Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Համ­բե­րու­թիւ­նը կեա՛նք է», կ՚ը­սեն, բայց ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը ան­մի­ջա­պէս ետք կ՚ա­ւելց­նէ. «Համ­բե­րու­թիւ­նը կեանք է, շատն ալ տան­ջա՛նք է…»։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը խոր­հիմ եր­բեմն, երբ յա­ճախ կը լսենք սա խօս­քը, թէ՝ «մարդ սխա­լա­կա՛ն է», ար­դեօք պատ­րուակ մը, կամ ար­դա­րա­ցո՞ւմ մըն է, եւ կամ կեղծ պատ­ճառ մը մար­դուս գոր­ծած սխալ­նե­րուն հա­մար։ Կա­րե­լի է խոր­հիլ, թէ «դի­մա՛կ» մըն է այս խօս­քը սխա­լանք­նե­րը ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պատ­մու­թեան ա­մէն շրջա­նին ե­ղած են ան­ձեր՝ ո­րոնք դրա­կան կամ բա­ցա­սա­կան, ըն­թացք տուած են ընդ­հա­նուր ըն­կե­րա­յին կեան­քին եւ նաեւ ե­կե­ղե­ցիին։ Ա­նոնք եր­բեմն օգ­տա­կար, եր­բեմն վնա­սա­կար, եր­բեմն շա­հա­դի­տու­թեամբ, եր­բեմն նուի­րա­կան ո­գիով՝ ծա­ռա­յա­սի­րու­թեամբ դրոշմ եւ հետք թո­ղած են ժո­ղո­վուր­դի մը ճա­կա­տագ­րին վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո­րե­ւէ ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցուած ա­տեն, մա­նա­ւա՛նդ հա­ւա­քա­կան եւ ե­կե­ղե­ցա­կան ծա­ռա­յու­թեան ժա­մա­նակ, ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւն ու­նե­նալ, հա­մե­րաշ­խու­թեան մէջ ըլ­լալ՝ ծա­ռա­յու­թեան ար­դիւ­նա­բե­րու­թեան ուղ­ղա­կի՛ կ՚ազ­դէ եւ ծա­ռա­յու­թիւ­նը ա­ւե­լի՛ նպա­տա­կա­յար­մար եւ ա­ւե­լի՛ բեղմ­նա­ւոր վի­ճա­կի կը վե­րա­ծէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Իւ­րա­քան­չիւր ժո­ղո­վուրդ իր ազ­գա­յին-ե­կե­ղե­ցա­կան տօ­նե­րը ու­նի։ Հայ ժո­ղո­վուրդն ալ ու­րիշ տօ­նե­րու շար­քին ու­նի իր «լե­զուի եւ մշա­կոյ­թի տօն»ը։ Այս կար­գին է՝ Սրբոց Թարգ­ման­չաց տօ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Թարգ­մա­նիչ­ներ՝ Սուրբ Սա­հակ Պար­թեւ եւ Սուրբ Մես­րոպ Մաշ­տոց կը յի­շա­տա­կուին Թարգ­ման­չաց տօ­նին՝ որ կը նշուի Հո­գե­գալս­տեան չոր­րորդ Կի­րա­կիին յա­ջոր­դող Հինգ­շաբ­թի օ­րը։ Այս տա­րի կը հան­դի­պի՝ 16 Յու­նիս Հինգ­շաբ­թի օ­րուան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ռա­ջի­կայ օ­րե­րուն երբ պի­տի տօ­նենք «Թարգ­ման­չաց տօն»ը, որ­քա՜ն հա­ճե­լի է տես­նել ա­նոր յա­րա­կա­յու­թիւ­նը ներ­կայ թարգ­մա­նու­թեան մը մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­կե­ղե­ցա­կան եւ առ­հա­սա­րակ ազ­գա­յին-կրօ­նա­կան գրա­կա­նու­թեան հիմ­քը դրուե­ցաւ այն օ­րուը­նէ, երբ 404 թուա­կա­նին մե­ծա­հան­ճար Մաշ­տո­ցը հայ­կա­կան տա­ռե­րը գտաւ եւ ա­ռա­ջին հայ գիր­քը գրուե­ցաւ։ Պատ­մա­կան այս նշա­նա­ւոր անց­քը մեծ ո­գե­ւո­րու­թեամբ կը նկա­րագ­րեն հայ պատ­միչ­նե­րը՝ ցոյց տա­լով այն մեծ ու բազ­մօ­գուտ բա­րիք­նե­րը՝ որ հայ ժոող­վուր­դը այդ փոքր նշա­նա­խէց­նե­րէն ստա­ցաւ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­մէն ա­ռի­թով կը կրկնենք, թէ՝ կեան­քը, մշտա­տեւ պայ­քա՛ր մըն է եւ կեան­քը ապ­րիլ՝ քա­ջու­թիւն կը պա­հան­ջէ։ Եւ դար­ձեալ այս մա­սին յա­ճախ կը յի­շենք Յի­սու­սի խօս­քը՝ որ կ՚ը­սէ. «Աշ­խար­հի վրայ նե­ղու­թիւն պի­տի ու­նե­նաք, բայց քա­ջա­լե­րուե­ցէ՛ք, ո­րով­հե­տեւ ես յաղ­թե­ցի աշ­խար­հին» (ՅՈՎՀ. ԺԶ 33)։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ար­քու­նի վա­ռօ­դա­պետ Յով­հան­նէս Պէյ Տա­տեան, երբ 1835 թուա­կա­նին շի­նել կու տայ Ա­զատ­լըի հա­յոց ե­կե­ղե­ցին՝ վա­ռօ­դա­րա­նի հայ գոր­ծա­ւոր­նե­րուն հա­մար, Զէյ­թին­պուռ­նուի եւ վա­ռօ­դա­րա­նի Պա­քըր­գիւղ բնա­կող հայ գոր­ծա­ւոր­ներն ալ կը դի­մեն ի­րեն՝ Պա­քըր­գիւ­ղի մէջ ալ ե­կե­ղե­ցի մը ու­նե­նա­լու փա­փա­քով։