ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ես ըսեմ տա՛սն... դուն ըսէ՛ հարի՜ւր...
Ես ըսեմ հարի՛ւր... դուն ըսէ՛ հազա՜ր...
Եւ զարմանալի չէ՛ որ հազարը դառնայ հարի՜ւր հազարներ. գուցէ հիմա, այս յօդուածը կարդացած պահուդ արդէն աշխարհի վրայ նուազագոյնը 10-20 ժողովներ տեղի կ՚ունենան հայկական գաղութներուն մէջ, որովհետեւ մեր մէջ բոյն դրած է ժողով գումարելու ախտը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօր երբ մարդիկ Ամերիկա երթալու «անփոխարինելի» երանութեան մասին կը մտածեն, կը կարդամ մեր թուականէն 71 տարիներ առաջ՝ 1950 թուականին Ամերիկա մեկնած ուսանող երիտասարդի մը մորմոքած նամակը.
«Եկայ Ամերիկա եւ ահա քանի տարի է ընկած եմ մի խուլ անկիւն, հայերից հեռու:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող շաբաթներուն բեմբասացի յատկութիւններ ունենալ կարծող երիտասարդ մը գրութիւններս կ՚որակէր «լալկանութիւն» եւ սիգանքով ու սոնքալով կ՚եզրակացնէ. «Նոյն կերակուրները մի՛ հրամցներ»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող օրերուն համացանցի վրայ տարածուեցաւ Արցախի վերջին պատերազմի ռազմագերիներէն մէկուն տեսերիզը, ուր գերինէն մին յուզուած ու արտասուաթոր, դատաւորին կը դիմէր հետեւեալ խօսքերով. «Պարոն դատաւոր, տունը հիւանդ մայր ունիմ՝ որուն խնամակալը ես եմ...»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Արար երրորդ. Պայքար աղքատութեան դէմ:
Հակառակ «Աստուածատուր» ու «առաքինասէր» ՄԱԿ-ի անխախտ ներկայութեան, հակառակ անոր աւելի քան 75 տարիներու «կենդանութեան», այսօր աշխարհի վրայ ինչքա՜ն մարդիկ կան, որ ցայսօր անօթի կը պառկին ամէ՛ն գիշեր եւ գուցէ սովահար մայթի մը անկիւնը աննշմար ձեւով կ՚անհետին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 40 տարիներ առաջ՝ 1981-ին գրող, գրականագէտ, բանաստեղծ եւ արձակագիր Պէպօ Սիմոնեան կ՚ըսէր. «Ի՜նչ ՄԱԿ, ի՜նչ ապահովութիւն, ի՜նչ մարդկային իրաւունք՝ երբ մարդկային իրաւանց օր հաստատող աշխարհի մեծերը կը հրահրեն պատերազմի վառօդը...»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Թատրերգութիւնը, իր բոլոր ձեւերով, կը շարունակէ դրսեւորել արուեստի եւ մշակոյթի կարեւորութիւնը, սակայն ի տարբերութիւն միւս դարերուն, մենք ունինք բախտաւորութիւնը ականատես ըլլալու անոնցմէ մեծագոյններուն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Երբ մեծատաղանդ երգիծաբանը մեռաւ, գրպանէն չորցած կտոր մը հաց ու սոխ ելան» եւ այսօր հայ գիր ու գրականութեամբ զբաղուող գրեթէ շատերու գրապանները լեցուն են նոյն սոխ ու հացով եւ այդ թշուառութեան ու հէգ իրավիճակի մեղապարտները մենք բոլորս ենք, որովհետեւ թէեւ լեզուով կ՚ընդունինք, թէ հայ մշակոյթով, հայ գրականութեամբ զբաղուիլը սրբազան առաքելութիւն է, սակայն իրական գետնի վրայ կ՚ուրանանք անոր վեհութիւնն ու բարձրութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սիրելի՛ Գ. Իփէկեան,
Թէեւ 71 տարուայ ուշացումով, առիթը ունեցայ ընթերցելու «Ազդակ»ի կիրակի, 1 յունուար 1950 թուականի «Ի՞նչ կ՚ընենք հայապահպանման համար» խորագրեալ ձեր յօդուածը, ուր 20-րդ դարակիսուն ինքնաքննութեան կը հրաւիրէիք ազգը՝ խորհրդածելու հայապահպանման համար մեր բոլոր ըրածներուն եւ չըրածներուն մասին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շատ անգամ այն մտածումը կ՚ունենամ, որ այլեւս չգրեմ... որ այլեւս չգրենք եւ անխօս ու անաղմուկ մեկուսանանք՝ ազգը հանգիստ ձգելով իր հոգեվարքին մէջ: Չգրենք՝ որպէսզի սին յոյսեր ունենալով աւելիով չհիասթափուինք, եւ այսպէս հեռուէն զննենք անոր դէպի անդունդ գացող յամառ քայլերը:
