Արխիւ

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գամ զինք տե­սայ հրա­պա­րա­կը. նստած մայ­թի մը վրայ, հաց կ՚ու­տէր:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Որ­քան ալ խօ­սինք, խորհր­դա­ծենք իր մա­սին, մար­դը իր ամ­բող­ջու­թեամբ միշտ «ան­ծա­նօթ» մըն է, այն­քան ան­ծա­նօթ, որ ա­մե­նէն ա­ւե­լի ինքն ի­րեն ան­ծա­նօթ է, օ­տար մը կար­ծես՝ մարդս իր մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սրբոց Ղե­ւոն­դեանց քա­հա­նա­ներ» ա­նուան տակ կը ճանչ­ցուին այն հո­գե­ւո­րա­կան­նե­րը՝ ո­րոնք Վար­դա­նանց պա­տե­րազ­մէն (451) յե­տոյ, Ատ­րոր­միզդ մարզ­պա­նի թե­լադ­րան­քով, պար­սիկ­նե­րու Յազ­կերտ Բ.-ի հրա­մա­նով ձեր­բա­կա­լուե­ցան՝ Հա­յե­րու ապս­տամ­բա­կան եւ ըմ­բոս­տա­կան նոր խլրտում­նե­րէն զերծ պա­հե­լու հա­մար եր­կի­րը, եւ տա­րուե­ցան Ա­պար աշ­խար­հի Նու­շա­պուհ բեր­դը։

Ռու­սաս­տա­նի Նա­խա­գահ Վլա­տի­միր Փու­թին եւ Ատր­պէյ­ճա­նի Նա­խա­գահ Ի­լհամ Ա­լիեւ շա­բա­թա­վեր­ջին ու­նե­ցան հե­ռա­խօ­սազ­րոյց մը։ Ան­ցեալ շաբ­թուան երկ­րորդ կէ­սին սա եր­կու ղե­կա­վար­նե­րուն մի­ջեւ տե­ղի ու­նե­ցած ար­դէն երկ­րորդ հե­ռա­խօ­սազ­րոյցն էր։

Վար­չա­պետ Ահ­մէտ Տա­վու­տօղ­լու ե­րէկ հե­ռա­խօ­սազ­րոյց մը ու­նե­ցաւ Գեր­մա­նիոյ Վար­չա­պետ Ան­կե­լա Մեր­քէ­լի հետ։ «Ա­նա­տո­լու» գոր­ծա­կա­լու­թեան հա­ղոր­դում­նե­րով, Մեր­քէ­լի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ տե­ղի ու­նե­ցաւ տե­սակ­ցու­թիւ­նը, ո­րու ըն­թաց­քին շօ­շա­փուե­ցան Թուր­քիա-Գեր­մա­նիա եւ Թուր­քիա-Եւ­րո­միու­թիւն հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան վե­րա­բե­րեալ նիւ­թեր։

Մինչ ա­հա­բեկ­չու­թեան դէմ լայ­նա­ծա­ւալ պայ­քա­րը կը շա­րու­նա­կուի, Թուր­քիա ե­րէկ դար­ձեալ խոր յու­զում ապ­րե­ցաւ եր­կու նոր նա­հա­տա­կի վե­րա­բե­րեալ լու­րե­րով։

Ե­րե­ւա­նի «Կո­մի­տաս» թան­գա­րա­նին մօտ շա­բա­թա­վեր­ջին ապ­րուե­ցաւ յատ­կան­շա­կան ի­րա­դար­ձու­թիւն մը։ Այս­պէս, թան­գա­րան այ­ցե­լե­ցին հայ ար­դի ա­րուես­տի եր­կու հսկա­ներ, ո­րոնք կա­տա­րե­ցին շրջայց մը եւ ստո­րագ­րե­ցին պա­տուոյ հիւ­րե­րու տո­մա­րը։

ՕՀԱՆ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ

Մեծ պատ­րանք­ներ չու­նե­նանք Սփիւռ­-քի գո­յա­տեւ­ման մա­սին: Ան դա­տա­պարտուած է գե­րեզ­ման մտնե­լու օր մը: Եւ այս՝ ի մեծ դժբախ­տու­թիւն ան­շուշտ հայ ժո­ղո­վուր­դին, ո­րով­հե­տեւ հայ Սփիւռ­քը այ­սօր իր շնչած չա­փով՝ բա­րիք մըն է հայ հո­գե­կան վե­րել­քին հա­մար, թան­կա­գին այն նպաս­տով, զոր այ­նուա­մե­նայ­նիւ ա­նոր կրնայ բե­րել դեռ:

Հայ­կա­կան ար­դի ե­րաժշ­տու­թեան ե­րի­տա­սարդ աստ­ղե­րէն Տիգ­րան Հա­մա­սեան շա­բա­թա­վեր­ջին շատ յատ­կան­շա­կան ու ե­զա­կի հա­մեր­գով մը հան­դէս ե­կաւ Կիւմ­րիի մէջ։ 1988-ի երկ­րա­շար­ժով ցնցուած ու տա­կա­ւին վէր­քե­րը վերջ­նա­կա­նօ­րէն չսպիա­ցած այս պատ­մա­կան քա­ղա­քէն ներս, Տիգ­րան Հա­մա­սեան լքուած տնա­կա­յին ա­ւան­նե­րէն մէ­կուն մէջ սար­քեց իր հա­մեր­գը։