Հարթակ

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ան­ցեա­լին շատ կը զար­մա­նա­յի շատ մը ե­րե­ւոյթ­նե­րու եւ գոր­ծարք­նե­րու վրա­յ, սա­կայն տա­րի­քի, փոր­ձա­ռու­թեան եւ քննար­կում­նե­րու պատ­ճա­ռաւ, կա­մաց-կա­մաց այդ հա­ճոյ­քը ինծ­մէ հե­ռա­ցաւ կամ ա­ւե­լի ճիշդ՝ հե­ռա­ցու­ցի։ Չոր ի­րա­կա­նու­թիւ­նը ա­ւե­լի օգ­տա­կար է քան քաղցր խօս­քե­րու ա­ռատ հոս­քը, զոր կը լսենք ա­ռիթ­նե­րով բե­մե­րէ, ո­րոնք եր­բեք ալ չեն հա­մա­պա­տաս­խա­ներ խօսք առ­նո­ղին կեան­քին հետ:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այն ինչ, որ տե­ղի կ­­՚ու­նե­նայ Ճե­րապ­լու­սի մէջ՝ սպա­սե­լի էր: Թրքա­կան բա­նա­կի հրա­սայ­լե­րուն Սու­րիան մտնե­լը եւ այդ քայ­լին դի­մաց Մոս­կուա­յի եւ Դա­մաս­կո­սի կող­մէ ե­ղած փա­փուկ ո­ճով դա­տա­պար­տում­նե­րը կը խօ­սէին, այն մա­սին, թէ Սու­րիոյ հա­կա­մար­տու­թեան այս փու­լին հիմ­նա­կան դե­րա­կա­տա­րու­թիւն տրուած է Ան­գա­րա­յին:

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Դա­սըն­կեր­ներ էին: Դպրո­ցա­կան օ­րե­րէն ի­րա­րու կը հա­մակ­րէին:
Տա­րի­նե­րը ան­ցան, դար­ձան մտե­րիմ­ներ, ա­պա՝ սի­րա­հար­ներ:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Գաղտ­նիք մը չէ, որ Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րը դրա­մա­տի­րա­կան եր­կիր մըն է, ուր կ՚իշ­խէ տան­տէրն ու գոր­ծա­տէ­րը։ Միտքս պի­տի պար­զեմ ի­րա­կան կեան­քէ առ­նուած օ­րի­նակ­նե­րով։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Մէկ ձեռ­քով ան­թա­ցու­պը բռնած, ճամ­բու եզ­րին ոտ­քի կե­ցած է ծե­րու­նին, միւս ձեռ­քով ալ հրա­ժեշտ կու տայ իր անդ­րա­նի­կին: Ակն­թարթ մը, ո­րուն ե­տին կ­­՚ու­րուագ­ծուի մեծ ու զգա­յա­ցունց պաս­տառ մը:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ա­մէն բառ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի եւ ա­մէն անձ տուեալ բա­ռին հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը: Կ՚ը­սենք սփիւռ­քա­հա­յու­թիւն. միթէ՞ ան մէկ ամ­բող­ջու­թիւն է, ո­րու ա­նու­նով կը խօ­սուի. ե­թէ այդ­պէս է, ո՞ւր է իր հա­ւա­տոյ հան­գա­նա­կը, օ­րի­նա­կար­գը, որ հասկ­նա­լի ըլ­լայ ա­մէ­նուն՝ իր նպա­տա­կը, հե­ռան­կար­նե­րը եւ առ այդ՝ պար­տա­ւո­րու­թիւն­նե­րը:

​ՅՈՎԻԿ ՇԷՀԻՐԵԱՆ

Հինգ տա­րիէ ի վեր սուր­ի­ա­կան պա­տե­րազ­մի բռնկուն կրա­կը չի խնա­յեր մեծն ու փոք­րը, ա­րուն եւ է­գը:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Սու­րիոյ հիւ­սի­սա­յին հա­տուա­ծին վրայ գտնուող Հասա­քէ քա­ղա­քը վեր­ջին հինգ օ­րե­րուն պա­տե­րազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու թա­տե­րա­բե­մը ե­ղաւ: Մինչ տար­բեր վեր­լու­ծա­բան­ներ կը գրեն այն մա­սին, թէ տե­ղի ու­նե­ցած բա­խում­նե­րը ար­դիւնքն են եր­կար տա­րի­նե­րու վրայ կու­տա­կուած քիւրտ-ա­րա­բա­կան ա­տե­լու­թեան, ան­դին յստա­կօ­րէն կ­­՚ու­րուագ­ծուի, որ զի­նուո­րա­կան գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն ժամ­կէ­տը ան­մեղ չէ:

Ա­ՍԱ­ՏՈՒՐ ԿԻՒ­ԶԵ­ԼԵԱՆ

Կաե­թա­նօ Տո­նի­զեթ­թիի «Մար­տի­րոսնե­րը» հա­յե­րուս հա­մար ու­նի յա­տուկ նշա­նա­կու­թիւն, քա­նի որ օ­փե­րա­յի գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը տե­ղի կ՚ու­նե­նան Հա­յաս­տա­նի մէջ, հռո­մէա­կան տի­րա­պե­տու­թեան շրջա­նին, ուր քրիս­տո­նէու­թիւ­նը գաղտ­նօ­րէն բա­ւա­կան տա­րա­ծուած էր։

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Վեր­ջին օ­րե­րուն Սու­րիոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցող զար­գա­ցում­նե­րը ցոյց կու տան, որ գետ­նի վրայ սկսած է ձե­ւա­ւո­րուիլ նոր դրու­թիւն մը, որ պայ­մա­նա­ւո­րուած պի­տի ըլ­լայ ոչ միայն զի­նուո­րա­կան դա­շինք­նե­րով, այլ քա­ղա­քա­կան նոր ձե­ւա­չա­փե­րով: