Հոգե-մտաւոր

ԱՂՔԱՏ ՔՐԻՍՏՈՍՈՎ՝ ՀԱՐՈՒՍՏ ԵԿԵՂԵՑԻ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մեր թուականներէն աւելի քան հազարամեակ մը առաջ, եկեղեցւոյ հայրերէն մին կ՚ըսէր. «Եկեղեցւոյ հարստութիւնը աղքատ ժողովուրդին կը պատկանի»։ Սակայն, ինչպէ՞ս եղաւ չենք գիտեր, ժողովուրդին ծառայելու կոչուած եկեղեցին՝ որուն հիմնական պարտաւորութիւնն ու առաքելութիւնն է ողորմութիւնը, աղքատախնամութիւնը աղքատ ժողովուրդի վիճակը բարելաւելու փոխարէն ի՛նք հարստացաւ, սակայն, հակառակ անոր շարունակեց աշխարհի հարուստներուն դէմ «վա՜յ»եր կարդալ՝ համոզուած ըլլալով, որ հարուստը երկինքի արքայութիւն մուտք պիտի չգործէ:

ԶԱՒԱԿ-ԽՈՀԱՆՈՑ-ԵԿԵՂԵՑԻ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Ի սկզբանէ համամարդկային պատմութիւնը հիմք ունեցած է տղամարդը. այսօր պատմութենէն կրնանք յիշել մի քանի տասնեակ տղամարդոց անուն՝ որպէս թագաւոր, որպէս գիտնական, որպէս փիլիսոփայ, սակայն, հազիւ կը յաջողինք մատի վրայ հաշուել մի քանի իգական սեռի ներկայացուցիչ։

ԻՐԱՐ ՍԻՐԵ՛ՆՔ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Սիրելինե՛ր, սիրե՛նք իրար, որովհետեւ, սէրը Աստուծոյ պարգեւն է. ուստի ով որ կը սիրէ՝ Աստուծմէ ծնած է եւ զԱստուած կը ճանչնայ։ Իսկ ով որ չի սիրեր՝ զԱստուած չի ճանչնար, որովհետեւ Աստուած սէր է… Ոեւէ մէկը բնաւ զԱստուած չէ տեսած։

ԶԱՒԱԿ-ԽՈՀԱՆՈՑ-ԵԿԵՂԵՑԻ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Այսօր շատ մը ծնողներ կը հաւատան, որ զաւակ լոյս աշխարհ բերելէ ետք «իրաւունք»ը ունին անձնական կեանք ունենալու եւ սեփական հաճոյքներով զբաղելու, սակայն, Խրիմեան Հայրիկ այդպէս չի մտածեր. ծնողքին՝ թէ՛ հօր եւ թէ մօր համար ամէն բանէ աւելի առաջնահերթ պիտի ըլլայ զաւակը, որուն դաստիարակութեան համար պատասխանատու են։

ԶԱՒԱԿ-ԽՈՀԱՆՈՑ-ԵԿԵՂԵՑԻ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Ի տարբերութիւն անցեալի պատկանող համոզումներուն, Խրիմեան Հայրիկ կը հաւատայ, որ տունը կառավարողը ո՛չ թէ տղամարդն է, այլ կինը. Խրիմեան այդ մէկը կը կոչէ «արհեստ». «կնոջ մեծ ու առանձին արհեստն է տան կառավարութիւն, իմաստուն տնտեսութիւն, եւ մայրական դաստիարակութիւն»:

ԱՐԺԱՆԱՊԱՏՈՒՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Սուրբ Լեւոն Մեծ կ՚ըսէ. «Քրիստոնեա՛, ճանչցի՛ր քու արժանապատուութիւնդ։ Քանի որ հիմա մասնակից ես աստուածային Բնութեան, մի՛ վատասերիր վերադառնալով անցեալ կեանքիդ ստորնացումներուն։

ԲՆՈՒԹԵԱՆ ՄԷՋ ՕՐՈՒԱՆ ՍԿՍԻԼ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Բնութեան հետ եւ բնութեան մէջ սկսիլ օրուան որքա՜ն օգտակար է եւ կազդուրիչ է մարդուս թէ՛ մարմնապէս եւ թէ՛ հոգեպէս։ Բնութիւնը, արդարեւ, ինքնին ոգեւորիչ է եւ սրտապնդիչ, քանի որ բնութեան մէջ աղօթքը շատ կանուխ կը սկսի, նոյնիսկ եկեղեցւոյ զանգակի ղօղանջէ առաջ, խորհրդաւոր լռութեան մէջ։

Էջեր