Հարթակ

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Մենք փրկուե­լու խնդիր չու­նինք։ Մենք ու­նինք ապ­րե­լու խնդիր, սոր­վե­լու, աշ­խա­տե­լու, ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու, զար­գա­նա­լու, աշ­խար­հի հետ քա­լե­լու խնդիր։ Զէն­քով կա­րե­լի է փրկուիլ, բայց նաեւ կա­րե­լի է կորսնց­նել։ Վեր­ջին հա­շուով, զէն­քը գոր­ծիք մըն է, որ ինչ­քան ալ՝ ա­հա­ւոր, ու­նի սահ­մա­նա­փակ հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ։ Մե­զի պէտք են ան­սահ­ման հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ»:
Հիմա եթէ արիւն թափի, ի՞նչ պիտի ունենանք…
Տիգրան Պասկեւիչեան. «Ժո­ղո­վուր­դը ե­րե­ւա­կա­յա­կան նե­րուժ մըն է։ Այս նե­րու­ժի հար­ցին վե­րա­բե­րեալ նման քայ­լե­րու դի­մող­նե­րը միշտ ալ կը սխա­լին։ Նման հզօր, տպա­ւո­րիչ գոր­ծո­ղու­թեան եր­թալ՝ հա­շուած չըլ­լա­լով յա­ջորդ քայ­լե­րը, ա­հա­ւոր կը բար­դաց­նէ վիճակը։ Պե­տու­թեան ղե­կա­վա­րը Սերժ Սարգ­սեանն է եւ ու­րիշ ոչ ոք այս գոր­ծըն­թա­ցին վրայ ազ­դե­լու ո­րե­ւէ լծակ ու­նի»:

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Տե­սո­ղա­կան ա­րուես­տի բնա­գա­ւա­ռին մէջ՝ գե­ղան­կար­չու­թիւ­նը հի­նէն ի վեր մե­ծա­պէս գնա­հա­տուած եւ փնտռուած մարզ մը ե­ղած է։ Ա­ւան­դա­կան ըմբռ­նու­մով, գե­ղան­կար­չու­թիւ­նը կ՚ըլ­լայ կտա­ւի վրայ՝ իւ­ղա­ներ­կով կամ ջրա­ներ­կով։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Գիր­քը պայ­քար­նե­րու յա­ջոր­դա­կա­նու­թեանբ օ­ղա­կուած ըն­թացք մըն է՝ յա­նուն յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի ի­րա­գոր­ծու­մի:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ՐԱԵԱՆ

​-Ար­դար կը տես­նե՞ս, աղ­բար, որ դուն ու­նե­նաս վեց զա­ւակ­ներ, տունդ վխտայ ա­նոնց խա­ղե­րով ու ճլվլո­ցով, վա­յե­լես եր­ջան­կու­թիւ­նը բազ­ման­դամ ըն­տա­նի­քին, ա­նունդ վե­րապ­րի ա­նոնց հետ, մինչ­դեռ եղ­բայրդ զա­ւակ չու­նի, ան­կեն­դան է ա­նոր տու­նը, միշտ տխուր, միշտ մտա­հոգ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ե­գիպ­տո­սի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Սա­մէհ Շուք­րի պաշ­տօ­նա­կան այ­ցով կը ժա­մա­նէր Իս­րա­յէլ: Վեր­ջին ան­գամ Թել Ա­ւիւ այ­ցե­լող ե­գիպ­տա­ցի ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րա­րը՝ Ահ­մատ Ա­պու Ալ Ղայտն էր եւ այ­ցը կը կա­տա­րուէր ի­նն տա­րի ա­ռաջ՝ 2007 թուա­կա­նին:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ­ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Բնու­թեան պար­գեւ­նե­րէն մէկն ալ ար­ցունքն է - յու­զու­մի ար­տա­յայ­տու­թիւն ե՛ւ ու­րա­խու­թեան ե՛ւ տխրու­թեան պա­հե­րուն:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Վար­դան Օս­կա­նեա­նի կար­ծի­քով՝ Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցող դէպ­քե­րը չեն կրնար ժխտա­կան ազ­դե­ցու­թիւն ու­նե­նալ ար­ցա­խեան շփման գի­ծի ընդ­հա­նուր ի­րա­վի­ճա­կին վրայ:

ԶՕՀ­ՐԱՊ ՏԷՕՔ­ՄԷ­ՃԵԱՆ

Վեր­ջերս՝ 28 Յու­նի­սին ստա­ցանք Պէյ­րու­թի նշա­նա­ւոր «Շի­րակ» հրա­տա­րակ­չա­տան լոյս ըն­ծա­յած՝ «Շի­րակ Եր­գա­րան 2016»ի յա­տուկ թո­ղար­կու­մը, որ նուի­րուած է մեր մե­ծա­գոյն ա­շուղ, ան­զու­գա­կան Սա­յեաթ-Նո­վա­յի կեան­քին եւ մա­նա­ւանդ ա­նոր ան­մահ եր­գե­րուն ու տա­ղե­րուն, ո­րոնք ա­ռանց չա­փա­զան­ցու­թեան կ՚եր­գուին ա­ւե­լի քան տաս­նա­մեակ­նե­րէ ի վեր, մեր ժո­ղո­վուր­դին գրե­թէ բո­լոր ազ­գա­յին թէ ժո­ղովր­դա­կան ա­ռիթ­նե­րուն:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ­ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ցան­կու­թիւն­նե­րը պա­հանջ­քի մը ար­դիւնքն են։ Կ՚աշ­խա­տինք ու­նե­նալ։ Առ այդ կը մտա­ծենք, կը ծրագ­րենք եւ կ՚աշ­խա­տինք ու նա­յած նիւ­թին կը սպա­սենք ի­րա­գոր­ծու­մին:

ՕՀԱՆ ՊՈՏՐՈՒՄԵԱՆ

Պար­սիկ ի­մաս­տուն մը, ան­խոր­հուրդ խօս­քե­րէ զ­­գու­շու­թեան ար­ժէ­քը ցոյց տա­լու հա­մար, ը­սած է՝ «Ա­ւե­լի լաւ է խոր­հիլ, թէ ի՛նչ պի­տի ը­սեմ, քան զղջալ, թէ ին­չո՞ւ ը­սի»: Այս պա­տուէ­րը այն­քան կը յար­մա­րի մեր ի­րա­կա­նու­թեան, որ կար­ծէք, թէ յատ­կա­պէս մե­զի հա­մար ը­սուած ըլ­լար: