Հարթակ

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Դա­սըն­կեր­ներ էին: Դպրո­ցա­կան օ­րե­րէն ի­րա­րու կը հա­մակ­րէին:
Տա­րի­նե­րը ան­ցան, դար­ձան մտե­րիմ­ներ, ա­պա՝ սի­րա­հար­ներ:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Գաղտ­նիք մը չէ, որ Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րը դրա­մա­տի­րա­կան եր­կիր մըն է, ուր կ՚իշ­խէ տան­տէրն ու գոր­ծա­տէ­րը։ Միտքս պի­տի պար­զեմ ի­րա­կան կեան­քէ առ­նուած օ­րի­նակ­նե­րով։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Մէկ ձեռ­քով ան­թա­ցու­պը բռնած, ճամ­բու եզ­րին ոտ­քի կե­ցած է ծե­րու­նին, միւս ձեռ­քով ալ հրա­ժեշտ կու տայ իր անդ­րա­նի­կին: Ակն­թարթ մը, ո­րուն ե­տին կ­­՚ու­րուագ­ծուի մեծ ու զգա­յա­ցունց պաս­տառ մը:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ա­մէն բառ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի եւ ա­մէն անձ տուեալ բա­ռին հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը: Կ՚ը­սենք սփիւռ­քա­հա­յու­թիւն. միթէ՞ ան մէկ ամ­բող­ջու­թիւն է, ո­րու ա­նու­նով կը խօ­սուի. ե­թէ այդ­պէս է, ո՞ւր է իր հա­ւա­տոյ հան­գա­նա­կը, օ­րի­նա­կար­գը, որ հասկ­նա­լի ըլ­լայ ա­մէ­նուն՝ իր նպա­տա­կը, հե­ռան­կար­նե­րը եւ առ այդ՝ պար­տա­ւո­րու­թիւն­նե­րը:

​ՅՈՎԻԿ ՇԷՀԻՐԵԱՆ

Հինգ տա­րիէ ի վեր սուր­ի­ա­կան պա­տե­րազ­մի բռնկուն կրա­կը չի խնա­յեր մեծն ու փոք­րը, ա­րուն եւ է­գը:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Սու­րիոյ հիւ­սի­սա­յին հա­տուա­ծին վրայ գտնուող Հասա­քէ քա­ղա­քը վեր­ջին հինգ օ­րե­րուն պա­տե­րազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու թա­տե­րա­բե­մը ե­ղաւ: Մինչ տար­բեր վեր­լու­ծա­բան­ներ կը գրեն այն մա­սին, թէ տե­ղի ու­նե­ցած բա­խում­նե­րը ար­դիւնքն են եր­կար տա­րի­նե­րու վրայ կու­տա­կուած քիւրտ-ա­րա­բա­կան ա­տե­լու­թեան, ան­դին յստա­կօ­րէն կ­­՚ու­րուագ­ծուի, որ զի­նուո­րա­կան գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն ժամ­կէ­տը ան­մեղ չէ:

Ա­ՍԱ­ՏՈՒՐ ԿԻՒ­ԶԵ­ԼԵԱՆ

Կաե­թա­նօ Տո­նի­զեթ­թիի «Մար­տի­րոսնե­րը» հա­յե­րուս հա­մար ու­նի յա­տուկ նշա­նա­կու­թիւն, քա­նի որ օ­փե­րա­յի գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը տե­ղի կ՚ու­նե­նան Հա­յաս­տա­նի մէջ, հռո­մէա­կան տի­րա­պե­տու­թեան շրջա­նին, ուր քրիս­տո­նէու­թիւ­նը գաղտ­նօ­րէն բա­ւա­կան տա­րա­ծուած էր։

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Վեր­ջին օ­րե­րուն Սու­րիոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցող զար­գա­ցում­նե­րը ցոյց կու տան, որ գետ­նի վրայ սկսած է ձե­ւա­ւո­րուիլ նոր դրու­թիւն մը, որ պայ­մա­նա­ւո­րուած պի­տի ըլ­լայ ոչ միայն զի­նուո­րա­կան դա­շինք­նե­րով, այլ քա­ղա­քա­կան նոր ձե­ւա­չա­փե­րով:

ՀԱՄ­ԲԻԿ ՊԻ­ԼԱ­ԼԵԱՆ

Ըստ ե­րե­ւոյ­թին տա­կա­ւին ո­րո­շա­կի շրջան մըն ալ հայ տպա­գիր մա­մու­լը պի­տի պա­հէ իր կեն­սու­նա­կու­թիւ­նը շնոր­հիւ հայ հա­ւա­տա­ւոր ըն­թեր­ցող­նե­րու, ո­րոնց յա­մառ եւ յա­րա­տե­ւո­ղի պա­հուած­քին ի պա­տաս­խան, հայ մա­մու­լի ա­ռա­քե­լու­թեան հա­ւա­տա­ցող հո­վա­նա­ւոր միու­թիւն­ներ եւ կու­սակ­ցու­թիւն­ներ, ան­հատ­ներ թէ բա­րե­րար­ներ պի­տի շա­րու­նա­կեն սա­տար կանգ­նիլ ա­նոր տա­րա­ծու­մին:

ԼՈՒ­ՍԻ­ՆԷ­ ԱԲ­ՐԱ­ՀԱ­ՄԵԱՆ

ԽՄԲ.- Սա­նա­նը, դուստրն է մեր պաշ­տօ­նա­կից՝ «Ազ­դակ»ի գլխա­ւոր խմբա­գիր Շա­հան Գան­տա­հա­րեա­նին: Ե­րի­տա­սարդ զոյ­գին ա­ռած քայ­լը ա­ւե­լի քան օ­րի­նա­կե­լի է, ո­րուն հա­մար յար­մար տե­սանք այս գրու­թիւ­նը բաժ­նել մեր ըն­թեր­ցող­նե­րուն հետ: Քա­ջա­լե­րե­լի է ա­մէն հայ ե­րի­տա­սարդ զոյգ, որ նման ո­րո­շում կ՚առ­նէ: Մենք կը հա­ւա­տանք, որ նման քայլ մը, նաեւ ըն­տա­նե­կան դաս­տիա­րա­կու­թեան ար­դիւնք է, ո­րուն հա­մար շնոր­հա­ւո­րե­լի են ծնող­նե­րը: