Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ա­ղանդ», «հեր­ձուած» եւ «հե­րե­տի­կո­սու­թիւն»՝ այս ե­րե­քը շար­ժում­ներ են, ո­րոնք ուղ­ղա­փառ դա­ւա­նան­քէ շե­ղած վար­դա­պե­տու­թիւն կը մշա­կեն, ոչ-ուղ­ղա­փառ տար­բեր ու­սու­ցու­մով վար­դա­պե­տու­թիւն կը քա­րո­զեն։ Թէեւ ե­րեքն ալ «շե­ղում» են ուղ­ղա­փառ վար­դա­պե­տու­թե­նէ եւ դա­ւա­նան­քէ, բայց իւ­րա­քան­չիւ­րին բնոյ­թը տար­բեր է՝ թէ՛ ծագ­ման, թէ՛ զար­գաց­ման եւ թէ տա­րած­ման տե­սա­կէ­տէ։

Ար­ցա­խի ճա­կա­տին վրայ առ­կայ լա­րուա­ծու­թեան պայ­ման­նե­րուն ներ­քեւ հայ եւ ա­զէ­րի կող­մե­րը վեր­ջին օ­րե­րուն կը տրա­մադ­րեն ի­րե­րա­մերժ տուեալ­ներ։ Ատր­պէյ­ճա­նի Պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան աղ­բիւր­նե­րը ե­րէկ տե­ղե­կու­թիւն­ներ տա­րա­ծե­ցին, թէ հա­րուած­ներ հաս­ցուած են հայ­կա­կան դիր­քե­րուն վրայ։

​Եւրոպական երկիրներու եւ կառոյցներու հետ քաղաքական երկխօսութեան զարգացման ուղղեալ ջանքեր:
Նախարար Եդուարդ Նալպանտեան եւ դեսպանները անդրադարձան տարածքաշրջանային ու միջազգային հրատապ հարցերուն:

Գա­րա­կէօ­զեան Տան Ա­մա­նո­րի ա­ւան­դա­կան քէր­մէ­սը շա­բա­թա­վեր­ջին ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ մեծ խան­դա­վա­ռու­թեան։ Եր­կար տա­րի­նե­րէ ի վեր ձե­ւա­ւո­րուած նա­խըն­թաց­նե­րու հի­ման վրայ այս քէր­մէ­սը հան­դի­սա­ցաւ բազ­մա­թիւ թա­ղե­րէ ժա­մա­նած հա­մա­կիր­նե­րու ժա­մադ­րա­վայ­րը։

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան ե­րէկ մեկ­նե­ցաւ Հա­յաս­տան։ Նո­րին Սրբազ­նու­թիւ­նը ճամ­բոր­դեց Իս­թան­պուլ-Ե­րե­ւան ու­ղիղ թռիչ­քով եւ Զուարթ­նոց օ­դա­կա­յա­նին մէջ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րուն կող­մէ դի­մա­ւո­րուե­լէ վերջ ա­ռաջ­նոր­դուե­ցաւ Մայ­րա­վանք, ուր կ՚ի­ջե­ւա­նի իր կե­ցու­թեան օ­րե­րուն։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Մե­ծի Տանն Կի­լի­կիոյ Կա­թո­ղի­կո­սու­թեան աղ­բիւր­նե­րը շա­բա­թա­վեր­ջին պաշ­տօ­նա­պէս տե­ղե­կա­ցու­ցին, թէ 9 Դեկ­տեմ­բեր 2015, Չո­րեք­շաբ­թի, իր եր­կու միա­բան­նե­րը՝ Տ. Յու­սիկ Ծ. Վրդ. Մար­տի­րո­սեան եւ Տ. Պետ­րոս Վրդ. Մա­նուէ­լեան Իս­թան­պուլ գա­լով մամ­լոյ ա­սու­լիս մը սար­քած են Կա­լա­թա­սա­րա­յի «Ճե­զա­յիր» հա­մա­լի­րին մէջ։

​Հանրապետութեան նախագահը Թիւրքմենիստանի մէջ կրկնեց, որ ահաբեկչութիւնը պիտի յաղթահարուի միասնական ջանքերով:
Աշխապատի շփումներուն շրջագծով Էրտողան տեսակցեցաւ Պերտիմուհամէտովի, Մարկվելաշվիլիի եւ Ճիհանկիրիի հետ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշ­խա­տա­սի­րու­թիւ­նը աս­տուա­ծա­յին պա­տուի­րան մըն է՝ մար­դուս ա­ռա­ջին ան­մեղ վի­ճա­կին մէջ իսկ տրուած Աս­տու­ծոյ կող­մէ՝ մարդ ա­րա­րա­ծին. «Եւ չոր­րորդ գե­տը Եփ­րատ է։ Եւ Տէր Աս­տուած ա­ռաւ մար­դը ու Ե­դե­մի պար­տէ­զին մէջ դրաւ, որ­պէս­զի զա­նի­կա մշա­կէ ու պա­հէ» (ԾՆՆԴ. Բ 15)։ Ու­րեմն, կը տես­նուի, որ աշ­խա­տան­քը եր­բեք պա­տիժ մը չէ՛ մար­դուն, այլ՝ կո­չում մը, ա­րար­չու­թեան պատ­ճառ եւ հե­տե­ւանք­նե­րէն մի՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Տա­րի­քի մա­սին հար­ցե­րը չեն վեր­ջա­նար։ Ա­հա­ւա­սիկ տա­րի­քի մա­սին հարց մը եւս, թէ՝ ո­րո՞նք են կեան­քի ա­մե­նա­լաւ տա­րի­նե­րը։ Ան­շուշտ հարց մը՝ ո­րուն տրուած պա­տաս­խա­նը կը փո­խուի ա­մէն մէկ ան­ձի նկատ­մամբ՝ իր ապ­րած կեան­քին հա­մե­մատ։