ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
«Երկաթէ կրունկ»ը ամերիկացի նշանաւոր ու աշխարհահռչակ գրող Ճեք Լանտընի հակաիւթոփիական վէպն է։ Առաջին անգամ 1908 թուականին լոյս տեսաւ գիրքը, որ կը նկատուի արդիական հակաիւթոփիական վէպերու ամենահինը։
ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԵՐՃԵԱՆ
«Ես հելէ ճահել վախտս ուխտ էի ըրէ որ քառսուն աղբուր շինեմ, յետոյ մեռնիմ... Ճշմարիտ է, քառսուներորդը սարքեցի պրծայ, էսպէս էլ իմ աղբուրը ցամքաւ... Ամա մարդու մէջ մի բանըմ կայ, որ իրան հետ չպիտի մեռնի, կ՚ուզէք հոգի ըսէք էտոր, կ՚ուզէք անուն, կ՚ուզէք գործ...»։
ԵՐԱՄ
Ծանր սնտուկ մը շալակին, առաւօտուայ կանուխ, շատ կախուխ ժամերէն սկսեալ ոտքերը ետեւէն քարշ տալով կը յառաջանայ ծերունին։ Դեռ ամայի են փողոցները, շուներն իսկ քնացած են տակաւին. ագռաւ մըն է միայն, որ ատենը մէկ՝ սարսափելի ձուրտին մասին բողոք մը կը կռկռացնէ։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Մէկ տարի առաջ եգիպտահայ, ճանչցուած նկարիչ Շանթ Աւետիսեան հեռացաւ կեանքէն: Հարազատները այն ժամանակ տեղեկացուցին, որ մահուան պատճառը երկարատեւ հիւանդութիւնն էր:
Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Համեմունքի չափաբաժին, զոր յաճախ կը զգամ կերակուրիս մէջ։
Մինչ այս տողերը գրելը, երկար խորհեցայ, ծանր ու թեթեւ ըրի… ի վերջոյ որոշեցի սփռել իմ խռովայոյզ զգացումները։
ՆԻՆԱ ՍՈՒՄԻՐԷ
Ռուսերէնէ թարգմանեց՝
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Կար ու չկար Յոգնատանջ Կին մը կար։ Ամէն առտու ան կ՚արթննար ձեւով մը. ամբողջ օրը կը ստիպէր ինքզինքին աշխատիլ ու երեկոյեան ուժասպառ՝ կը մտնէր անկողին։ Ան այլեւս չէր յիշեր, թէ վերջին անգամ երբ ինքզինքը կը զգար հանգչած, ուժով լի եւ ապրելու փափաքով։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Ամիսէ մը ի վեր Լիբանանէն հասնող լուրերը ընկճող են եւ խիստ մտահոգիչ: Գոցուած դպրոցներ ու համալսարաններ, աշխատանքը խաթարած դրամատուներ եւ գործարաններ…
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Ամերիկեան գրականութեան նշանաւոր անուններէն Հիլարի Ճորտընի երկրորդ վէպն է «Երբ արթնցաւ» հատորը, որ լոյս տեսաւ 2011 թուականին։ Գիրքը լայն արձագանգ ստեղծեց Ամերիկայի մէջ ու քիչ ժամանակ անց թարգմանուեցաւ բազմաթիւ լեզուներու։
ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷՊԷՃԵԱՆ
Էլիզապէթ Մելքոնեանը ծնած է Պէյրութ: Ուսանած է Պէյրութ, ապա Նիկոսիա՝ Մելգոնեան վարժարան: Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի օրերուն հաստատուած է Դանիա, ուր հանդիպած է ուրիշ լիբանանահայու մը եւ՝ ամուսնացած ու ընտանիք կազմած:
ԵՐԱՄ
Փայտեայ սանդուխներուն վրայ սահող կօշիկները կը քաշէին զինք վար։ Ուսէն կախած սեւ տուփը կը խաղար, ամէն քայլի, ամէն նոր սանդուխի հետ կը պոկուէր մարմնէն ու հպէր կրկին։
