ԳՐԻԳՈՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՏԱՄԱՏԵԱՆ
Մխիթարեան լիսէի աշակերտութեան շրջանին մեր գրականութեան ուսուցիչը՝ հոգելոյս Հ. Գաբրիէլ Վրդ. Այանեան, այլ գրական դէմքերու կարգին Հայ գրականութեան նշանաւոր դէմքերէն Եղիա Տէմիրճիպաշեանի կեանքին եւ գրական վաստակին մասին տեղեկութիւններ փոխանցած էր։
ԳՐԻԳՈՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՏԱՄԱՏԵԱՆ
Նիկոմիդիոյ առաջնորդական վիճակի երբեմնի հայաբնակ քաղաքներու եւ գիւղերու հաւատացեալ ժողովուրդներուն համար եզակի դէմք մը եղած է Ստեփանոս Արքեպիսկոպոս, որպէս անձնդիր հովիւ։ Մօրենական գծով ես զիս կը նկատեմ ատաբազարցի, իսկ հօրենական գծով՝ պանտրմացի։
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Հայ Եկեղեցւոյ վարդապետական ու ազգային հիմունքները երբ քննենք, անպայման աւանդութեանց դուռը կը զարնենք որպէս նախնագոյն տեղեկութիւններ։
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Արմաշական սերունդի առաջին շրջանաւարտներէն, 1868 թուականին Իրաք ծնած Զաւէն Արքեպիսկոպոս Տէր Եղիայեան 1913-ին կ՚ընտրուէր Պատրիարք Հայոց Պոլսոյ, յաջորդելով Յովհաննէս Արշարունի Պատրիարքին, դառնալով ամենէն երիտասարդ պատրիարքը։
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
Մեր ընթերցողները պիտի նկատեն անշուշտ, թէ սա քանի՛երորդ անգամն է, որ այս կամ այն ձեւով կը ջանամ անդրադառնալ մեր սիրելի Ծառուկեանին: Թոյլ տուէք անգամի մը համար բացատրել պատճառը
Յ. ՊԱԼԵԱՆ
Պէտք է խօսիլ ազգ եւ հայրենիք գոյացնող, հող եւ բնակիչ իմաստաւորող գերակառոյցի մասին, լուսաւորելու համար մեր ներազգային պայքարները, որոնք կրնան յանգեցնել իրենց հետապնդած նպատակի հակառակին:
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Համաշխարհային Ա. պատերազմէն ետք, թէեւ ազատած եւ Երուսաղէմէն ալ հիասթափ դուրս ելած Կիլիկիոյ Սահակ Բ. Խապայեան Կաթողիկսոսը, մտահոգ էր իր անցեալի Սիսի Աթոռի ապագայով, որքան ատեն որ Սիս վերադառնալ չկար այլեւu։ Օսմանեան պետութիւնը պարտադրած էր զինք Երուսաղէմ «հաստատուիլ» եւ մոռնալ Սիսի հիմնական նստավայրը։
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Մենք Տիրոջ տասն պատուիրաններուն կը նայինք մեր մատներու արանքէն՝ կարեւորութիւն չենք տար, չենք կեդրոնանար, ջանք չենք թափեր պահելու: Սա մեծ մեղք է, անտարբերութիւն, արհամարհանք Աստուծոյ նկատմամբ:
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Չեմ փորձեր այս տողերովս, վերնագրիս մէջ յիշած բառերուս իմաստները պարզել: Բացատրել: Բոլորդ ալ, շատ հաւանաբար կը հասկնաք: Իսկ եթէ ո՛չ.- ընթերցողը, ի՛նք թող ստանձնէ այդ «պարտականութիւնը»: Բայց եւ այնպէս, անկեղծօրէն ըսեմ, որ կը սիրեմ մտածել «ասոնց» մասին:
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
«Միջնաբերդ» գրական տարեգիրքի 1957-ի թիւին մէջ կայ հարցաթերթիկ մը՝ ուղղուած Սփիւռքի հայ գրագէտներուն. անոնք են՝ Կարօ Սասունի, Վարդան Գէորգեան, Համաստեղ, Արսէն Երկաթ, Սիրան Սեզա, Սարգիս Սահակեան, Զարեհ Որբունի, Վահէ Վահեան, Յակոբ Մնձուրի, Մուշեղ Իշխան, Եդուարդ Պոյաճեան, Լեւոն Գարմէն եւ Ժագ Յակոբեան: Զանազան կարգի հարցումներ ուղղուած են գրողներուն՝ կապուած անոնց գրական աշխատանքներուն, առօրեայ կեանքին, սփիւռքահայ գրականութեան վիճակին, զայն ա՛լ աւելի լաւ հունի մը մէջ դնելու հնարաւորութիւններուն եւ այլն, եւ այլն:
