Թրքահայ կեանք

«Ա­մէն ինչ գի­տու­թեան հա­մար» կար­գա­խօ­սով Է­սաեան վար­ժա­րա­նի եր­դի­քին տակ ե­րէկ սկսաւ «Լոյ­սի տա­րուան» ձօ­նուած գի­տա­կան ե­ռօ­րեայ խրախ­ճան­քը, որ այս տա­րի կը կազ­մա­կեր­պուի հին­գե­րորդ ան­գամ։ Է­սաեա­նի լի­սէի բաժ­նի ա­շա­կերտ­նե­րը այս շրջագ­ծով վար­ժա­րա­նի զա­նա­զան դա­սա­րան­նե­րուն մէջ ներ­կա­յա­ցու­ցին շատ հե­տաքրք­րա­կան ծրագ­րեր։

Սա­մա­թիոյ ըն­տա­նի­քը ե­րէկ մեծ խան­դա­վա­ռու­թիւն ապ­րե­ցաւ թա­ղի Սա­հա­կեան-Նու­նեան վար­ժա­րա­նի միջ­նա­կար­գի բաժ­նի շրջա­նա­ւարտ­նե­րու հան­դէ­սին առ­թիւ։ «Ա­ճա­ռեան» սրա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ձեռ­նար­կին ներ­կայ գտնուե­ցան Ս. Գէորգ ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը, ու­սուց­չա­կան կազ­մը, ծնող­ներ եւ հիւ­րեր։

Է­սաեան վար­ժա­րա­նի վո­լէյ­պո­լի աղջ­կանց կազ­մը մաս կազ­մեց Պէ­յօղ­լուի մէջ կազ­մա­կեր­պուած մրցա­շար­քի մը դափ­նե­կիր&

Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նին մէջ նա­խըն­թաց օր տե­ղի ու­նե­ցաւ գրա­կան ե­րե­կոյթ մը, որ ձօ­նուած էր ա­մե­նայն հա­յոց բա­նաս­տեղծ Յով­հան­նէս Թու­մա­նեա­նին: Վար­ժա­րա­նի նա­խակր­թու­թեան կազ­մի հա­մա­տեղ աշ­խա­տու­թեամբ կեան­քի կո­չուած այս ո­գե­կոչ­ման հան­դի­սու­թեան ներ­կայ էին Մխի­թա­րեան միա­բա­նու­թեան Իս­թան­պու­լի վա­նա­տան հայ­րեր՝ Մագ. Հ. Սար­գիս Ծ. Վրդ. Էր­մէն եւ Հ. Յա­կով­բոս Ծ. Վրդ. Չօ­փու­րեան, վար­ժա­րա­նի հիմ­նադ­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Պերճ Մեն­զիլ­ճիօղ­լու, Մա­տա­կա­րար մարմ­նի ան­դամ­նե­րը՝ գլխա­ւո­րու­թեամբ ա­տե­նա­պետ Ար­ման Գա­մա­ռի, ու­սու­ցիչ­ներ, ա­շա­կերտ­ներ եւ  ծնող­ներ:

Գո­հու­նա­կու­թեամբ վե­րա­հա­սու կ՚ըլ­լանք, թէ մեր հա­մայն­քի ե­րի­տա­սարդ ու­ժե­րէն Ա­ւետ Հէր­կէլ վեր­ջերս մաս­նա­գի­տա­ցած է օր­թո­տոն­թիի վրայ։ Գա­րա­կէօ­զեան Տան եւ Ս. Խաչ դպրե­վան­քի նախ­կին սա­նե­րէն Ա­ւետ Հէր­կէլ 2002-2008 թուա­կան­նե­րուն ու­սա­նած է «Մար­մա­րա» հա­մալ­սա­րա­նի Ա­տամ­նա­բու­ժու­թեան ֆա­քիւլ­թէէն ներս։

Կէտիկփաշայի «Հրանդ Տինք» վարժարանի առաջին շրջանաւարտները տօնական մթնոլորտ ստեղծեցին ԺԱՄԱՆԱԿ-ի խմբագրատան մէջ:
Դպրոցի սաները կրթական կեանքէ ներս նոր հանգրուան մը կ՚ողջունեն ինքնավստահ տրամադրութեամբ եւ ապագայի նկատմամբ վառ յոյսերով: Կրթօճախի տնօրէնութիւնը եւ ուսուցչական կազմը անբացատրելի զգացումներով տոգորուած են՝ անդրանիկ հունձքի հրաժեշտի փուլին՝ մինչ անկիւնադարձ մը կ՚ապրուի իրենց զոհողութիւններու արդարացման, ջանքերու արժեւորման ճանապարհին:

Տա­տեան վար­ժա­րա­նի խումբ մը շրջա­նա­ւարտ­ներ Պա­գըր­գիւ­ղի մա­րի­նա­յի «Քա­զան­ճը­լար» ճա­շա­րա­նին մէջ մե­ծա­րան­քի հա­ւա­քոյթ մը կազ­մա­կեր­պե­ցին ի պա­տիւ վաս­տա­կա­ւոր կրթա­կան մշակ Ծա­ղիկ Չո­լա­քի, որ այս տա­րեշր­ջա­նի ա­ւար­տին հանգս­տեան կո­չուե­ցաւ թա­ղի վար­ժա­րա­նէն։ Իր զա­նա­զան սե­րունդ­նե­րէ սա­նե­րուն կող­մէ շրջա­պա­տուած՝ մե­ծա­րեա­լը ա­ռար­կայ դար­ձաւ բո­լո­րի յար­գան­քի եւ հա­մակ­րան­քի զգա­ցում­նե­րուն։

Ե­րէկ, Ֆէ­րի­գիւ­ղի Մէ­րա­մէթ­ճեան վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ա­ռա­ջին դա­սա­րան­նե­րու ըն­թերց­ման տօ­նը։ Վար­ժա­րա­նէն ներս մեծ ո­գե­ւո­րու­թեան ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ այս հան­դէ­սը, ո­րու ըն­թաց­քին շնոր­հա­ւո­րու­թեան եւ գնա­հա­տան­քի խօսք մը ար­տա­սա­նեց տնօ­րէ­նու­հի Ար­փի Մա­նու­կեան։

Պէզ­ճեան Մայր վար­ժա­րա­նին մէջ ե­րէկ տե­ղի ու­նե­ցաւ «Կեանք» խո­րագ­րեալ ներ­կա­յա­ցում մը, որ ար­ժա­նա­ցաւ ա­շա­կեր­տու­թեան եւ հան­դի­սա­տես­նե­րու հե­տաքրք­րու­թեան։ Ձեռ­նար­կի սկիզ­բին ող­ջոյ­նի խօսք մը ար­տա­սա­նեց Պէզ­ճեան Մայր վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­հի Ե­ղի­սա­բէթ Չա­թա­նաս­լան։

Է­սաեան վար­ժա­րա­նի մէջ նա­խըն­թաց օր տե­ղի ու­նե­ցաւ ման­կա­պար­տէ­զի տա­րե­վեր­ջի հան­դի­սու­թիւ­նը։ Փոք­րիկ­նե­րուն հա­մար կազ­մա­կեր­պուած հան­դէ­սը տօ­նա­կան մթնո­լորտ ստեղ­ծեց ամ­բողջ դպրո­ցին մէջ։