Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­կե­ղե­ցա­կան եւ աշ­խար­հա­կան օ­րէն­քը հաս­տա­տու­թիւն կը գտնէ ե՛ւ բնա­կան օ­րէն­քի մէջ։ Կեն­սա­բա­նու­թիւ­նը՝ «biologie» եւ բնա­խօ­սու­թիւ­նը՝ «physiologie» ցոյց կու տան, որ բազ­մակ­նու­թիւ­նը ո՛չ միայն չի հասց­ներ իր միակ նպա­տա­կին՝ ա­ճեց­նել սե­րուն­դը, այլ, ընդ­հա­կա­ռա­կը, կը թու­լաց­նէ ու կը վատ­թա­րաց­նէ ամ­բողջ ցե­ղի կամ ազ­գի ա­ռող­ջու­թիւ­նը, կը նուա­զեց­նէ բեղմ­նա­ւո­րա­կան ու­ժը եւ կը պակ­սեց­նէ որ­դեծ­նու­թեան թի­ւը՝ խան­գա­րե­լով նաեւ ըն­տա­նե­կան բա­րո­յա­կա­նու­թիւ­նը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը շա­րու­նա­կենք հա­տուած­ներ ներ­կա­յաց­նել Վա­հան Վար­դա­պետ Բաս­տա­մեան­ցի «Կա­նո­նա­գի­տա­կան եր­կեր»էն, որ մե­զի կը հաս­նի Ա­զատ Բո­զո­յեա­նի աշ­խա­տա­սի­րու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ գրու­թիւ­նով ը­սինք, թէ՝ ո­րե­ւէ օ­րէն­քի տրա­մադ­րու­թիւ­նը կամ հա­տուած մը կար­դալ եւ կամ սոր­վիլ՝ օ­րէնս­գէտ ըլ­լալ չի՛ նշա­նա­կեր, այլ պէ՛տք է հա­տուա­ծը մեկ­նա­բա­նել, ինչ որ յա­տուկ ու­սում մը կը պա­հան­ջէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս խոս­տա­ցած էինք, ստո­րեւ հա­տուած­ներ կը ներ­կա­յաց­նենք Վա­հան Վար­դա­պետ Բաս­տա­մեան­ցի «Կա­նո­նա­գի­տա­կան եր­կեր» գիր­քէն։ Վա­ղար­շակ Սար­կա­ւագ Սե­րով­բեա­նի իր անձ­նա­կան գրա­դա­րա­նէն մե­զի նուի­րած գիր­քը, որ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րէն է, աշ­խա­տա­սի­րուած է՝ «Հայ-Բիւ­զան­դա­կան ե­կե­ղե­ցա­կան բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րի վա­ւե­րագ­րե­րը» խո­րագ­րեալ աշ­խա­տա­սի­րու­թեան հե­ղի­նակ Ա­զատ Բա­զո­յեա­նի կող­մէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք Ար­տա­շէս Գալ­փաք­ճեա­նի 18 Սեպ­տեմ­բեր 1937 թուա­կիր «ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ»ի այս նոյն սիւ­նակ­նե­րու մէջ հրա­տա­րա­կուած շա­հե­կան յօ­դուա­ծը։
Մեր պի­տոյք­նե­րը ա­ռաձ­գա­կան են. ո՛ր­քան որ կը լայն­նան, նոյն­քան ալ կրնան նեղ­նալ, այն­պէս որ նիւ­թա­կան շատ հա­մեստ վի­ճակ ու­նե­ցող մէկն ալ ան­վի­ճե­լիօ­րէն կրնայ խնա­յու­թիւն ը­նել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՜նչ գե­ղե­ցիկ է սա բնու­թիւ­նը՝ հա­ւա­տա­րիմ եւ ան­կե՛ղծ։
Պահ մը խոր­հե­ցէ՛ք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, ե­րե­ւա­կա­յե­ցէք դաշտ մը կամ բլուր մը՝ ուր կը շրջա­գա­յիք մտա­ծում­նե­րու մտե­րիմ ըն­կե­րակ­ցու­թեամբ, կը նշմա­րէք ե­րե­ւոյթ­ներ, ո­րոնք կը լու­սա­բա­նեն, կը պար­զա­բա­նեն հա­զար ու մէկ նե­ղու­թիւն­նե­րու եւ դժուա­րու­թիւն­նե­րու դէմ մայր բնու­թեան, ան­կեղծ բնու­թեան ցոյց տուած վար­մուն­քը՝ որ կը նմնաի մարդ­կա­յին վար­մուն­քին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Երբ մարդ բնու­թեան մտեր­մու­թեա­նը մէջ է, կար­ծես շատ ա­ւե­լի տար­բեր կը խոր­հի, տար­բեր կը դի­տէ իր շուր­ջը, բնու­թիւ­նը, կեան­քը՝ աշ­խար­հը ամ­բողջ։ Եւ բնու­թեան մէջ, մարդ կ՚անդ­րա­դառ­նա,յ թէ եր­բեմն ո՜ր­քան ա­նի­մաստ ու անն­պա­տակ մտա­ծում­նե­րով ժա­մա­նակ կ՚ան­ցը­նէ…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Կեան­քի յա­րա­ցոյց­նե­րը, այ­սինքն կեան­քի ի­տէա­լը եւ մտա­տի­պա­րը եր­կին­քի չափ բարձր են։ Ու­րիշ խօս­քով՝ ան­մար­մին են եւ ան­հա­սա­նե­լի։ Եւ հո­գին կը հիւ­սէ՝ զա­նոնք կեն­դա­նի ներշն­չում­նե­րով այն ե­րա­զանք­նե­րուն՝ ո­րոնց անձ­նա­տուր կ՚ըլ­լայ շնոր­հիւ իր ե­րե­ւա­կա­յու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Մար­դիկ միշտ կեան­քի դիւ­րին եւ հա­ճե­լի կող­մը կ՚ու­զեն ապ­րիլ։ Բնա­կան է այս, քա­նի որ դիւ­րին ու հա­ճե­լի վի­ճակ մը ա­ւե­լի հրա­պու­րիչ է, քան դժուա­րին ու տա­ժա­նե­լի, խրթին կա­ցու­թիւն մը։ Բայց պէտք է խոր­հիլ, թէ՝ ար­դեօք ա­մէն դիւ­րին ու հա­ճե­լի ի­րո­ղու­թիւն օգ­տա­կար եւ բա­րե­բեր կրնա՞յ ըլ­լալ։ Խնդրա­կա՛ն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Չա­րէն բա­րիք յա­ռաջ կու գա՞յ։ Ե­թէ ժո­ղովր­դեան ի­մաս­տու­թեան հա­մա­ձայն խօ­սինք, բա­րիք կու գա՛յ չա­րէն, քա­նի որ կ՚ը­սուի, թէ «չկա՛յ չա­րիք որ չծնի բա­րիք»։ Ու­րեմն կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թեան եւ վկա­յու­թեան հե­տե­ւե­լով կա­րե­լի է ը­սել, թէ չա­րէն բա­րիք յա­ռաջ կու գայ, եւ թէ՝ օգ­տա­կա՛ր բա­րիք։