Հոգե-մտաւոր

«ԴՐԱԽՏ»ԻՆ ՄԱՆՐԱՆԿԱՐԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­կինք ու եր­կիր Աս­տու­ծոյ փառ­քը կը պատ­մեն ան­տա­րա­կոյս։ Միան­գա­մայն՝ յե­տին մաս­նի­կը «ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան մեծ ծրագ­րին»։ Ցո­րե­նա­հա­տիկ մը, մէկ հա­տիկ գե­ղե­ցիկ ծա­ղիկ մը, դեղ­նած կամ կա­նաչ տե­րեւ մը, ձիւ­նի փա­թիլ մը, խո­տի անն­շան շեղբ մը, եւ հա­զար ու մէկ, տե­սակ տե­սակ բնու­թեան հրա­շա­լիք­ներ, վեր­ջա­պէս այն մի­լիո­նա­ւոր միա­ւոր­նե­րը՝ ո­րոնց­մով կը ստեղծուի, կը յօ­րի­նուի բնու­թեան հիա­նա­լի՜ հա­մայ­նա­պատ­կե­րը։

ԹԱՂՈՒԱԾ ԱՐԺԷՔՆԵՐ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հա՞ծ էք, թէ կեան­քի մէջ ի՜նչ ար­ժէք­ներ, բա­րիք եւ գե­ղեց­կու­թիւն­ներ կան՝ ո­րոնք թա­ղուած ու ծած­կուած՝ կը սպա­սեն, որ մէ­կը անդ­րա­դառ­նայ ի­րենց գո­յու­թեան եւ յայտ­նուին։ Ի՜նչ գան­ձեր կան պա­հուած, քօ­ղար­կուած՝ ան­յայտ, ո­րոնք կը սպա­սեն օգ­տա­կար ըլ­լա­լու, բայց ան­յայտ կը մնան՝ ան­տար­բեր ու ան­հոգ մար­դոց աչ­քին։

ՀԱՒԱՏՔԻ ԱՌԱՐԿԱՆԵՐԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը փոր­ձենք խորհր­դա­ծել հա­ւատ­քի մա­սին։ Սա­կայն ըստ էու­թեան, հա­ւատ­քը բա­ցատ­րել դժուար է, քա­նի որ իւ­րա­քան­չիւր ան­հատ տար­բեր հաս­կա­ցո­ղու­թիւն մը ու­նի ա­նոր մա­սին, եւ այդ իսկ պատ­ճա­ռով հա­ւատ­քը ըմբռ­նել, ի­ւրաց­նել եւ հաս­տա­տա­պէս թա­փան­ցել ա­նոր ի­մաս­տին դիւ­րին չ՚ըլ­լար շատ ան­գամ։

ԱՍՏՈՒԱԾ ԿԸ ԽՕՍԻ ՄԵԶԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աս­տուած մի՛շտ կը խօ­սի մե­զի հետ, բայց քի­չեր կ՚անդ­րա­դառ­նան այդ աս­տուա­ծա­յին խօս­քին եւ քի­չեր կը լսեն զԱյն։ Ե­րա­նի՜ այն «քիչ»ե­րուն՝ որ կ՚անդ­րա­դառ­նան Աս­տու­ծոյ խօս­քին ու կը լսեն զայն։

ՆՈՐ ԿՏԱԿԱՐԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Միեւ­նոյն յու­նա­րէն բա­ռը կը նշա­նա­կէ թէ՛ «ուխտ» եւ թէ «կտակ»։ Այն նոր ու վերջ­նա­կան ուխ­տը՝ զոր Աս­տուած ը­րաւ մար­դոց հետ, կտա­կի մը յատ­կու­թիւ­նը ստա­ցաւ, կտա­կա­րա­րին մա­հուամ­բը, եւ այս­պէս այն քսան եւ եօթ գրու­թիւն­նե­րը՝ ո­րոնք ա­նոր նուի­րա­կան վա­ւե­րա­գիր­նե­րը կը հա­մա­րուին, «Նոր Կտա­կա­րան» ա­նու­նը ստա­ցան։

ԴԱՏԵԼ ԵՒ ԴԱՏԱՊԱՐՏԵԼ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­րի­շը դա­տե­լու ե՛ւ դա­տա­պար­տե­լու ա­րար­քը՝ զայն ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թեան կը մղէ եւ են­թա­կան ան­գի­տակ­ցա­բար կը յա­մա­ռի իր սխա­լին մէջ։ Ուս­տի դա­տե­լու եւ դա­տա­պար­տե­լու ա­րար­քը պէտք է ար­դար եւ ի­րա­ւա­ցի ըլ­լայ՝ որ­պէս­զի ա­ռիթ մը չներ­կա­յա­նայ են­թա­կա­յին, իր սխա­լին մէջ յա­մա­ռե­լու։

ՄԵՐ ՈՍԿԵՏԱՌ ԱՅԲՈՒԲԵՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՜նչ­պէս ա­նուա­նել մեր այ­բու­բե­նը՝ աս­տուա­ծա­տո՞ւր, ոս­կե­տա՞ռ, թէ՝ ան­գի՛ն։ Ի՛նչ­պէս ա­նուա­նել ան, յայտ­նի եւ յստակ է, որ թան­կա­գին գանձ մըն է այ­բու­բե­նը։ Ար­ժէք մը՝ որ հետզ­հե­տէ կ՚ա­ւել­նայ, կը բար­դուի ար­ժէ­քը գիտ­ցող, ար­ժէ­քա­ւոր միտ­քե­րու եւ հո­գի­նե­րու մէջ։

ԿՐՕՆԱԿԱՆ ԱՆՏԱՐԲԵՐՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­տար­բե­րու­թիւ­նը ընդ­հան­րա­պէս, ար­գելք մըն է կեան­քին բնա­կան ըն­թաց­քին՝ որ կը դժուա­րաց­նէ ա­նոր ար­դիւ­նա­ւո­րու­թեան պայ­ման­նե­րը։ Ա­մէն մար­զի մէջ ժխտա­կան ազ­դե­ցու­թիւն կը գոր­ծէ ան­տար­բե­րու­թիւ­նը։

Էջեր