Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի վե­ցե­րորդ Կի­րա­կին նուի­րուած է Յի­սուս Քրիս­տո­սի «Գալս­տեան» յի­շա­տա­կին։ Ուս­տի նա­խորդ կի­րա­կի­նե­րու խոր­հուրդ­նե­րուն մի­ջեւ կ՚ե­րե­ւի յայտ­նի տրա­մա­բա­նա­կան կա­պակ­ցու­թիւն մը՝ որ Հայ Ե­կե­ղե­ցին յատ­կա­պէս կը յի­շէ եւ կը խորհր­դա­ծէ ա­մէն մէ­կը իւ­րա­քան­չիւր Կի­րա­կիի խոր­հուր­դին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինք­նա­տի­րու­թիւ­նը՝ ինքն­ա­գի­տակ­ցու­թեան բնա­կան մէկ հե­տե­ւանքն է։ Այն ան­ձը՝ որ իր ար­ժա­նի­քին, իր մտա­յին ու հո­գե­ւոր կա­րո­ղու­թիւն­նե­րուն գի­տա­կից է եւ ըստ այնմ կը վա­րուի, ան տէ՛րն է իր ան­ձին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վախ» կամ «եր­կիւղ» մարդ­կա­յին բնա­կան՝ ըն­դա­բոյս զգա­ցում մըն է։ Վա­խը, կեր­պով մը, անվ­տան­գու­թեան, վստա­հե­լիու­թեան կամ ա­պա­հո­վու­թեան զգա­ցա­կան կազ­մուածք մըն է՝ որ կ՚ազ­դա­րա­րէ եւ կը զգու­շաց­նէ են­թա­կան հա­ւա­նա­կան՝ կա­րե­լի՝ բայց ո՛չ ստոյգ վտան­գի մը մա­սին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հե­տաքրք­րա­կան եւ նո՛յն­քան շա­հե­կան է թղթա­տել պատ­մու­թեան հին է­ջե­րը՝ ո­րոնք ուղ­ղա­կի եւ եր­բեմն ա­նուղ­ղա­կի կեր­պով խա­րիս­խը կը կազ­մեն ա­պա­գա­յի բազ­մա­թիւ դէպ­քե­րու եւ ըն­կե­րա­յին ե­րե­ւոյթ­նե­րու։ Մա­նա­ւանդ մեր ե­կե­ղե­ցա­կան պատ­մու­թեան մէջ կան այն­պի­սի ե­րե­ւոյթ­ներ՝ որ կեր­պով մը նա­խա­պատ­ճառ­նե­րը կազ­մած են յա­ռա­ջի­կայ դէպ­քե­րուն, ե­ղե­լու­թիւն­նե­րուն, ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս կը գան­գա­տին մար­դիկ այս աշ­խար­հի վրայ ապ­րուած կեան­քէն։ Կը գան­գա­տին, քա­նի որ ցա­ւը, վիշ­տը, նե­ղու­թիւ­նը ա­ւե­լի՛ շատ կ՚ազ­դէ մար­դուս, եւ կը տպա­ւո­րէ զա­նոնք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­շադ­րու­թիւն ը­րա՞ծ էք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, մար­դոց մէջ, մեր շուր­ջը, տե­ւա­կան «մե՜ծ ըլ­լալ»ու, գե­րա­դա­սուե­լու եւ միշտ «ա­ւե­լի՛ զօ­րա­ւոր ե­րե­ւել»ու պայ­քար մը, մրցակ­ցու­թիւն մը, տենչ մը կա՛յ։ Բայց ա­սի­կա մեր օ­րե­րուն յա­տուկ ե­րե­ւոյթ մը չէ՝ մարդ էա­կին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան ժա­մա­նակ­նե­րէն իսկ գո­յու­թիւն ու­նե­ցած է «Ես»ի մրցում մը, մա­քա­ռում մը եւ վէ՛ճ մը

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պա­հոց շրջա­նի 5-րդ Կի­րա­կին սո­վո­րա­բար կը կո­չուի «Դա­տա­ւո­րի Կի­րա­կին»՝ օ­րուան Ճա­շու Ա­ւե­տա­րա­նին (ՂՈՒ­ԿԱՍ ԺԸ) գլխա­ւոր դէմ­քե­րէն՝ «Ա­նի­րաւ Դա­տա­ւոր»էն առ­նե­լով իր ա­նու­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կարգ մը հա­ւա­տա­ցեալ­ներ սրբա­դա­սուե­լով, այ­սինքն հան­դի­սա­ւո­րա­պէս հռչա­կե­լով, թէ ա­նոնք ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րը հե­րո­սա­բար գոր­ծադ­րե­ցին եւ Աս­տու­ծոյ շնորհ­քին հա­ւա­տար­մու­թեան մէջ ապ­րե­ցան, Ե­կե­ղե­ցին կը ճանչ­նայ իր մէջ ե­ղող սրբու­թեան Հո­գիին զօ­րու­թիւ­նը, եւ կը հրահ­րէ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն յոյ­սը, սուր­բե­րը իբ­րեւ տի­պար եւ բա­րե­խօս տա­լով ա­նոնց։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սոր­վե­լու ա­մե­նա­մեծ ար­գելքն է՝ ա­մէն բան կա­տա­րեալ եւ ան­թե­րի գիտ­ցած ըլ­լալ կար­ծել։ Ար­դա­րեւ ա­մէն մարդ ա­մէն մէ­կէ եւ մի՛շտ սոր­վե­լիք նիւ­թեր ու­նի, եւ սոր­վի­լը ան­սահ­ման ծո­վու մէջ լո­ղա­լու կը նմա­նի։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն մը, կամ թե­րու­թիւն մըն է «գիտ­ցա­ծը չսոր­վեց­նե՛լ» ու­րի­շին, ի՛նչ որ կա­րե­լի է տես­նել շատ մը մար­զե­րու մէջ ընդ­հան­րա­պէս։ Մինչ­դեռ գի­տե­լիք ու գի­տու­թիւն՝ մարդ­կա­յին ար­ժէք մը, մշա­կու­թա­յին եւ ըն­կե­րա­յին հա­սա­րա­կաց հարս­տու­թիւն մըն է՝ որ պէ՛տք է փո­խան­ցուի սե­րուն­դէ սե­րունդ, ինչ­պէս կը փո­խան­ցուի ո­րե­ւէ ստա­ցուածք, որ­պէս ժա­ռանգ։