Հոգե-մտաւոր

«ԱՆԿՐԿՆԵԼԻ ՀՐԱՇԱԼԻՔԸ»

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Անկրկ­նե­լի հրա­շա­լի­քը» վեր­նա­գիրն է Տոց. Դոկտ. Վարդ Շի­կա­հե­րի, դար­ձեալ իր բա­ռե­րով «ե­րեք օրհ­նեալ ձեռ­քեր՝ Սա­հակ Պար­թեւ, Վռամ­շա­պուհ թա­գա­ւոր եւ Մես­րոպ Մաշ­տո­ցի ստեղ­ծած մեծ գոր­ծին ու շար­ժու­մին» մա­սին հե­տաքրք­րա­կան յօ­դուա­ծին։

ՀԱՅԵՐԷՆԻ ԱՌԱՋԻՆ ՈՒՍՈՒՑԻՉԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հա­յե­րէն դպրու­թեան գա­ղա­փա­րը ի­րա­գոր­ծե­լու, պաշ­տա­մուն­քը հա­յե­րէն դարձ­նե­լու նուի­րա­կան աշ­խա­տան­քին առ­ջեւ մեծ ար­գելք էր ա­սո­րի հո­գե­ւո­րա­կա­նու­թիւ­նը, որ օգ­տուե­լով Պար­սից պե­տու­թեան հո­վա­նա­ւո­րու­թե­նէն, վճռա­կան դեր ու­նե­ցած է Հայ Ե­կե­ղե­ցիի նկատ­մամբ։ Ուս­տի Հայ Ե­կե­ղե­ցիի ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը եւ պաշ­տա­մուն­քը ա­սո­րե­րէն ե­ղած է։

ԵՐԿԱԿՆԵՐՈՒ ՀՈԳԵՒՈՐԱԿԱՆ ԴԱՌՆԱԼՈՒ ԿԱՆՈՆԱԿԱՆ ԱՐԳԵԼՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պօ­ղոս ա­ռա­քեալ, երկ­րորդ պսա­կի մա­սին կ՚ը­սէ.
«Ա­ւե­լի լաւ կ՚ը­նեն՝ ե­թէ ին­ծի պէս մնան, բայց ե­թէ չեն կրնար տո­կալ՝ թող ա­մուս­նա­նան, քա­նի որ նա­խընտ­րե­լի է ա­մուս­նա­նալ քան ցան­կու­թեամբ ե­ռալ։

ԽԱՉԻՆ ԵՐԵՒՈՒՄԸ ՄԱՇՏՈՑԻՆ ՎՐԱՅ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի պատ­մու­թեան մէջ կայ ե­րե­ւոյթ մը՝ ուր Խա­չը փայ­լա­տա­կած է եր­կին­քի վրայ եւ զայն տե­սած է ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դը։ Հին­գե­րորդ դա­րուն պա­տա­հած այս դէպ­քը վկա­յուած է Խո­րե­նա­ցի եւ Կո­րիւն պատ­միչ­նե­րու կող­մէ։

ԱՐԺԱՆԱՒՈՐ ՄԱՐԴ ԸԼԼԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դոց վերջ­նա­կան նպատկն է՝ ըն­կե­րու­թեան մէջ ար­ժա­նա­ւոր ըլ­լալ, ար­ժա­նա­ւոր կեր­պով ապ­րիլ եւ այդ­պէս յի­շուիլ։ Ո՜վ չ՚ու­զեր ար­ժա­նա­ւոր ըլ­լալ, յի­շուիլ, յարգ ու պա­տիւ վա­յե­լել, նոյ­նիսկ ա­մե­նէն հա­մեստ մարդն իսկ ու­նի այդ փա­փա­քը, քա­նի որ մարդ­կա­յին բնա­կան զգա­ցում մըն է ան։

ՀՐԵՇՏԱԿՆԵՐՈՒ ԵՐԳԸ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­գամ մը եւս հրեշ­տակ­նե­րու եր­գը կը հնչէ երկն­քի բարձ­րունք­նե­րէն եւ կը ծա­նու­ցա­նէ Յի­սուս Քրիս­տո­սի գա­լուս­տը աշ­խարհ՝ Ս. Բեթ­ղե­հէ­մի մէջ։ Ար­դա­րեւ մեծ ու­րա­խու­թիւն է ա­ւե­տել Քրիս­տո­սի ծնուն­դը եւ յայտ­նու­թիւ­նը, եւ հա­ճոյք՝ մաս­նակ­ցիլ այդ ու­րա­խու­թեան։

ՄԱՐՄՆԱԿԱՆ ԱՉՔԻՆ ՏԵՍԱԾԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դուս մարմ­նա­կան աչ­քը միա՛յն զգա­ցա­կան բա­ներ կը տես­նէ։ Մարդ­կա­յին հո­գիին ակ­նար­կը սահ­մա­նա­փակ է, եւ «մութ ամ­պե­րով պա­տուած»։ Այդ մթու­թեան մէ­ջէն լոյ­սը տես­նել հմտու­թիւն կը պա­հան­ջէ՝ ի­մաս­տու­թիւն եւ խոր ի­մա­ցա­կա­նու­թիւն ու­նե­ցող­նե­րուն յա­տուկ ա­ռա­քի­նու­թի՛ւն մըն է։

ԶԳՈՒՇԱՆԱԼ ԲԱՐԿՈՒԹԵՆԷ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ կը խոր­հիք, սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ, բար­կու­թեամբ օ­գուտ մը ա­պա­հո­վող մարդ կա՞յ աշ­խար­հի վրայ։ Ե­ղա՞ծ է որ բար­կա­նա­լով դատ մը շա­հող մարդ գտնուի մեր շուր­ջը։ Թե­րեւս բար­կու­թեան պատ­ճա­ռով ար­դար դա­տը ան­գամ կորսն­ցու­ցած, ա­նի­րաւ վի­ճա­կի մատ­նուած շա՜տ ի­րա­ւա­ցի մար­դիկ ե­ղած են՝ ո­րոնք զո­հուած են ի­րենց բար­կու­թեան պատ­ճա­ռով։

Էջեր