Հոգե-մտաւոր

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Միշտ կը մտածեմ, որ «երիտասարդ» մնալու գրաւականը, մարդու ներքին լոյսն է։ Իմ պարագային՝ սենեակս։ Աշխատասեղանս։ Համակարգիչիս ճերմակ պաստառին եւ անոր հայերէն տառերուն դիմաց:

ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ

Ինն ամիսներ անցան Հարաւային Կովկասի յանկարծական եւ ամենէն կործանարար պատերազմէն ի վեր ընդմէջ Ատրպէյճանի եւ Արցախի եւ հասցուցին հայոց պարտութեան սրտաճմլիկ եւ օրհասական օրը։ Ի պատիւ իրեն, Ջանիկեան այնքան սրտագին աւաղելով կու տար նաեւ «Պայքար»ի վերջին համարին մէջ իր մոմավառութեան լոյսին տակ լրիւ, անհաւատալի, ցուցակը այն բոլոր 79 վանքերուն եւ ուխտավայրերուն, որոնք պիտի անցնին Ատրպէյճանի ձեռքը։

ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ

1963-ին Դանիէլ Վարուժանի զաւակները՝ տիկին Վերոնիկ Վարուժան-Սաֆրազեանը, ինչպէս նաեւ Արմէն եւ Հայկակ Վարուժանները, իրենց հօրը բոլոր նամակները յանձնեցին Հայաստանի գրականութեան եւ արուեստի թանգարանին: Վերջինս, իր կարգին, զանոնք լոյս ընծայեց երկու տարի ետք՝ 1965-ին, աշխատասիրութեամբ Գոհար Ազնաւուրեանի:

ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ

Այնպէս կը թուի, որ հեռակայ, առցանց աշխատանքը, գոնէ մասամբ, այլեւս մնայուն բնոյթ պիտի ստանայ, բայց աշխարհի ամենէն մեծ ընկերութիւններու սեփականատէրեր, տնօրէններ եւ պատասխանատուներ հետզհետէ աւելի ու աւելի կը խօսին պաշտօնեաները գրասենեակներ վերադարձնելու անհրաժեշտութեան մասին:

ԳՐԻԳՈՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՏԱՄԱՏԵԱՆ

Գատըգիւղի «Իշ Պանքասը»ի հրատարակութեանց գրավաճառատան մէջ հանդիպեցայ գրքի մը, որուն եւ իր հեղինակին մասին առաջին անգամ լսած էի Դեղագործական ֆաքիւլթէի մեր դասախօսներէն՝ փրոֆ. տքթ. Թուրհան Պայթօփէն։ Ան յանձնարարած էր նոյն ֆաքիւլթէի Դեղաբուսաբանական ամպիոնի գրադարանը երթալ ու ծանօթանալ այդ գիրքին հետ։

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Կայծը պիտի դառնար հուր, աւա՜ղ մարեցին:
Մեծաւ մասամբ վստահ էինք, որ մեր հոգիները պիտի տաքնան, քանզի նախընտրական քարոզարշաւի արդիւնքները խոստմնալից էին:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Այո՛, սխալ չկարդացի՛ք: Ճիշդ գրուած է: Տպագրական վրիպում չկայ: Սիրաւորուած՝ եւ ո՛չ թէ սիրահարուած:

ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ

Իր կենդանութեան ընդամէնը երկու գիրք հրատարակեց եւ աշխարհէն հեռացաւ անձայն ու անշշուկ: Սփիւռքի մէջ ծանօթ անուն մը չէր: Իր բանաստեղծութիւններուն պէս ինքն ալ ներամփոփ էր՝ հանրային կեանքէն բոլորովին կտրուած:

ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ԱԲԵՂԱՅ ՏԱՄԱՏԵԱՆ

Մարդկութեան մեծագոյն իղձն է անմահութիւնն ու յաւերժութիւնը եւ այս պատճառաւ մարդիկ իրենց կեանքի օրերուն կը գործեն ու կը մշակեն։ Յատկապէս Ս. Յարութեան տաղաւարի շրջանին շեշտադրուած այս գաղափարներուն հետ շատ անգամ դէմ յանդիման կը մնանք մեր առօրեային մէջ, յատկապէս երբ արժէք մը կը գնահատենք։

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Ասկէ առաջ, եւ գրեթէ ամէն առիթով, աժմէական ու հիմնական կարգ մը «վերնագիրներու» մասին փորձած եմ քանի մը մատնանշումներ կատարել: Որովհետեւ, բոլորին նման, ես ալ մտահոգ եմ: