ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցեալի եւ ներկայ հասարակութեան հիմնական տարբերութիւններէն մէկը համբերութեան վերացումն է, որովհետեւ անցեալին հազար ու մէկ տանջանքներու եւ ցաւերու տոկացող նախնիներու ժառանգները այսօր ամենէն պարզ ու չնչին դժուարութիւններն անգամ չեն հանդուրժեր:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սա անուրանալի իրողութիւն մըն է, թէ մարդ արարածը որքան մարմնաւոր, նոյնքան մտաւոր եւ հոգեւոր էակ մըն է։ Մարդուն արտաքին տեսքին նայելով անիկա լոկ նիւթական՝ մարմնական կարծել սխալ է, քանի որ մարդ խորհող եւ զգացող, խորհուրդով եւ զգացումներով շարժող, ապրող եւ կեանք վարող «անձ» մըն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Դարեր շարունակ մեր ժողովուրդի մտահոգութիւններէն մին եղած է եկեղեցականներու ունեցած «հարստութիւնները». գրեթէ ամէն սերունդ իր կարգին «գող»ի կարգավիճակի մը մէջ տեսած եւ կամ այդպէս տեսնել ուզած է զանոնք, միշտ պատասխան փնտռելով «եկեղեցականներ ինչպէ՞ս կը հարստանան» հարցումին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«British Weekly»ի երբեմնի մեծահամբաւ խմբագրին՝ Dr. Nicolson-ի, օր մը սոփեստացեալ երիտասարդ մը ներկայացաւ եւ ըսաւ. «Ձեզի հետ Աստուծոյ մասին տեսակցիլ կը փափաքիմ»։ Մինչ ակռաներուն տակ խոշոր սիկառ մը սեղմած էր…։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ որպէս տղամարդիկ կը բողոքենք կիներու զարդարուելու եւ շպարուելու հանդէպ ունեցած սիրոյն մասին եւ այդ մէկը տարօրինակ կը գտնենք, սակայն երկու հազարամեակ առաջ գրուած Տիմոթէոսին Ա. Նամակը կը պարզէ, որ այդ զարդարուիլն ու պճնուիլը գոյութիւն ունեցած է հազարամեակներ առաջ ալ...
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ըստ մանուկներու հոգեբոյժ տքթ. Նորման Պրէնտիսի, մանուկները շատ զգայուն են իրենց չորս կողմը գտնուող չափահասներու՝ որոնք վհատութեամբ կլանուած են։ Մանուկներն ալ կ՚ազդուին եւ կը տպաւորուին եւ կը վհատին, նոյնիսկ եթէ չափահասներ կարծեն, թէ կրցած են ծածկել իրենց ժխտական վատ վիճակները անոնցմէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կեանքի մէջ գոյութիւն ունեցող ամէն արժէք յարաբերական է՝ ինչպէս որ յարաբերական է նաեւ անոր ձգած ազդեցութիւնն ու տպաւորութիւնը ուրիշներու վրայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդը իրեն համար նպատակ մը չէ՛։ Մարդ ինքզինքին համար չ՚ապրիր։ Մարդը ստեղծուած է «ուրիշ»ին՝ իր նմաններու համար, իր նմանին օգնելու, իրերօգնութեան համար։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարգարէութեան կը հաւատա՞ք թէ ոչ՝ չեմ գիտեր, սակայն գիտեմ, որ մեր թուականէն աւելի քան դար մը առաջ «Լիլա» գրչանունը օգտագործող պոլսահայ գրիչ մը իր «Եկեղեցի թէ՞... սալօն» գրութեան մէջ Հայ Եկեղեցւոյ եւ անոր ճակատագիրին մասին հետեւեալը կը գրէ. «Ատենին թագաւորութիւննիս վրայ տուինք անփթութեան երեսէն, չոր ու ցամաք կրօնք մը մնացած է ձեռքերնիս, վաղը ան ալ կը ջրենք դարձեալ մեր աննախանձախնդիր ոգւոյն շնորհիւ». եւ իրապէս ալ «ջրեցինք», սակայն ո՛չ այն ջրելներէն որ կը պտղաւորէ՝ այլ ամբողջութեամբ հակառակը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Երանելի է այն մարդը՝ որ կը համբերէ փորձութեան, որովհետեւ եթէ փորձութեան մէջ հաստատ ըլլայ՝ պիտի ընդունի կեանքի պսակը, զոր Տէրը խոստացաւ զինք սիրողներուն». (ՅԱԿՈԲՈՍ Ա 12)։
