ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սիրելի ապագայ ընթերցող, որոշեցի նամականի մը պատրաստել եւ յարմար գտայ առաջին նամակը քեզի գրել:
Մենք անծանօթներ ենք. անծանօթներ խառնուածքով, բարքով, սովորութիւններով, կենցաղով ու ապրելակերպով, սակայն մեծ հաւանականութեամբ օր մը ուզես տեղեկութիւն ունենալ մեր ժամանակահատուածին մասին. այդ ժամանակ աշխարհի երեսին հայկական մամուլ մնացա՞ծ կ՚ըլլայ թէ ոչ, հայերէն խօսող կարդացող կը գտնուի թէ ո՛չ՝ չեմ գիտեր, սակայն այդ յոյսով է, որ կը գրեմ այսօր:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երաժշտութիւնը հին է այնքան՝ ինչքան աշխարհը: Մարդ արարածը աշխարհի պատմութեան ամբողջ ընթացքին, Քրիստոսէ բազմահազար տարիներ առաջ եւս ունեցած է երգ եւ երաժշտութիւն, որ ժամանակի ընթացքին մարդուն հետ զարգանալով հասած է մինչեւ մեր օրերը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Նոյն բարեկամը դարձեալ հարց տուաւ, թէ ինչո՞ւ համար անցեալին ունեցած ենք Պարոնեան, Օտեան, Օշական եւ բազմաթիւ ուրիշներ, իսկ այսօր չունինք անոնց նման անուանի, յայտնի գրողներ. ի՞նչն է պատճառը այդ երեւոյթին: Այսօր չկա՞ն գրողներ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Միշտ ալ հնչած է նահանջի ահազանգը եւ յաճախ մենք անոր արձագանգը եղած ենք, որովհետեւ ժամանակը իր հետ սկսած է մեր կեանքէն հեռացնել ամէ՛ն նուիրական արժէք ու սրբութիւն, լեզուէն մինչեւ մշակոյթ, մամուլէն մինչեւ ազգասիրութիւն. մեր կեանքին մէջ սկսած է արժեզրկուիլ ամէ՛ն բան, ինչ որ ինքնաբերաբար պատճառ դարձած է անցեալի մը փնտռտուքին, ուր ամէն բան կարծես մասամբ աւելի «լաւ» ըլլալ կը թուի:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շաբաթավերջին «Մանկական Եւրոտեսիլ 2021»ի Հայաստանի տարած յաղթանակը հպարտութեան եւ յուզումի պատճառ դարձաւ, անգամ մը եւս առիթ տալով խորհրդածելու եւ մտածելու հայու տաղանդին եւ անոր անմրցունակ մշակութային արժէքներու մասին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կրօնքի եւ գիտութեան միջեւ գոյութիւն ունեցող ընդհարումը միշտ ալ գոյութիւն ունեցած է՝ անցեալէն հասնելով մինչեւ մեր օրերը եւ մեծ հաւանականութեամբ պիտի երկարի մինչե՛ւ անորոշ ապագան, որովհետեւ առաջինը աներեւելին պիտի ընդունի որպէս տէր ու արարիչ, իսկ երկրորդը պիտի փորձէ անբացատրելին բացատրել:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Նկատենք թէ ոչ, մեր շուրջ գտնուող ամէն բան ուղղակի կամ անուղղակի ձեւով ազդեցութիւն կը գործէ մեր վրայ եւ մաս կը կազմէ մեր դաստիարակութեան: Մեր շուրջ գտնուող ամէ՛ն բան՝ ժապաւէն, ձայնասփիւռ, համացանց բոլորն ալ իրենց ձեւերով բան մը փոխանցել կը փորձեն մարդ արարածին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երբեւէ մտածա՞ծ էք, թէ ԺԱՄԱՆԱԿ թերթին, ինչպէս նաեւ լոյս տեսնող բոլոր թերթերուն մէջ հրատարակուող նիւթերն ու յօդուածները երկինքէն չեն որ կու գան, այլ կը պահանջեն ժամանակ, միտք, տրամաբանութիւն, կեդրոնացում եւ ուսումնասիրութիւն: Այն յօդուածը, որ մարդիկ յաճախ վերնագիրը նայելով կ՚անցնին, հաւանաբար ծնունդը ըլլայ անքուն գիշերուան մը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բազմի՜ցս լսած ենք «հայ ըլլալը դիւրին չէ» խօսքը, որ իր մէջ կ՚ամփոփէ մեր որպէս ազգութիւն ունեցած բոլոր մարտահրաւէրներն ու դժուարութիւնները: Կասկածէ վեր է, որ այդ դժուարութիւններէն առաջինն ու առաջնահերթը ինքնութեան պահպանումն է, մանաւանդ ցիր ու ցան եղած մեր հայերուն համար սփիւռքի մէջ, ուր հայ ըլլալը առօրեայ մարտակոչ մըն է հայ մնալ կամ չմնալու:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեզմէ ո՞վ երբեւէ ճամբան, թատրոնի, հիւանդանոցի եւ կամ հանրակառքի մէջ պատահմամբ հանդիպած չէ երբեմնի իր դպրոցական դասընկերներէն մէկուն՝ դիպուածաբար. հանդիպումներ՝ որոնք յաճախ անցեալի քաղցրութիւնն ու հմայքը կը յիշեցնեն:
