Արխիւ

ՄԱԿ-ի նոր ընդ­հա­նուր քար­տու­ղար Ան­թո­նիօ Կու­թե­րէժ Ա­մա­նո­րի առ­թիւ հրա­պա­րա­կեց պատ­գամ մը, ո­րու մէջ խա­ղա­ղու­թիւ­նը ընդգ­ծեց որ­պէս ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն՝ 2017 թուա­կա­նին հա­մար։ Կու­թե­րէժ, որ ե­րէ­կուան դրու­թեամբ ստանձ­նեց ընդ­հա­նուր քար­տու­ղա­րի պաշ­տօ­նը, ը­սաւ հե­տե­ւեա­լը. «Խա­ղա­ղու­թիւ­նը պէտք է ըլ­լայ մեր նպա­տա­կը եւ մեր ու­ղե­ցոյ­ցը։

ԳԱ­ՅԻԱ­ՆԷ ՆԱԼ­ՊԱՆ­ՏԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բե­րի վեր­ջին օրն է. տաս­ներ­կու օ­րե­րու ճկու­նու­թեամբ սա­հող ա­րա­գագ­լոր եր­կո­տա­սան ա­միս­ներ ա­ւար­տի հա­սած են։ Տա­րի մըն ալ պի­տի թա­ղենք ու հո­ղով ծած­կենք՝ պի­տի ը­սէի, սա­կայն օ­րա­ցոյ­ցի մը տաս­ներ­կու թեր­թե­րը, ա­մէն մէկ թեր­թին մէջ տեղ գտած ե­րեք­տա­սան օ­րե­րը ոչ գետ­նին տակ կը դրուին, ոչ ալ կ՚այ­րուին:

ԾՈ­ՎԻԿ ՔԻՒՐՔ­ՃԵԱՆ-ՍԱ­ՄԱՆ­ԼԵԱՆ

Հօ­րա­քոյրս՝ Տի­կին Ա­րաք­սին եր­կու մանչ զա­ւակ­ներ ու­նէր, ո­րոնք կամ­քէ ան­կախ պատ­ճառ­նե­րով, Լի­բա­նա­նի պա­տե­րազ­մին, տա­րի­ներ ա­ռաջ, մեկ­նած էին Եւ­րո­պա ու հոն ըն­տա­նիք կազ­մած:

ՍՕ­ՍԻ ՄԻ­ՇՈ­ՅԵԱՆ-ՏԱՊ­ՊԱ­ՂԵԱՆ

Յու­զու­մով կը դի­մա­ւո­րենք Նոր Տա­րին, բայց ու­րա­խու­թիւն է, կ­՚ը­սենք, այս վայր­կեանն իսկ, ո­րով­հե­տեւ գու­ցէ այս վայր­կեանն ալ չապ­րէինք, գու­ցէ ու­րիշ ա­հա­ւոր դրու­թեան մէջ ըլ­լա­յինք. փառք կու տանք ա­մէն ին­չին հա­մար եւ կ­՚ու­զենք ու­րա­խու­թեան նշոյլ մը գտնել, մենք մեզ ու­րա­խաց­նել:

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 31ի ե­րե­կո­յեան, շու­կա­յէն վեր­ջին գնում­նե­րը ը­րած, կա­մուր­ջին տա­կէն յոգ­նած քայ­լե­րով տուն կու գա­յի, երբ դի­մացս յայտ­նուե­ցաւ մեր թա­ղի Գուր­գէ­նը, տխուր եւ փլած հո­գե­կա­նով, կար­ծես այդ օր վերջ­նա­կա­նա­պէս իր բա­րի ժպի­տը ջնջած էր դէմ­քէն։

ԽԱ­ՉԱ­ՏՈՒՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՊՕ­ՂՈ­ՍԵԱՆ

Ան­ցեալ Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ ե­կե­ղե­ցին բա­նա­լու ա­տեն տե­սանք պա­տին յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րը կար­դա­ցող մարդ մը, որ ժա­մա­նա­կա­ցոյ­ցին ծա­նօ­թա­նալ կ՚ու­զէր։ Յայտ­նի էր որ հայ մը չէր ան։

ԾՈ­ՎԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ

Կի­րա­կի ե­րե­կոյ տանս դի­մա­ցէն ձայ­ներ լսե­ցի՝ խըշ-խըշ-խըշ... ա­կանջս տնկած՝ ար­դեօ՞ք կա­տու է... յան­կարծ դրան զան­գին ձայ­նէն տե­ղէս ցատ­կե­ցի, շտա­պե­ցի՝ ո՞վ է այս ժա­մուն... դրան բռնի­չին վրայ կա­խուած տոպ­րակ մը կար, աջ-ձախ նա­յե­ցայ՝ ոչ մէ­կը... տոպ­րա­կը ա­րի, ձեռ­քերս նուէր­նե­րով լե­ցուած էին, ու ա­նոնց վրայ զե­տե­ղուած նա­մակ մը կար.

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Երբ փոքր էինք, ան­համ­բեր կը սպա­սէինք որ ման­կա­պար­տէ­զը կամ դպրոց­նե­րը վեր­ջա­նան ու ձմե­ռուան ար­ձա­կուր­դը սկսի: Դուռ-դրա­ցի տե­ղա­ցի էին եւ ի­րենց Ծնուն­դը հա­յե­րուս Ծնուն­դէն ա­ռաջ կը տօ­նուէր, ու­րեմն ի­րենք ար­դէն ի­րենց նուէր­նե­րը ստա­ցած կ՚ըլ­լա­յին:

Ա­ՐԱՔՍ ՓԻ­ԼԱՒ­ՃԵԱՆ-ԽՏՐԼԱ­ՐԵԱՆ

Մեր հա­րուստ ազ­գա­կա­նը իր մնա­ցոր­դա­ցէն քա­նի մը լի­բա­նա­նեան ոս­կիով իր բա­րի կա­մե­ցո­ղու­թիւ­նը եւ խղճա­հա­րու­թիւ­նը կ՚ար­տա­յայ­տէր, կը փա­փա­քէր բա­րե­գոր­ծու­թեան դափ­նեպ­սակ մը շա­հիլ եւ տօ­նա­կան օ­րե­րու նա­խօ­րեա­կին ու­րա­խաց­նել եղ­բայրս, որ ան­հո­գու­թեամբ եւ դժկա­մու­թեամբ մէկ­դի շպրտեց փու­չի­կէ այդ խեղ­ճուկ Կա­ղանդ Պա­պու­կը...։­