Արխիւ

Լաս Վե­կա­սի մէջ պի­տի բա­ցուի գա­նա­տա­հայ մե­ծա­նուն նկա­րիչ Եու­սուֆ Քար­շի գոր­ծե­րուն ցու­ցա­հան­դէ­սը։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, Լոս Ան­ճե­լը­սի «Աս­պա­րէզ» օ­րա­թեր­թը գրեց, թէ տեղ­ւոյն «Պե­լա­ճիօ» ցու­ցադ­րաս­րա­հին մէջ պի­տի բա­ցուի ան­մո­ռա­նա­լի լու­սան­կա­րիչ Եու­սուֆ Քար­շի ցու­ցա­հան­դէ­սը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Եզ­նի­կի «Եղծ Ա­ղան­դոց»էն հա­տուած­ներ կ՚ու­զենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն, քա­նի որ ա­նոնք կար­ծես «մեր օ­րե­րու հա­մար գրուած» են։ Այս կը նշա­նա­կէ, որ մարդս բնու­թեամբ միշտ նո՛յնն է, որ­քան ալ փո­խուին շրջան­նե­րը, թե­րեւս միայն ար­տա­քին ե­րե­ւոյ­թով փո­փո­խու­թիւն­ներ կ՚ըլ­լան, բայց ըստ էու­թեան մար­դը մի՛շտ նոյն «մարդ»ն է եւ շրջան­նե՜ր, դա­րե՜ր ալ փո­խուին՝ ան չի փո­խուիր իր էա­կան թե­րու­թիւն­նե­րով եւ մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն­նե­րով

Ազ­գա­յին մե­ծա­նուն ու ան­մո­ռա­նա­լի բա­րե­րար Գա­լուստ Կիւլ­պէն­կեա­նի ծննդեան 147-րդ տա­րե­դար­ձը Մար­տի 23-ին նշուե­ցաւ Ե­րե­ւա­նի մէջ։ Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուե­ցաւ ո­գե­կոչ­ման ձեռ­նարկ մը, որ միեւ­նոյն ժա­մա­նակ ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ Գա­լուստ Կիւլ­պէն­կեա­նի նկատ­մամբ ե­րախ­տա­գի­տա­կան զգա­ցում­նե­րու թար­մաց­ման։

Ս. Զատ­կի ե­րէ­կուան ըն­դու­նե­լու­թեան ըն­թաց­քին հա­մայն­քա­յին ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րու մաս­նակ­ցու­թեամբ ար­ծար­ծուե­ցաւ թրքա­հա­յու­թեան ե­րի­տա­սար­դաց կա­ռոյց­նե­րուն կա­ցու­թիւ­նը։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

​Յի­սուս սոսկ պատ­մա­կան դէմք մը չէ, այլ ան­ժա­մա­նակ յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թեան մէջ յա­րա­կեն­դան եւ գոր­ծօն անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը։ Ան «կեն­դա­նի Աս­տու­ծոյ Որ­դին»՝ Ինք կեն­դա­նի Աս­տուած է։ Յի­սուս հաս­տա­տեց այս ճշմար­տու­թիւ­նը.

Ստորեւ կը ներկայացնենք Ամենայն Հայոց Տ.Տ. Գարեգին Բ. Կաթողիկոսին պատգամը՝ Ս. Յա-րութեան տօնին առթիւ։ 

Յա­նուն Հօր եւ Որդ­ւոյ եւ Հոգ­ւոյն Սրբոյ. ա­մէն։ 
«Յա­րեար ի մե­ռե­լոց Քրիս­տոս,
Այ­սօր զդոժխս ա­ւե­րեալ,
Եւ կեն­դա­նու­թիւն պար­գե­ւե­ցեր
Ա­րա­րա­ծոց քո­յով յա­րու­թեամբդ»
(Շա­րա­կան)։

ԵԱՀԿ-ի Մինս­քեան խմբա­կի ա­մե­րի­կա­ցի հա­մա­նա­խա­գահ դես­պան Ճէյմս Ո­ւոր­լիք յայ­տա­րա­րեց, որ Մինս­քեան խմբա­կի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րուն վերջ­նա­կան նպա­տա­կը եւ գլխա­ւոր ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւնն է Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թեան եր­կա­րա­տեւ լու­ծու­մը։

Տա­ղա­ւա­րի օր մը դար­ձեալ... Սուրբ Զա­տի­կը կը թա­կէ մեր դռնե­րը։ Հա­յաս­տե­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ զան­գե­րը կը ղօ­ղան­ջեն տօ­նա­կան ա­ւե­տի­սով։ Քրիս­տո­սի Հրա­շա­փառ Սուրբ Յա­րու­թեան հո­գե­ւոր հրճուան­քով հա­մա­կուած է՝ հայ-քրիս­տո­նեայ հա­ւա­տա­ցեալ ժո­ղո­վուր­դը։ Հա­մայն քրիո­տո­նեայ աշ­խար­հը տօ­նա­կան ցնծու­թեան մէջ է, իսկ այդ ու­րա­խու­թեան մէջ ան­պա­կաս՝ խա­ղա­ղու­թեան մաղ­թան­քը հա­մայն աշ­խար­հին հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­հը՝ կեան­քին ան­խու­սա­փե­լի վախ­ճանն է։ Մա­հուան քրիս­տո­նեայ ի­մաս­տը կը յայտ­նուի Քրիս­տո­սի մա­հուան եւ յա­րու­թեան «Զատ­կա­կան խոր­հուրդ»ին լոյ­սին մէջ, այն Քրիս­տո­սին՝ ո­րուն վրայ դրուած է մար­դուս միա՛կ յոյ­սը։ Քրիս­տո­նեան որ կը վախ­ճա­նի ի Քրիս­տոս Յի­սուս, «կը թո­ղու այս մար­մի­նը եւ կ՚եր­թայ բնա­կե­լու Տի­րոջ մօտ» (Բ ԿՈՐՆ. Ե 8)։