Ընկերա-մշակութային

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Արամ Խաչատրեանի Երեւանի տուն-թանգարանի տնօրէնուհի Արմինէ Գրիգորեան յատուկ հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Մենք բոլորս միասին ենք՝ կարեւոր չէ, թէ աշխարհի ո՛ր անկիւնը կը գտնուինք, մեր երակներուն մէջ նոյն արիւնը կը հոսի»:

Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի հրատարակչութեան բաժինը աշխատանք կը տանի թափով:
«Պատմութիւն հայոց աղօթամատոյցին»ը եւ «Խրատ ժամատեղեաց»ը հետաքրքիրներու տրամադրութեան տակ:

Վեր­ջին թի­թե­ղա­շէն թա­ղե­րու փլու­զու­մը սկսաւ, փոր­ձե­լով ար­մա­տա­խիլ ը­նել մեր ան­ցեա­լի յի­շա­տակ­նե­րը:

ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Սու­րիա­կան պա­տե­րազ­մը մե­զի՝ հա­յե­րուս հա­մար, տար­բեր-տար­բեր մա­կար­դակ­նե­րու վրայ կոր­ծա­նիչ ու անս­պա­սե­լի հե­տե­ւանք­նե­րու դուռ բա­ցաւ: Սու­րիա­հայ գա­ղու­թը վեր­ջին ա­ւե­լի քան 40-50 տա­րի­նե­րու ը­նթաց­քին դար­ձած էր ու էր սփիւռ­քին ող­նա­յա­րը, սփիւռ­քին ա­րիւն նե­րար­կո­ղը, գրե­թէ բո­լոր ո­լորտ­նե­րուն վրայ կրօ­նա­կան, ազ­գա­յին, մշա­կու­թա­յին, լե­զուա­կան, եւ այն բո­լոր ո­րո­լորտ­նե­րը, ո­րոնք սերտ ա­ռըն­չու­թիւն ու­նին հա­յու­թեան եւ նա­մա­նա­ւանդ հա­յա­պահ­պա­նու­թեան հետ:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Այ­սօր ամ­բողջ աշ­խար­հը կը տօ­նէ Հա­մաշ­խար­հա­յին կա­նանց օ­րը: Կը հնչեն տօ­նա­կան շնոր­հա­ւո­րանք­ներ, կի­նե­րուն կը տրուին նուէր­ներ, ծա­ղիկ­ներ, բա­ցիկ­ներ… Տե­ղի կ՚ու­նե­նան մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թիւն­ներ, ե­րե­կոյթ­ներ ու խնջոյք­ներ: Կի­նը մէկ ան­գամ եւս կը յայտ­նուի ու­շադ­րու­թեան ներ­քոյ:

Մար­դու ի­րա­ւունք­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան նուի­րուած «Մէկ աշ­խարհ» (ONE World) 18-րդ մի­ջազ­գա­յին փաս­տա­վա­ւե­րագ­րա­կան ժա­պա­ւէն­նե­րու փա­ռա­տօ­նին այս տա­րի տաս­նե­րեք ա­նուա­նա­կար­գե­րու մէջ պի­տի ցու­ցադ­րուի հա­րիւրք­սա­նե­րեք ժա­պա­ւէն վաթ­սու­ներ­կու  եր­կիր­նե­րէ: Փա­ռա­տօ­նը տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ Մար­տի 7-16 թուա­կան­նե­րուն մի­ջեւ, Փրա­կի մէջ:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

​Կաս­կած չկայ, որ ա­ռա­ջին մարդն իսկ իր նո­րա­ծի­նը զբա­ղեց­նե­լիք ա­ռար­կայ մը փոր­ձած է ստեղ­ծել, մա­նու­կին հա­մար խա­ղա­լիք մը հնա­րել, բնազ­դա­բար զգա­լով, որ ե­րախա­նե­րուն հա­մար կեն­սա­կան է խա­ղա­լը: Յա­ճախ նշմա­րած էք, որ նուէ­րը երբ տրուած է մա­նու­կին, ան սկիզ­բը ա­ւե­լի ժա­մա­նակ յատ­կա­ցու­ցած է տու­փին եւ ժա­պա­ւէ­նին, քան՝ մէ­ջի խա­ղա­լի­քին:

ՎԱ­ՀԷ ԹԱՇ­ՃԵԱՆ

Հոկ­տեմ­բեր 2010-ին կը գտնուէի Պէյ­րութ։ Այ­ցե­լու­թիւն մը տուած էի բա­րե­կա­միս, որ նոր վե­րա­դար­ձած էր Սիս-Քո­զան կա­տա­րած աշ­խա­տան­քա­յին ճամ­բոր­դու­թե­նէ մը։ Խան­դա­վառ ցոյց կու տար իր քա­շած լու­սան­կար­նե­րը, ո­րոնց շար­քին կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւէր Եա­ւէ­րին Քո­նա­քը, Սիս-Քո­զա­նի հրա­շա­գեղ տու­նե­րէն մէ­կը։

Մարիամ Տրամէրեան, Սարեմ Քիւլէկէչ-Շէշէթեան եւ Կարպիս Չափքան այցելեցին թերթիս խմբագրատունը:
Էսաեան սանուց միութիւնը եւ «Մարալ» երգի-պարի համոյթը կը պատրաստուին յառաջիկայ նոր ձեռնարկներու:

ԿԱ­ՐՕ ՊՕՀ­ՃԱ­ԼԵԱՆ

Գա­հի­րէի մէջ, Պէյն էլ Սու­րէյ­նի եւ Տարպ էլ Կի­նե­նա­յի թա­ղե­րէն հայ բնակ­չու­թիւ­նը ա­տե­նէ մը ի վեր քա­շուիլ սկսած էր, բայց հա­կա­ռակ ա­տոր, դեռ հոն մնա­ցող­նե­րուն թի­ւը կա­րե­լի էր բա­ւա­կան մեծ նկա­տել: