ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բուսականութիւն ձեռք բերելու համար անհրաժեշտ է հունտը եւ ցանքը։ Բուսականութեան աճումին ուժը կը հայթայթէ հողը. արդարեւ, բոյսը այնքան արագ եւ զօրաւոր կը բուսնի եւ կ՚աճի՝ որքան առատ եւ ուժաւոր է աւիշը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Քաղաքականութեան մասին գրելէ կը խուսափիմ, որովհետեւ կը հաւատամ, որ այդ մէկը մեր՝ մահկանացուներուս հասկնալիք բանը չէ, որովհետեւ իրականութեան մէջ այդտեղ այդքան ալ հասկնալու բան մը չկայ. պիտի ըլլայ այն՝ ինչ նախապէս որոշուած է. մնացածը պարզապէս ցուցադրութեան բաժինն է՝ բեմականացումը անյաջող թատերգութեան մը, որուն ծախսը ժողովուրդը ի՛նք կը հոգայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Օգոստինոս Աւրելիոս, իր «Confessiones»ին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Կը կարծէի, թէ ժուժկալութիւնը կախում ունէր իմ չունեցած սեփական ուժերէս…։ Եւ ես այնքան յիմար էի, որ չէի գիտեր, թէ ո՛չ ոք կրնայ ըլլալ ժուժկալ, եթէ Դո՛ւն զայն չտաս անոր։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աստուծոյ կողմէ մարդուն տրուած մեծագոյն պարգեւը՝ ի տարբերութիւն միւս ստեղծուածներուն՝ բանականութիւնն է. սակայն, չես գիտեր ինչո՞ւ, մարդ արարած կը զլանայ այդ բանականութիւնը ի գործ դնել եւ յաճախ կը նմանի այն ստեղծուածներուն՝ որոնք բնազդով կը գործեն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Չեմ գիտեր ինչո՞ւ արդեօք, ամէն աշնանամուտի՝ 23 սեպտեմբերին, սիրոյ մասին խորհրդածելու պահանջքը կը զգամ։ Այս շրջանին մանաւանդ կը մտածեմ սիրոյ վրայ, թէ ան անվե՛րջ է՝ եթէ ան իսկական, անկեղծ սէր է:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կ՚ապրինք ժամանակաշրջանի մը մէջ, ուր ժողովուրդը յագեցած է խոստումներէն, որովհետեւ բոլոր այն խոստումները, որոնք այսօր կը բարձրաձայնուին այս կամ այն բեմին վրայէն՝ ժողովուրդի մը ճշմարիտ խնդիրները չե՛ն հետապնդեր:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բարեկամութիւնը՝ թշնամութեան հականիշ վիճակ մըն է՝ հակադիր երկու կացութիւն։ Բայց կեղծ եւ կարծեցեալ բարեկամութիւնը թշնամութեան մերձիմաստ է եւ նոյնիսկ աւելի՛ն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն հարիւր տարի առաջ հրապարակ նետուեցաւ շատ վտանգաւոր բառ մը՝ «Ամերիկանացում», ինչ որ շատերու համար մտահոգութիւն, իսկ ոմանց համար ալ անհեթեթութիւն թուեցաւ. սակայն, զարմանալին այն է, որ այդ բառը ժամանակէն շա՜տ շատ առաջ հրապարակ դուրս եկաւ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ձեր վրայ առէք իմ լուծս եւ ինձմէ սորվեցէք, որովհետեւ հեզ եմ եւ սրտով խոնարհ, եւ դուք ձեր հոգեկան հանգստութիւնը պիտի գտնէք։ Քանի որ լուծս դիւրաւ տանելի է եւ բեռս՝ թեթեւ». (ԱՄՏԹ. ԺԱ 29-30)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամերիկացի յայտնի բանաստեղծ Ռապըրթ Ֆրոստ իր աշխատութիւններէն մէկուն մէջ կը փոխանցէ հետեւեալ միտքը. «Այն մարդը որ ուրիշները կը խնդացնէ, իր սեփական սիրտին մէջ լուռ ու տխուր է». եթէ կ՚ուզենք այս խօսքին ճշմարտութիւնը փաստել, բաւական է ուսումնասիրել հայ մեծագոյն գրողներէն Երուանդ Օտեանի կեանքը, որ հայոց մեծագոյն երգիծաբաններէն մէկն ըլլալով, իր հոգիին մէջ վիշտ ու ցաւ ունէր:
