Ընկերա-մշակութային

Մու­սա­ներս մա­նու­կի նման կ՚ող­բան, չու­զե­լով յանձ­նուիլ աշ­խար­հի ա­նար­դա­րու­թեան...:

Եր­կինք նա­յե­ցայ՝ կա­պոյտ ու ճեր­մակ էր.

պա­տու­հա­նէս դի­տե­ցի՝ գոյնզ­գոյն ա­շուն.

Կար­սի Մշա­կոյ­թի եւ ա­րուես­տի միու­թեան նա­խա­գահ Վե­տաթ Աք­չա­յէօզ յայտ­նեց, որ Ա­նիի ա­ւե­րակ­նե­րուն մօ­տա­կայ Ա­լէմ գիւ­ղի շրջա­կայ­քին յայտ­նա­բե­րուած են ժայ­ռա­պատ­կեր­ներ, ո­րոնց հաս­տատ­ման հա­մար դի­մած են՝ տեղ­ւոյն թան­գա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան։

Արմէն Ճիկարխանեանի թատերախումբը երէկ հանդէս եկաւ Երեւանի մէջ:
«Սրճարան «Կեանքը վարդագոյն լոյսի ներքեւ»» խաղը արժանացաւ ջերմ հետաքրքրութեան:

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Հպար­տու­թեամբ կա­րե­լի է խոս­տո­վա­նիլ, թէ խստա­պա­հանջ նի­ւեոր­քա­հայ հան­դի­սա­տե­սին կա­րե­լի ե­ղաւ հրամց­նել հայ­կա­կան դա­սա­կան մեր ի­րա՛ւ ե­րաժշ­տու­թիւ­նը:  Յայ­տա­գի­րը նուի­րուած էր Հա­յոց մեծ ե­ղեռ­նի 100-րդ տա­րե­դար­ձին:  Դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թեան կա­րե­ւոր ա­նուն­ներ այդ ե­րե­կոյ՝ Շա­բաթ, Նո­յեմ­բե­րի 21-ին,

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանի կառավարութեան նորկառոյց մասնաշէնքը նշանակութիւն ունի թէ՛ վարչական եւ թէ ճարտարապետական տեսանկիւնէն:
Ընդարձակ համալիրը արդէն եկած է համալրելու մայրաքաղաքի համայնապատկերը՝ իր շքեղութեամբ, առանձնայատկութիւններով եւ լուսաւորութեամբ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ե­րի­տա­սար­դը կի­թա­ռը ձեռ­քը ա­ռած կը հպի լա­րե­րուն։ Վար­պետ հպում­նե­րու իբր հե­տե­ւանք գե­ղե­ցիկ, հա­յա­բոյր ե­րաժշ­տու­թիւն մը կը ստեղ­ծա­գոր­ծէ մտքե­րու մէջ խո­րա­սու­զուած այս պա­հուն։ Ան թռիչ­քով մը փո­խադրուած է շատ գե­ղե­ցիկ վայր մը, ուր յա­ճախ կ՚այ­ցե­լէր պա­տա­նու­թեան տա­րի­նե­րուն։

​ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ​

Բա­ժա­նու­մը, խզու­մը ծանր է, մա­նա­ւանդ՝ «Ֆէյս­պուք»ի վրայ:

Չկայ զգա­ցում մը, այն­քան նման՝ ստա­մոք­սի պրկու­մին, որ դուք կ՚ու­նե­նաք, երբ պա­տա­հա­բար կը տես­նէք նա­մա­կագ­րու­թիւն մը ձեր եւ նախ­կին սի­րե­լիին մի­ջեւ, ա­ւե­լի եր­ջա­նիկ ժա­մա­նակ­նե­րու մէջ: Նոյ­նիսկ ա­ւե­լի դա­ժան է, երբ կը նկա­տէք, որ ա­նոր մա­կա­նու­նը փո­խուած է այդ ա­տե­նէն ի վեր:

Նշան­թա­շըի «Մար­քի» գե­ղա­րուես­տաս­րա­հին մէջ Շա­բաթ յետ­մի­ջօ­րէին կա­տա­րուե­ցաւ Ան­թո­նիօ Քո­սեն­թի­նո­յի աշ­խա­տա­նո­ցին մաս­նա­կից ա­րուես­տա­գի­տու­հի­նե­րուն նկար­չա­կան խառն ցու­ցա­հան­դէ­սը։

Հար­պի­յէի Սէն թ՚Էսփ­րի ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ Շա­բաթ ե­րե­կո­յեան տե­ղի ու­նե­ցաւ շա­հե­կան հա­մերգ մը, որ կո­չուած էր «Պա­րոք մարգ­րիտ­ներ»։ Այս առ­թիւ հան­դէս ե­կաւ «Քա­մե­րա­թա պա­րոք Իս­թան­պուլ» խում­բը, որ ներ­կայ ե­րաժշ­տա­սէր­նե­րը հա­ղորդ դար­ձուց իս­կա­պէս բարձ­րո­րակ ա­րուես­տի մը։ Ե­րե­կոյ­թին ներ­կայ էր նաեւ Թուր­քիոյ Հայ Կա­թո­ղի­կէ Հա­սա­րա­կու­թեան Վի­ճա­կա­ւոր Տ. Լե­ւոն Արք. Զէ­քիեան։

Այս­քան դրա­մով Յու­դան ծա­խեց Յի­սուս Քրիս­տո­սը. այս­պէս կը գրէ Ա­ւե­տա­րա­նը։ Հա­ւատ­քի եւ գա­ղա­փա­րի ըն­կալ­ման պա­կա՞սն էր, թէ նիւ­թա­պաշ­տու­թեան տի­րա­պե­տու­թիւ­նը Յու­դա­յի հո­գիին մէջ, մօտ 2000 տա­րի ա­ռաջ, որ կը յաղ­թէր ո­րե­ւէ այլ զգաց­մուն­քի կամ հա­ւատ­քի։