ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կոյրերը, խուլերն ու համրերը մարդկութեան համար անկարներ ըլլալ կը կարծուին եւ կամայ թէ ակամայ անոնց հանդէպ գութ մը կը ծագի մարդոց քարացած սիրտերուն մէջ, մոռնալով, որ մեծագոյն անկարութիւնը ո՛չ թէ աչքերու կամ լսողութեան չգոյութեան, այլ մարդոց միտքին մէջ է պարզապէս:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բարկութիւնը իրապէ՛ս ախտ մըն է՝ նկարագիր մը, որ մարդուս միայն վնաս կը պատճառէ, եւ ո՛չ մէկ օգուտ։ Ամէն տեսակի մեղքերը եւ գարշելի մոլութիւնները կը ջանան մարդոցմէ պահել եւ ծածկել իրենց անօրէնութիւնները, բայց «բարկութեան ախտ»ին մոլեգնութիւնը կատաղի է եւ նոյնքան վնասակար, վտանգաւոր եւ գազանամի՛տ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պայքարի ոգիով տոգորուած երիտասարդութիւնը, որոնց պիտի յանձնենք մեր ապագան ու հայրենիքը, մեր պատմութեան ու հայրենիքին մասին գրեթէ ո՛չ մէկ բան գիտեն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ոչ միայն մասնաւոր ցեղի մը, ազգի մը, պետութեան, այլ ընդհանուր մարդկութեան աճումը, բարոյականութիւնը, մտաւոր զարգացումը, բարօրութիւնը, մէկ խօսքով՝ նոյնիսկ գոյութիւնը եւ գոյատեւութիւնը, սերտ կապակցութիւն ունեցած են միշտ ընտանեկան կեանքի հետ, որուն գլխաւոր շաղկապը եւ հիմունքը Ամուսնութի՛ւնն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կրօնը թոյն է եւ տիրող դասակարգի ձեռքին հզօր զէնք մը:
Անցեալին, մանաւանդ յետցեղասպանութեան շրջանին եկեղեցւոյ եւ եկեղեցականութեան հանդէպ ատելութիւն մը բռնկեցաւ եւ այդ ատելութիւնը հասաւ այն աստիճանի, որ 1923 թուականին Թիֆլիզի մէջ հրատարակուեցաւ «Կորչի Կրօնը» անուամբ միօրեայ թերթ մը, որմէ վերցուած է վերոյիշեալ «կրօնը թոյն է» արտայայտութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կը պատմուի, թէ գիւղի մը մէջ չարագործ երիտասարդ մը բոլոր գիւղացիներուն սարսափ կ՚ազդէ՝ գինեմոլ եւ չար նկարագրի տէր մէկն է ան։
Գիւղին քահանան միշտ կը լսէ այդ անառակ երիտասարդին նկատմամբ գիւղացիներուն գանգատները եւ կը պարսաւէ, կը մեղադրէ զայն անոր բացակայութեան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ժամանակը աշխարհագրութենէն աւելի կը փոխէ մարդոց մտայնութիւնները եւ իւրաքանչիւր նոր հասակ առնող ծնունդի հետ կամայ թէ ակամայ կը նկատենք հինէն դէպի նոր գացող մարդկութիւն մը՝ նոր ըմբռնումներով ու նկարագիրներով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Գիրքի մէջ, զանազան առիթներով յիշուած են հանքային նիւթեր՝ որոնց կարեւորագոյնն է աղը։ Արդարեւ, աղը առատ է Պաղեստինի մէջ, մանաւանդ Մեռեալ ծովուն եզերքը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պայքա՜ր... պայքա՜ր... պայքա՜ր... պայքա՜ր... բազմիցս պայքա՜ր...
Եթէ կը հաւատաք, թէ այս բառը պոռալով մեր ազգին ճակատագիրը դէպի լաւը պիտի փոխուի, պոռացէ՛ք այնքան՝ մինչեւ ձեր կոկորդները պատռի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Միսաք Մեծատուրեան (Մեծարենց) ծնած է 1886 թուականին։ Դեռ փոքր տարիքին՝ փոխադրուած է Պոլիս, ուր պահած է հայրենի Ակն գաւառի զգայնութիւնը՝ գեղջկական ջերմութիւն, բնութեան պաշտամունք։
