Ընկերա-մշակութային

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ամենահին թատերաբեմը մարդո՛ւն միտքն է, ուր ներկայացուած ու խաղացուած են բազմաթիւ «թատրոն»ներ եւ «արար»ներ։ Անոր «հնութիւն»ը կ՚երկարի մինչեւ մարդու ստեղծագործութիւն։

ԿԱՐՕ ԱՂԱԶԱՐԵԱՆ

Համաշխարհային երգարուեստի պատմութիւնը իր զարթօնքը ապրեցաւ, երբ 1950-ական թուականներուն երաժշտական նոր ոճ մը տարածուեցաւ՝ համաշխարհային տարողութեամբ, որ կոչուեցաւ էսդրատային երգ, որ խորքին մէջ արդի երաժշտութեան տեսակ մըն է, ուր կը գործածուին ելեկտրական կիթառ, երգեհոն, տրամզ, սաքսոֆոն, թրոմփեթ:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանը ֆրանսախօսութիւն կը շնչէ: Երեւանի զանազան հրապարակներու վրայ բեմեր լարուած են. մեծ ազդագրերը, ցուցահանդէսները, համաժողովները, համերգները եւ բազում մշակութային միջոցառումները այս օրերուն միայն Ֆրանսախօսութեան միջազգային գագաթաժողովին նուիրուած են:

Ֆ. Պրուս կ՚ըսէ. «Անուրանալի է թէ աւետարանիչը ծանօթ էր միւս Աւետարաններուն։ Հաւանօրէն ան ճանչցած է անոնցմէ մաս մը առնուազն, բայց զանոնք չէ օգտագործած որպէս աղբիւր»։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

«Արեւիդ մեռնեմ, սիրուն ճան»…
Փարիզի «Էնվալիտ»ներու պալատին մէջ տեղի ունեցած սգահանդէսին ժամանակ, ֆրանսացի զինուորականին կատարմամբ, այս երգը զարմանք եւ յուզմունք պատճառեց միլիոնաւոր մարդոց, որոնք թէ՛ ներկայ էին սգահանդէսին եւ թէ ուղիղ կապով աշխարհի զանազան վայրերէն կը հետեւէին մեծն Շարլ Ազնաւուրի հրաժեշտի արարողութեան:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Կազմակերպութեամբ Հիւսիսային Ամերիկայի Արեւմտեան թեմի «Զուարթնոց» մշակութային յանձնախումբին, հանդիսապետութեամբ թեմի բարեխնամ առաջնորդ Տ. Յովնան Արք. Տէրտէրեանի, Սրբոց Ղեւոնդեանց Մայր տաճարին մէջ տեղի ունեցաւ Իզապէլ Պայրաքտարեանի մենահամերգը։ Ելոյթին ներկայ էին հոգեւորականներ, ինչպէս նաեւ խուռներամ բազմութիւն մը։

Աշխատասիրեց՝ ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

Դ) Գրուած է առաքեալի մը կողմէ։ Ասիկա կը յատնուի առաքեալներուն իրարու միջեւ ունեցած խօսակցութիւններէն եւ արատայայտած խորհուրդներէն ու զգացումներէն։ Աւելի յստակացնելու համար կը մէջբերենք հետեւեալ վկայութիւնը. «Աշակերտները իրարու կը նայէին, շուարած՝ թէ որո՞ւն համար կ՚ըսէ։

Անուշ Թրուանց կը տեղեկացնէ Երեւանէն.-

Երէկ, Երեւանի մէջ բացուեցաւ եզակի ցուցահանդէս մը, որ կը վերաբերի ֆրանսահայ անմոռանալի ու մեծանուն ծաղրանկարիչ Ռընէ Հովիւեանի (Հովիւ) թողած մեծ ժառանգութեան։ Հովիւը սփիւռքահայ եզակի արուեստագէտներէն մին էր եւ իր դիտարկումները այնպէս մը կը նկարէր, որ ժամանակի ընթացքին մաս կազմած են հայոց հաւաքական յիշողութեան։

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

«Անհրաժեշտ են որոշակի փոփոխութիւններ՝ յիշողութեան քաղաքականութեան բնագաւառէն ներս։ Ունինք շուրջ երեսնամեայ ազգային պետականութիւն մը, վաղուց ժամանակն է վերաիմաստաւորել յիշողութեան օրուան խորհուրդը, ձեւափոխել զայն, իրականացնել առնուազն շեշտադրումներու փոփոխութիւն»:
Յարութիւն Մարութեան. «Տասնամեակներ շարունակ մենք շեշտած ենք, որ աշխարհը, յառաջադէմ մարդկութիւնը օգնութեան ձեռք մեկնած է հայ ժողովուրդին՝ անոր պատուհասած ողբերգութեան տարիներուն եւ աւելի վերջ: Մենք երախտապարտ ենք այդ մարդոց եւ կազմակերպութիւններուն, սրբօրէն կը պահպանենք անոնց յիշատակը։ Սակայն պէտք չէ մոռնալ, որ  մենք մեզ փրկած ենք ու նոյնպէս՝ արդիւնաւէտ կերպով: Այս մասին համեմատաբար քիչ կը խօսուի»:

Աշխատասիրեց՝ ՊԵՏՐՈՍ Ս. ՇԱՆՇԵԱՆՑ,
Արդի աշխարհաբարի վերածեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Հինգերորդ պատուիրանը կը հրամայէ կատարել այն պարտաւորութիւնները, որոնք որդիները ունին իրենց հայրերուն եւ մայրերուն նկատմամբ: Այս խօսքերուն մէջ՝ «պատուէ՛ քու հայրդ ու մայրդ, որպէսզի քու օրերդ երկայն ըլլան», կ՚ամփոփուին բոլոր պարտաւորութիւնները՝ հօր, մօր եւ բոլոր մարդոց նկատմամբ, որոնք ծնողներու պէս են: