Հարթակ

Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

«Եթէ կը սիրէք զիս՝ պիտի գործադրէք Իմ պատուիրաններս» (Յհ 14.15):
Երբ խոստացաւ անոնց տալ, ինչ որ խնդրեն Իր անունով, դարձեալ կը զգուշացնէ, թէ մի՛ կարծէք, թէ կատարեալ հաւատք եւ արժանաւոր գործեր չէք ստանար, թէ ինչ որ խնդրէք, կրնաք ընել, այլ՝ եթէ սիրէք զիս կ՚ըսէ, որ կը նշանակէ կատարեալ հաւատքը ստանալ եւ կ՚աւելցնէ, թէ՝ պատուիրաններս գործադրեցէք, որ կը ցուցնէ, թէ նոյնը գործով կատարեցէք, որովհետեւ կան շատեր, որոնք ուրիշներուն կ՚ուսուցանեն բարին գործել, բայց իրենք հեռու են անկէ, այլ՝ Անոր պատուիրանները գործադրելը քրիստոսասիրութեան յատուկ գործ է, ինչ բանին համար Պօղոս կ՚ըսէ. «Պատուիրաններուն գլուխը սէրն է» (Ա. Տմ 1.5):

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Ի՞նչ է արուեստը։ Այս հարցումը ունի բազմատեսակ պատասխաններ։ Շատեր կը պնդեն, որ արուեստը սահման չունի։ Այդ յաճախ կը համարուի տարրերու միտումնաւոր դասաւորման գործընթաց կամ արդիւնք, ինչ որ կը գրաւէ զգայարանները կամ զգացումները։

ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ

Նոր բաներ չեն ուզածներս.
Առանց վախի մարդոց մօտեցած, քիթ-ականջ իրար մէջ մտնելով խօսած, կամ խօսելու կարիք չզգալով՝ զիրար գրկած ու ջերմօրէն փաթթուած մեր հին ժամանակները կրնա՞մ խնդրել։ 

Պատրաստեց՝ ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Աստղագէտներու եւ աստղաբաններու 2022 տարուան յատուկ կայքերու գուշակութիւններն ու զանազան կարծիք-տեսակէտները համադրելէ ետք, մեր ընթերցողներուն կը հրամցնենք անոնցմէ ամենէն հետաքրքրականը, ընդհանրականն ու յատկանշականը:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

-Տատի՛կ, այս տարի բաւարար չափով մեծցա՞յ:
-Այո՛, ձագս: Չափենք հասակդ, որ տեսնենք:
Տատիկը թոռնուհին պատին մօտեցնելով, գլխավերեւէն հասակը չափեց եւ գծիկ մը աւելցուց պատին՝ նախորդող ուղղահայեաց գծիկներուն վրայ: 

ԶԱՐՄԻՆԷ ՊՕՂՈՍԵԱՆ

Նոր թուականի մը սեմին կանգնած ենք։ Երեք քառորդ դար մը ետիս նետած, երկրէ երկիր փոխադրուած եւ Միացեալ Նահանգներ հաստատուած, այս օրերուն անխօս ու շուարած որոճալու սկսած եմ։

ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ

Տեւականօրէն եւ ամէն բնագաւառէ ներս ժողովուրդներու մեծամասնութիւնը՝ մանաւանդ Միջին Արեւելքի մէջ, իր պատկերացումները եւ աշխարհի ընդունումը տեսած է Արեւելք-Արեւմուտքի բաժանարար գիծերու, տարբերութիւններու եւ այդ շարուածքի, ուղղուածութեան ընտրութեան ընդմէջէն:

ԱՆՈՅՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ

Մութ էր եւ ցուրտ…
Ոչ արեւ կար եւ ոչ լուսին…
Յայտնի չէր ցերեկ էր թէ գիշեր…
Լռութիւն, լռութիւն, լռութիւն…
Եւ այս համատարած լռութեան մէջ լսուեցաւ, քարի վրայ նստած, փոքրիկ աղջկան մը մեղմ հեծկլտոցը, որ շուտով փոխուեցաւ լացի…

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Տարի մը եւս իր աւարտին հասաւ, առիթ տալով նոր տարուան մը սկիզբին:
Ի՜նչ-ի՜նչ ապրումներ, յուզումներ, յոյզեր, զգացումներ, երազներ, նպատակներ ու տեսիլքներ մնացին անցեալին մէջ. անոնցմէ մաս մը լաւապէս ապրուեցան, ուրախացուցին կամ տխրեցուցին մեզ, հրճուեցուցին կամ ցաւ պատճառեցին մեզի. որոշ «երազ»ներ իրականացան եւ մաս մըն ալ մնացին անկատար. յաջողեցանք հակառակ բազմաթիւ դժուարութիւններու հասնիլ մեր կարգ մը նպատակներուն, մէկ մասը տակաւին ընթացքի մէջ են, եւ մեր ունեցած յաջողութիւններն ու ձախողութիւնները դուռ բացին մեր դիմաց նոր նպատակներ մշակելու եւ ճանապարհ բանալու՝ ընթանալու համար այդ նպատակներուն ետեւէն. տեսիլքներ ունեցանք, ունինք տակաւին, որոնց իրականացումին համար ո՛չ ճիք եւ ո՛չ ալ եռանդ կը խնայենք, լուսաւորելու, գեղեցկացնելու եւ քաղցրացնելու համար մեր կեանքը, մեր ապրած ընկերութիւնը, մէկ խօսքով ամբողջ մարդկութիւնը:

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Օր մը հինգերորդ դասարանի ուսուցչուհին կանգնեցաւ եւ աշակերտներուն ըսաւ.
-Բոլորդ ալ կը սիրեմ (սակայն միտքին մէջ մէկ աշակերտէ մը կը զլանար այդ սէրը: Այդ աշակերտին անունը Թետի էր):