ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հայաստանի մէջ Դ. դարուն քրիստոնէութեան տարածման գլխաւոր հակառակող ուժ միշտ եղած է քրմական դասակարգը՝ որու շահերը կապուած են եղած հին կրօնի հետ։ Այդպիսի ընդդիմութիւն ցոյց տուին քուրմերը՝ հեթանոս կրօնի պաշտօնեաները Հայաստանի մէջ երբ արդէն սկսած էր տարածուիլ քրիստոնէութիւնը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հարստանալը բախտի հետ կապ ունի թէ ոչ... չե՛մ գիտեր, սակայն գիտեմ, որ աշխարհի վրայ գոյութիւն ունին այնպիսի հարուստներ, որոնք իրենց ողջ ունեցուածքը չեն խնայեր պայծառացնելու եւ բարգաւաճելու համար հայ մշակոյթը, արուեստը, կրթութեան ոլորտն ու երկիրի ընդհանուր զարգացումը: Թէեւ թիւով քիչ՝ սակայն գոյութիւն են անոնք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդը, իր բացումով դէպի ճշմարտութիւնը, գեղեցկութիւնը եւ լաւը, իր զգացումներով բարոյական բարիին, իր ազատութեամբ եւ իր խղճմտանքին ձայնով, անհունին եւ երջանկութեան իր տենչանքով, ինքզինք կը հարցաքննէ Աստուծոյ գոյութեան մասին։ Այս բոլորին ընդմէջէն ան կը նշմարէ նշանները իր աննիւթական հոգիին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհի վրայ մարդոց բոլոր խօսքերուն հաւատալը ինչքանով խոհեմութիւն է չեմ գիտեր, սակայն կասկածէ վեր է մարդուն խօսքերն ու բառերը ինչքան ալ ստեն ու խաբեն, աչքերը չե՛ն կրնար ստել:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ի՞նչ կը խորհիք սիրելի՜ բարեկամներ. «ծեր»ը եւ «տարիքոտ»ը տարբեր ըմբռնումներ չե՞ն։ Արդարեւ, տարիներու ընթացքը կասեցնել անկարելի է՝ բնութեան օրէնքին հակառա՛կ, բայց կարելի է ծերութեան արգելք ըլլալ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ երբ կը կարդամ նախնիներու գրութիւնները, կը նկատեմ, որ անոնք ընդհանրապէս գրած են սիրոյ, հաւատքի, ապաշխարութեան, հայրենիքի եւ հայրենասիրութեան մասին։ Գրած են այս բոլորին մասին, որովհետեւ մարդոց մտահոգութիւնները ընդհանրապէս եղած են այդ բոլորը, սակայն մեր օրերուն մտահոգութիւնները ամբողջութեամբ ուրիշ են։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հարց պէտք է տալ, թէ կարդալը, ուսումը կը փոխէ՞ մարդուս նկարագիրը, բնաւորութիւնը։ Խնդրական է…։
Մարդ կրնայ կարդալ ու կարդալ, ուսանիլ եւ մինչեւ իսկ համալսարանէ մը ակադեմական աստիճան մը ընդունիլ եւ տակաւին «հին մարդ» մնալ։ Եւ «հին մարդ»ու գլուխով, յետադէմ եւ յետամնաց պտտիլ բոլորովին զուրկ որեւէ տաղանդէ եւ ստեղծագործական կարողութենէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայութեան մէջ կար սերունդ մը, որ իր հայրենասիրութենէն մղուած՝ համոզուած էր, թէ հայը չի՛ կրնար կորսուիլ, չի՛ կրնար տկարանալ եւ իր արժէքները մոռնալ, որովհետեւ պատմութեան ընթացքին այսքա՜ն արհաւիրք տեսած ժողովուրդ մը եթէ ցայսօր կ՚ապրի՝ ուրեմն կ՚ապրի մինչեւ աշխարհի վախճանը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Համբերութեամբ եւ հանդուրժողութեամբ՝ «երկխօսութիւն»ը անհրաժեշտ է թէ՛ անհատներու, թէ՛ հաւաքականներու միջեւ, քանի որ մարդ, որպէս «բանաւոր արարած» խորհելու ե՛ւ խօսելու կարիքը ունի հասկցուելու եւ ինքզինք արտայայտելու համար։ Արդարեւ, մարդ ընկերային արարած մը ըլլալով, պարտաւո՛ր է ապրիլ հաւաքականութեան մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կասկածէ վեր է որ աշխարհի վրայ գոյութիւն ունին հայ ժողովուրդէն աւելի հարուստ, ինչպէս նաեւ աղքատ ազգութիւններ, սակայն ի տարբերութիւն բոլորին հայը ունի տարբեր բնաւորութիւն մը՝ որ յատուկ է միայն իրեն. հայը կը սիրէ հարստացնել օտարը, սակայն տեսնել հայու մը սնանկութեան առաջնորդուիլը՝ եղբայրասիրութեան հականիշ օրինակ մը դառնալով:
