «Մեր ազգի դժբախտութեան պատճառը ինչպէս անցեալին, նոյնպէս այսօր մարդուժի պակասը չէ, որովհետեւ մարդուժի պատրաստութեան հիմնական ու կարեւոր նուիրական գործէն առաջ շատ աւելի կարեւոր ու առաջնահերթ խնդիրներու պէտք է լուծում տանք»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Մարդու Որդին, ինքն ալ, չեկա՛ւ ուրիշներու կողմէ սպասաւորութիւն ընդունելու, այլ սպասաւորելու…». (ՄԱՐԿ. Ժ 45)։ «Բայց ես ձեր մէջ սպասաւորի պէս եմ». (ՂՈՒԿ. ԻԲ 27)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջին քանի մը ամիսներուն համաշխարհային մամուլը լայն տեղ յատկացուց Իսլայէլի եւ Պաղեստինի միջեւ տեղի ունեցած բախումներուն։ Սա քաղաքական մանրամասնութիւններէն անդին՝ մանաւանդ հայերուս համար ունի բարոյական դասեր, որոնց պակասը նկատելի է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բարոյական կեանքի բոլոր հարցերուն ապահով առաջնորդն է խիղճը. ասիկա այն երկնային ձայնն է, որուն հետեւելով մենք Աստուծոյ կը նմանինք, այս պատճառաւ ալ մարդուս պատիւը, իր խղճի ձայնին անսալուն մէջ կը կայանայ։ Մարդ առանց խղճի անասուն մըն է»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հակառակ այն իրողութեան, թէ կը հաւատանք բնածին շնորհքներու ու կարողութիւններու, կը հաւատանք նաեւ, որ ժամանակն ու շրջապատը մեծ դեր ու ազդեցութիւն կ՚ունենան կազմաւորման ու դրսեւորման մէջ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Անմիաբանութիւնը կը կործանէ, կը քանդէ ամէն հոգեւոր, ամէն բարոյական շէնք։ Անմիաբանութիւնը, որովհետեւ պառակտում կը ստեղծէ, իսկ պառակտումը ամենամեծ թշնամին է միութեան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 131 տարիներ առաջ՝ 1893 թուականին Էջմիածինի Գէորգեան ճեմարանի մէջ Գաբրիէլ Ռշտունի անուն պատանի մը հայերէն լեզուի դասապահին կը սկսի անգիր ասմունքել ուսուցիչին կողմէ որպէս դաս պահանջուած Ռափայէլ Պատկանեանի «Արաքսի արտասուքը». Ռշտունի կը սկսի ասմունքել ապրումով՝ իւրաքանչիւր տողին ու բառին արժէքը տալով:
