ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այնպէս ինչպէս կեանքը, ուրախութիւնը, սէրը եւ այլ երեւոյթներ, նոյնպէս ցաւը փիլիսոփաներու ուշադրութեան կեդրոնը եղած է. օրինակ՝ Պուտտայական կրօնը իր ուսուցումներուն մէջ կը շեշտէ հետեւեալը. «Ցաւը անխուսափելի է». կին ըլլաս թէ տղամարդ, մեծ թէ փոքր, հարուստ թէ աղքատ, տգէտ թէ իմաստուն, առողջ թէ հիւանդ՝ ցաւը անխուսափելի է, թէ՛ ֆիզիքական եւ թէ հոգեբանական իմաստով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդը ինքն է ամբողջ տնտեսական եւ ընկերային կեանքին հեղինակը, կեդրոնը եւ նպատակը։ Ընկերային հարցը վճռողը այն է, որ Աստուծոյ կողմէ բոլորին համար ստեղծուած բարիքները իսկապէս հասնին բոլորին՝ արդար եւ հաւասարակշռեալ չափով եւ եղբայրսիրութեան նպաստով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բերիոյ հայոց թեմի առաջնորդ Մակար Արք. Աշգարեան վերջերս հրատարակեց իր վերջին թարգմանական աշխատանքը՝ ղպտի ուղղափառ քոյր եկեղեցւոյ քահանայ հայր, բժիշկ, Հելիոպոլիսի մէջ, Եգիպտոս, Ս. Մարկոս եկեղեցւոյ հոգեւոր տեսուչ Տաուտ Լամէի Հ. Տատուտ Լամէի «Ինչո՞ւ տառապանքը՝ ցաւը» աշխատութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մտահոգութիւն եւ վախ չեն կրնար արգիլել պատահելիք բաները, ոչ ալ կրնան դարմանել պատահելէն յետոյ։ Պատահելիք բանի մը համար հոգ ընել, սիրտ նեղել, լալ՝ պիտի չարգիլեն այն բանը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ անձ մըն էք, որ մասամբ կը մեղադրէք ներկայ երիտասարդ սերունդը անտարբերութեան, անդաստիարակութեան ու անպատշաճ վարքի մէջ, ապա կը վստահեցնենք, որ ապագայ սերունդներուն դիմաց երանելիներ են անոնք, որովհետեւ այդ ընթացքը սրբագրուելու եւ լաւ հունի մէջ մտնելու փոխարէն օրէ օր շատ աւելի կործանման պիտի առաջնորդէ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ճիշդ ու որակեալ բանաստեղծութիւն գրելու համար առաջին հերթին կարեւոր է անձին համար ներքին զգացումները եւ միտքերը անկեղծօրէն բացայայտելն ու հասկնալը, որովհետեւ բանաստեղծութիւն մը եթէ միայն բառեր ըլլան՝ մեծ իմաստ կրնայ չներկայացնել, որովհետեւ բանաստեղծութեան մէջ բառերէն աւելի ապրումը, հոգին ու զգացումն է կարեւորը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սիրելի՜ ընթերցող բարեկամներ, փորձա՞ծ էք բնաւ լսել լռութեան ձայնը։ Արդարեւ, լռութիւնը՝ ներքին խաղաղութեան ամենէն ազդու միջոցն է. առանձնութեան մէջ լռութիւն, որ մարդուս ներքին խաղաղութիւն մը կը պատճառէ։ Այս իմաստով, լռութիւնը բազմաթիւ օգուտներ ունի, երբ մարդ կարենայ լռութեան ձայնը լսել…
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կը հաւատանք, որ բանաստեղծութիւնը որպէս արուեստ եւ որպէս գրականութեան հիմք դպրոցներուն մէջ թերի ձեւով կը ներկայացուի աշակերտութեան, որովհետեւ մեր ազգին մէջ տարածուած է այն թիւր համոզումը, որ բանաստեղծութիւն գրելը դիւրին արուեստ մըն է՝ մի քանի ծանր բառերը, համաչափ վանկեր ու նոյնավանկ վերջաւորութեան. եւ արդէն ի յայտ կու գայ բանաստեղծութիւն մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բայց յիմարական եւ անիմաստ վէճերէն մէկդի քաշուէ, գիտնալով որ անոնցմէ կռիւներ կը ծնանին։ Տէրոջը ծառան պէտք չէ կռուի, հապա հեզահոգի ըլլայ ամենուն, սորվեցնող, ոխ չպահող. քաղցրութեամբ խրատէ՝ հակառակ կեցողները, որ թերեւս Աստուած ապաշխարութիւն տայ անոնց՝ ճշմարտութիւնը ճանչնալու համար». (Բ ՏԻՄԹ. Բ 23-25)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շաբաթ օրուան մեր յօդուածը աւարտեցինք «Դրամը անդիմադրելի փորձիչ մըն է» խօսքով։ Իրականութեան մէջ կը հասկնանք, որ «փորձիչ» բառը տկար կը մնայ նկարագրելու բոլոր այն բաները՝ զորս մարդ կը կատարէ յանուն դրամի, որովհետեւ այդ գործողութիւնները յաճախ կը գերազանցեն պարզ փորձի սահմանները եւ մարդը կ՚առաջնորդեն ոչնչացումի:
