Հարթակ

ՄԱ­ՐԻԱ ԳԱԲ­ՐԻԷ­ԼԵԱՆ

Եր­բեմն այն­քան կը փա­փա­քիմ վե­րաց­նել դռն­­փակ սեն­եակ­նե­րու դռ­­ներն ու պա­տու­հան­նե­րը ու թոյլ տալ այն­տեղ սե­ղան­նե­րու շուրջ ըս­ուած խօս­քե­րուն, որ թե­ւեր առ­նեն ու սփռ­­ուին ա­մէ­նու­րեք: Եր­թան ի­րենց հաս­ց­­է­ա­տէ­րե­րուն, եր­թան եւ լսե­լի դառ­նան ա­նոնց՝ ի­րենց մա­սին խօսուած­նե­րը: Եր­թան եւ ան­կեղ­ծութեամբ փո­խան­ցեն այն բո­լոր ի­րա­կա­նու­թիւն­նե­րը, որ կեր­պա­րա­նա­փոխ­ուած կը լսեն ի­րենք:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Անց­նող շա­բաթ­նե­րուն Լի­բա­նա­նի հան­րու­թեան հա­մար կա­րե­ւոր օ­րա­կարգ կը դառ­նար Պէյ­րու­թի օ­դա­կա­յա­նին անվ­տան­գու­թեան հար­ցը:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«Խօս­քը կը թռի, բայց գի­րը կը մնա­յ»։
Լա­տին փի­լի­սո­փա­յու­թիւ­նը կը հա­ւա­տար (եւ ար­ժա­նա­ւոր ձե­ւով), թէ գի­րը­՝ իր տպա­գիր ձե­ւին մէջ է որ կը մնայ։ 

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Բնա­կա­նա­բար Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու 44-րդ նա­խա­գահ Պա­րաք Օ­պա­մա, գո­նէ մե­զի՝ հա­յե­րուս հա­մար, պի­տի մնայ խոս­տմ­նադ­րուժ այլ նա­խա­գահ մը, որ նա­խընտ­րա­կան քա­րո­զար­շա­ւի ըն­թաց­քին խոս­տա­ցաւ ճանչ­նալ հա­յոց հարցը, սա­կայն նա­խա­գա­հի պաշ­տօ­նը ստանձ­նե­լէ ետք, իր նա­խորդ­նե­րուն նման…

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Նոյն տա­նի­քին տակ քա­նի մը օ­րեր եւ գի­շեր­ներ միա­սին անցը­նե­լու հա­մար, է­րիկ կնիկ, ա­մե­րի­կաբ­նակ եւ ներ­կա­յիս հայ­րե­նիք հաս­տա­տուած հին բա­րե­կա­մի մը կող­մէ, Սե­ւան գիւ­ղա­քա­ղա­քի իր բնա­կա­րա­նը հրա­ւիրուե­ցանք: Ու ինչ մեղքս պա­հեմ, ամ­բողջ ճամ­բու ըն­թաց­քին, ան­հատ­նում հար­ցում­նե­րովս զինք գրե­թէ յոգ­նե­ցու­ցած էի: Կը զգա­յի այդ մէ­կը: Բայց ձեռքս չէր: Ան­մեղ հե­տաքրք­րու­թիւն:

ՅԱՐՈՒԹ ՍԱՍՈՒՆԵԱՆ

Ան­ցեալ տա­րուան Նո­յեմ­բե­րին ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը ընտ­րե­ցին նա­խա­գա­հի ա­ռա­ւել ան­հա­ւա­նա­կան թեկ­նա­ծուն` Տո­նալտ Թրամ­փը: Ան ձեր պատ­կե­րա­ցու­ցած քա­ղա­քա­կան գոր­ծի­չը չէ: Իբ­րեւ յա­ջո­ղակ եւ յայտ­նի գոր­ծա­րար, ան սո­վոր է ան­պատ­րաս­տից ե­լոյթ­ներ ու­նե­նալ եւ հա­ւա­նու­թիւն չտալ ո­րե­ւէ յստակ ուղ­ղու­թեան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այ­սօր դար­ձեալ քու ե­րա­զիդ մա­սին պի­տի գրեմ: Յա­նուն կար­միր մե­խակ­նե­րու, ո­րոնք փռուե­ցան քու ճա­նա­պար­հիդ առ­ջեւ:

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Հիւ­րա­սէր էր մայրս: Շա՜տ հիւ­րա­սէր:
Տան մէջ իր մաս­նա­ւոր ան­կիւ­նը ու­նէր: 

ՊԵ­ՏԻԿ

Ին­ծի հա­մար այ­սօր մեծ մտա­հո­գու­թիւն դար­ձած է այն ի­րա­վի­ճա­կը, որ այ­լեւս հա­յե­րէ­նը սրըն­թաց նա­հան­ջի մէջ է: Այ­լեւս շատ սո­վո­րա­կան է «բա­րեւ»ի տեղ լսել «պոն­ժուր» կամ «հայ», նոյ­նիսկ սո­վո­րա­կան դար­ձած «ցատ­քե­ցայ»՝ փո­խան «ցատ­քե­ցի», իսկ ա­ւե­լի ա­նըն­դու­նե­լին, երբ մեր հայ­կա­կան ռա­տիօ-հա­ղոր­դում­նե­րը ըլ­լան շատ սա­հուն ըն­թեր­ցում­ներ, բայց եր­բեք հայ­կա­կան հա­րա­զատ ա­ռո­գա­նու­թեամբ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Իմ փա­փաքն է Ե­րու­սա­ղէ­մի սուրբ հո­ղին խառ­նուիլ, հոն թա­ղուի­լ»։ Այս ե­ղած են Հի­լա­րիոն Ար­քե­պիս­կո­պո­ս Քա­պու­շիի վեր­ջին մաղ­թանք­նե­րը: