Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Թա­գա­ւոր մը, կը պատ­մուի, թէ ե­րազ մը տե­սած էր՝ եր­կին­քէն փո­խա­նակ անձ­րե­ւի ա­ղուէս կը տե­ղար։ Ան մտա­հո­գուած՝ ան­մի­ջա­պէս հրա­ման ար­ձա­կեց.
«Ո՛վ որ ե­րազս ին­ծի բա­ցատ­րէ, ա­նոր հա­զար ոս­կի կու տամ»։ Թա­գա­ւո­րին այս հրա­մա­նը լսող աղ­քատ մարդ մը կու գայ եւ կ՚ը­սէ. «Ե­թէ ե­րեք օր ժա­մա­նակ տաս ին­ծի, ե­րազդ կը մեկ­նեմ քե­զի»։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քին նկատ­մամբ ան­տար­բեր ըլ­լալ՝ «կեան­քին պար­տուիլ» կը նշա­նա­կէ։ Մինչ­դեռ կեան­քը իր ամ­բող­ջու­թեամբ ծնուն­դէն մին­չեւ մահ, պայ­քա՛ր մըն է տե­ւա­կան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դու մը ի­րա­կան ար­ժէ­քը գիտ­նալ շատ դժուար է։ Մար­դիկ, ընդ­հան­րա­պէս ար­ժէք կը ստա­նան ի­րենց ար­տա­քին ե­րե­ւոյ­թով եւ ներ­կայ դիր­քով, ինչ որ յա­ճախ կը սխա­լեց­նէ եւ ար­գելք կ՚ըլ­լայ ա­նոնց իս­կա­կան ար­ժէ­քը գիտ­նա­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ ընդ­հան­րա­պէս ու­րի­շէն կը պա­հան­ջեն այն՝ ի՛նչ որ ի­րենք չու­նին եւ կամ ու­նին բայց չե՛ն տար։
Կեան­քի փոր­ձա­ռու­թիւ­նը մե­զի ցոյց կու տայ, թէ շա­տեր կը պա­հան­ջեն այն՝ ի՛նչ որ ի­րենց կը պակ­սի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնու­թիւ­նը Աս­տու­ծոյ ար­տա­ցո­լա­ցումն է, եւ Բնու­թիւ­նը կար­ծես ար­տատ­պուած պատ­կեր մըն է մարդ­կա­յին հո­գիին մէջ։ Եւ ա՛յս է նշա­նա­կու­թիւ­նը այն բա­ցատ­րու­թեան՝ թէ մարդ ստեղ­ծուած է Աս­տու­ծոյ պատ­կե­րով եւ Ա­նոր նմա­նու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շատ բարդ ու խրթի՛ն է մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը։ Ը­սե­լու պէտք չկայ, մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րը ապ­րած է, կ՚ապ­րի եւ պի­տի ապ­րի այն­պի­սի դէպ­քեր՝ ուր կա­րե­լի չէ բա­ցատ­րել, կա­րե­լի չէ հասկ­նալ եւ վեր­լու­ծել այդ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն ի­մաս­տը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մէջ ան­կեղծ մօ­տե­ցու­մը եւ սի­րոյ յայտ­նու­թիւ­նը, լաւ յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ մշա­կե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ պայ­ման­ներ են։ Ար­դա­րեւ ա­ռանց ան­կե՛ղծ սի­րոյ՝ մարդ­կա­յին ո՛չ մէկ յա­րա­բե­րու­թիւն ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ու­զեմ այ­սօր ձե­զի ներ­կա­յաց­նել Ա­ւե­տա­րա­նէն հա­տուած մը, եւ ա­ռանց ո­րե­ւէ բա­ցատ­րու­թեան հարց­նել, թէ՝ շուրջ եր­կու հա­զար տա­րի ա­ռաջ Յի­սու­սի պար­զած տե­սա­րա­նը ո՜ր­քան կը պատ­շա­ճի մեր օ­րե­րուն՝ իբր թէ ա՛յ­սօր խօ­սուած ըլ­լա­յին ա­նոնք։ Սո­վո­րա­կան ե­րե­ւոյթ­ներ, ա­մէ­նօ­րեայ տե­սա­րան­ներ, յա­ճախ տես­նե­լու եւ ապ­րե­լու հար­կադ­րուած ի­րո­ղու­թիւն­ներ՝ ո­րոնք ա­մէն շրջա­նի, ա­մէն լրջա­խոհ ան­ձե­րու ցաւ է պատ­ճա­ռած եւ մտա­հո­գու­թեան ա­ռար­կայ է դար­ձած։ Ու­րեմն կար­դանք հա­տուա­ծը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պար­զամ­տու­թիւ­նը, ընդ­հան­րա­պէս մարմ­նա­ւոր ի­մաս­տու­թեան հա­կա­ռակ վի­ճակ մըն է։ Պօ­ղոս ա­ռա­քեալ կորն­թա­ցի­նե­րուն գրած իր երկ­րորդ նա­մա­կին մէջ կ՚ը­սէ. «Վասն­զի մեր պար­ծանքն է, մեր խղճմտան­քի վկա­յու­թիւ­նը՝ թէ մենք Աս­տու­ծոյ առ­ջեւ պար­զամ­տու­թեամբ ու ան­կեղ­ծու­թեամբ եւ ո՛չ թէ մարմ­նա­ւոր ի­մաս­տու­թիւ­նով, այլ Աս­տու­ծոյ շնորհ­քով աշ­խար­հի մէջ վա­րուե­ցանք, բայց ա­ւե­լի դէ­պի ձեզ», (Բ. ԿՈՐՆԹ. Ա 12)։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րեք «Հա­մա­տես Ա­ւե­տա­րան»նե­րը՝ Մատ­թէոս, Մար­կոս եւ Ղու­կաս ի­րենց ըն­թեր­ցող­նե­րուն կը ներ­կա­յաց­նեն Յի­սու­սի ան­ձը եւ գոր­ծը, ո­րոնց մա­սին ըստ բա­ւա­կա­նին ամ­բող­ջա­կան եւ խիստ կեն­դա­նի եր­րեակ պատ­կե­րը կը գծեն։ Բայց չոր­րորդ Ա­ւե­տա­րա­նին՝ Յով­հան­նէ­սի հետ մարդ կար­ծես Սրբա­րա­նին սրա­հին մէջ իսկ կը թա­փան­ցէ, եւ Աս­տու­ծոյ Որ­դիին հետ կ՚ու­նե­նայ այն­քան մտե­րիմ հա­ղոր­դակ­ցու­թիւն մը, որ գոգ­ցես Ա­նոր սրտին բա­բա­խում­նե­րը կը նշմա­րէ։