Խմբագրական

Վեր­ջին շուրջ ինն տա­րի­նե­րու ըն­թաց­քին, երբ թա­փուր է Պոլ­սոյ Պատ­րիար­քա­կան Ա­թո­ռը, կ­­՚ե­րե­ւի՝ թրքա­հա­յու­թիւ­նը եր­բեք այս­քան յոյ­սով չէր տո­գո­րուած։ Այդ յոյ­սը դար­ձած է հա­սա­րա­կաց յայ­տա­րար մը՝ մեր հա­մայն­քին հա­մար։ Հա­մախմ­բող յոյս մըն է այս մէ­կը, մեր հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րը միա­ւո­րող։

Պատրիարքարանէն ներս վերջին օրերուն ծագած տագնապէն վերջ, այս առաւօտեան այգաբացը յարաբերաբար աւելի լաւատես եղաւ թրքահայութեան տեսակէտէ։ Այս առումով արդար գնահատանքի արժանի են՝ Տ. Արամ Արք. Աթէշեան եւ Տ. Սահակ Եպսկ. Մաշալեան, որոնք արդարացուցին ակնկալութիւնները։

Ցնցու­մի մէջ է թրքա­հայ հա­մայն­քը։ Բե­ւե­ռա­ցում­ներ, ի­րա­րու ան­հա­ղորդ ճամ­բար­ներ եւ ի­րե­րա­մերժ տրա­մադ­րու­թիւն­ներ… Պա­ռակ­տու­մը կը ցնցէ թրքա­հա­յու­թիւ­նը։

Օ­րա­ցոյ­ցի վեր­ջին էջն ալ կը թեր­թենք եւ այ­սօր կէս գի­շե­րին հրա­ժեշտ կու տանք ներ­կայ տա­րուան։ Ան կը յանձ­նենք պատ­մու­թեան ու կ՚ող­ջու­նենք 2017 թուա­կա­նին գա­լուս­տը։ Հա­ւա­քա­կան կեան­քէ ներս ա­նընդ­հատ կրկնու­թիւն մըն է նոր տա­րի մը դի­մա­ւո­րե­լը, իսկ միա­պա­ղա­ղու­թիւ­նը կու գան կան­խել՝ բա­րի ցան­կու­թիւն­նե­րը, դրա­կան սպա­սում­նե­րը, ազ­նիւ ակն­կա­լու­թիւն­նե­րը, կարճ խօս­քով, յոյսը...

ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թը այ­սօր կը թե­ւա­կո­խէ իր հրա­տա­րա­կու­թեան 109-րդ տա­րին։ Հայ մամ­լոյ նա­հա­պե­տը կ՚ող­ջու­նէ տա­րե­դարձ մը եւս՝ ար­դէն իր գո­յու­թեան երկ­րորդ հա­րիւ­րա­մեա­կին մէջ։ Որ­պէս հայ աշ­խար­հի հնա­գոյն օ­րա­թեր­թը, որ կը հրա­տա­րա­կուի ա­նընդ­հատ՝ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի տա­րե­դարձ­նե­րը կ՚ու­նե­նան ար­տա­սո­վոր նշա­նա­կու­թիւն։

Ե­րէկ գի­շե­րուան ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը բազ­մա­թիւ ե­րե­սակ­նե­րով պի­տի ար­ձա­նագ­րուին Թուր­քիոյ Հան­րա­պե­տու­թեան պատ­մու­թեան մէջ։ Տաս­նա­մեակ­ներ շա­րու­նակ յե­ղաշր­ջում­նե­րու թո­հու­բո­հով ապ­րած եր­կիր մը՝ գի­շե­րուան մը մէջ, շատ ալ հա­սուն ձե­ւով թօ­թա­փեց այդ հո­գե­վի­ճա­կը։ Եր­կի­րը մեծ քննու­թե­նէ մը ան­ցաւ ու կա­րե­լի է ը­սել՝ որ պա­տուով դուրս ե­կած է այդ փոր­ձու­թե­նէն։

ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի խմբագ­րու­թիւնն ու վար­չու­թիւ­նը այ­սու գրիւ կու գան մեր սի­րե­ցեալ ըն­թեր­ցող­նե­րուն, մե­րազն հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րուն, հա­յաշ­խար­հի մեր պաշ­տօ­նա­կից­նե­րուն ու հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն եւ ամ­բողջ հան­րու­թեան տե­ղե­կաց­նել, թէ այ­սօ­րուան դրու­թեամբ թեր­թիս անձ­նա­կազ­մէն պաշ­տօ­նա­պէս դուրս ե­կած է Սե­ւան Տէ­յիր­մեն­ճեան, որ կ­­՚աշ­խա­տէր որ­պէս խմբա­գիր։

Հա­մայն­քա­յին վա­քըֆ­նե­րու հար­թա­կը (VADİP) ե­րէկ ե­րե­կո­յեան ժո­ղով մը գու­մա­րեց Գում­գա­բուի մէջ։ VADİP-ի ժո­ղով­նե­րը ընդ­հան­րա­պէս եւ սկզբուն­քօ­րէն բաց են մա­մու­լին։ Բայց ե­րէ­կուան ժո­ղո­վը դռնփակ էր։

Ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը կա­տա­րեալ կը ցո­լաց­նէ կեան­քի ա­ռար­կա­յա­կան ճշմար­տու­թիւն­նե­րը. դի­պուկ, պարզ ու խոր­քա­յին։ Ըն­կե­րա­յին գի­տու­թիւն­նե­րու մար­զին մէջ, մա­նա­ւանդ, գիտ­նա­կան­նե­րու տե­սու­թիւն­նե­րը որ­քան որ ալ ա­մուր բա­նա­ձեւուած ըլ­լան, պատ­ճա­ռա­հե­տե­ւան­քա­յին կա­պե­րը որ­քան որ ալ բիւ­րե­ղա­ցած ըլ­լան՝ ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը կու գայ զա­նոնք լրաց­նել իր փոր­ձա­քա­րով։ Սա չա­փա­նիշ է, միան­շա­նակ...

Եւ ա­հա՛ նոր այ­գա­բաց մը... Հայ մամ­լոյ նա­հա­պե­տը կ­՚ող­ջու­նէ հեր­թա­կան ար­շա­լոյ­սը՝ որ­պէս կեր­պար ա­կա­նա­տե­սի, որ­պէս մարմ­նա­ւո­րում յի­շո­ղու­թեան եւ որ­պէս գործ­նա­կան ա­պա­ցոյց ա­ռա­քե­լու­թեան։ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թը այ­սօր կը թե­ւա­կո­խէ իր հրա­տա­րա­կու­թեան 108-րդ տա­րին։ Սա այս թեր­թի յաղ­թա­կան ու փա­ռա­պանծ եր­թի թարմ ու շէն­շող տա­րե­մու­տե­րէն մին է։ Սա այս թեր­թի ու­րոյն գոր­ծու­նէու­թիւ­նը նո­րո­վի կշիռ­քի վրայ դնե­լու օրն է, ա­նոր ե­զա­կի ժա­ռան­գու­թիւ­նը թարմ հա­յեաց­քով դի­տար­կե­լու պա­տեհ ա­ռի­թը։ Պատ­կա­ռե­լի այդ ամ­բող­ջին մէջ, ակն­թար­թի մը տե­ւո­ղու­թեանմբ շունչ քա­շե­լու պահն է այ­սօր՝ տա­րի մը եւս դի­մա­նա­լու, տա­րի մը եւս դի­մադ­րե­լու ու եւս տա­րի մը բո­լո­րած ըլ­լա­լու հա­մար։