Արխիւ

Եւ­րո­խորհր­դա­րա­նի պատ­գա­մա­ւոր­նե­րէն Ֆրանք Էն­կէլ յայ­տա­րա­րեց, որ Ատր­պէյ­ճան պէտք է ըն­դու­նի Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հետ ու­ղիղ բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րու անց­նե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը։

ՊԵՐՃՈՒՀԻ ԱՒԵՏԵԱՆ

Եր­կար տա­րի­նե­րէ հոն էր մայ­րին, քա­ղա­քի ար­ուար­ձա­նի հա­րուստ թա­ղա­մա­սին ման­կա­պար­տէ­զի պար­տէ­զին մէջ, փար­թամ հա­սա­կով, գա­գա­թը դէ­պի բարձ­րունք­նե­րը ձգ­­տող, ճիւ­ղե­րը թռ­­չուն­նե­րուն հիւ­րըն­կալ:

Պատրիարքական Աթոռի հովանաւորութեան ներքեւ աւանդական ձեռնարկ՝ Պէյօղլուի Սուրբ Երրորդութիւն եկեղեցւոյ երդիքին տակ:
Լուսաւորիչ երգչախումբը մեր հոգեւոր երաժշտութենէն նմոյշներ ներկայացուց խորապէս տպաւորիչ ձեւով՝ խմբավար Յակոբ Մամիկոնեանի մականին տակ:

ՍՏԵ­ՓԱՆ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

ա­մը նոր է այ­սօր
ա­ման ամ ա­ման
բա­րի ե­կար մա­քուր ե­կար
գի­տեմ որ նո­րու­թեանդ
դուն իսկ չես հա­ւա­տար 

Բան­կալ­թիի Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ Կա­ղան­դի տօ­նա­կա­տա­րու­թիւն իւ­րա­յա­տուկ վա­յել­չու­թեամբ:

Պատ­րիար­քա­կան Ա­թո­ռի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ, ե­րէկ, Գում­գա­բուի «Պէզ­ճեան» սրա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ տա­րե­մու­տի ա­ւան­դա­կան ման­կանց խրախ­ճան­քը։ Հա­մայն­քա­յին վար­ժա­րան­նե­րու ա­շա­կերտ­նե­րուն հա­մար նա­խա­տե­սուած այս խրախ­ճան­քին ըն­թաց­քին ստեղ­ծուե­ցաւ խան­դա­վառ մթնո­լորտ։ Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեա­նի հան­դի­սա­պե­տու­թեամբ տղա­քը հան­դէս ե­կան ե­լոյթ­նե­րով, ու­նե­ցան հա­ճե­լի ժա­մանց ու մա­նա­ւանդ նուէր­ներ ստա­ցան Կա­ղանդ պա­պու­կին ձե­ռամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի մէջ ըն­դու­նուած է Նոր Տա­րին՝ Ա­մա­նո­րը կո­չել նաեւ «Կա­ղանդ»։­
Ըստ Հրա­չեայ Ա­ճա­ռեա­նի «կա­ղանդ» բա­ռը փո­խա­ռեալ է լա­տի­նե­րէ­նէ՝ «calendea», այ­սինքն «ամ­սա­մուտ» բա­ռէն, որ ծա­գած է «calo»՝ «կո­չել» կան­չել բա­յէն։

Եւ­րո­միու­թիւ­նը կը նա­խա­տե­սէ 2017 թուա­կա­նի կէ­սե­րուն Հա­յաս­տա­նի մէջ հաս­տա­տել 25 մի­լիոն եւ­րօ դրա­մագ­լու­խով ներդ­րու­մա­յին հիմ­նադ­րամ մը։ Այդ դրա­մագ­լու­խին 15 մի­լիոն եւ­րոն պի­տի յատ­կա­ցուի Եւ­րո­միու­թեան կող­մէ։

ԹԱ­ԳՈՒ­ՀԻ Ա­ԹՈ­ՔԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս  ու­րախ մթնո­լոր­տի մէջ չենք զգար, թէ ինչ­պէս կը սա­հին ժա­մե­րը: Յա­ճախ ժա­մա­նա­կը կը հաս­նի իր ա­ւար­տին եւ մենք տա­կաւ կ՚ու­զենք շա­րու­նա­կել մեր հա­ճե­լի ժա­ման­ցը եւ չենք ու­զեր բաժ­նուիլ այդ ու­րախ մթնո­լոր­տէն. իսկ ընդ­հա­կա­ռա­կը վշտա­լի եւ տա­ռա­պա­լից օ­րե­րը կ՚եր­կա­րի՜ն եւ կ’եր­կա­րի՜ն այն­քան՝ որ­քան ա­մե­նա­կարճ ժա­մա­նա­կա­մի­ջո­ցը մեր աչ­քին կը վե­րա­ծուի ա­միս­նե­րու, տա­րիի: Եւ ա­հա այդ վիշ­տը մար­դուն մէջ կը գե­րա­զան­ցուի, կը մեծ­նայ, հո­գին կը կրծէ, սիր­տը կը հա­լեց­նէ: