Հարթակ

Հա­յաս­տա­նի ան­կա­խու­թեան 25-ա­մեա­կին առ­թիւ զրու­ցե­ցինք յայտ­նի լրագ­րող-հրա­պա­րա­կա­գիր, վեր­լու­ծա­բան եւ «Ա­նի» ու­սում­նա­սի­րու­թիւն­նե­րու կեդ­րո­նի ղե­կա­վար Թա­թուլ Յա­կո­բեա­նի հետ։ Ստո­րեւ մը ներ­կա­յաց­նենք այս տե­սակ­ցու­թիւ­նը։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մինչ Սէու­տա­կան Ա­րա­բիա-Ի­րան սրա­ցու­մը կը շա­րու­նա­կէ մագլ­ցում ար­ձա­նագ­րել, Չեչ­ե­նիոյ մայ­րա­քա­ղա­քը՝ Կրոզ­նիի մէջ 2 Սեպ­տեմ­բե­րին բա­ցու­մը կը կա­տա­րուէր «Ո՞վ է սիւն­նի իս­լա­մ» խո­րագ­րով ժո­ղո­վի մը, որ վեր­ջին տա­րի­նե­րուն ան­նա­խըն­թաց էր իր տե­սա­կին մէջ:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Ի­րո­ղու­թիւն է, որ ու­սում, կրթու­թիւն եւ կամ գի­տու­թիւն ստա­նա­լը է՛ եւ կը մնայ մեր կեան­քը ի­մաս­տա­ւո­րող գլխա­ւոր բա­ղադ­րիչ­նե­րէն կա­րե­ւո­րա­գոյ­նը: Ուս­տի, ի՛նչ ալ ըլ­լան իբ­րեւ գլխա­ւոր բա­ղադ­րիչ մեր կեան­քը հու­նա­ւո­րող միւս ար­ժէք­նե­րը, որ­քան որ ա­նոնք բար­դա­նան, ար­դիա­կա­նա­նան եւ այժ­մէա­կա­նա­նան. վե­րեւ նշուած­նե­րը էա­կան են եւ կը մնան մեր բո­լո­րի կեան­քի ու­շադ­րու­թեան կի­զա­կէ­տե­րը:

Օ­ՍԱՆ ՊԱ­ԼԱ­ՊԱ­ՆԵԱՆ-ՄԻ­ՆԱ­ՍԵԱՆ

Ե­րա­խան պէտք է նա­խա­պատ­րաս­տել դպ­րո­ցա­կան կեան­քի, սա­կայն մի՛ մտա­հոգ­ուիք, ա­նոր գրել ու կար­դալ սոր­վեց­նե­լը դպ­­րո­ցին պար­տա­ւո­րու­թիւնն է:

ԱԶ­ՆԻՒ ԵԱ­ԳՈՒ­ՊԵԱՆ

Հե­լէն Քէ­լը­րի կեան­քը նշա­նա­ւոր եւ ո­գե­շունչ պատ­մու­թիւն մը ե­ղած է:

Ինչ­պէս բո­լոր համր­ուած օ­րե­րը, նոյն­պէս եւ ամ­րան ար­ձա­կուր­դի օ­րե­րը կ՚անց­նին շատ ա­րագ ու աննշ­մար:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Հիզ­պուլ­լա­հ» կազ­մա­կեր­պու­թիւ­նը օ­րերս կը նշէ 2006 թուա­կա­նին Իս­րա­յէ­լի կող­մէ շղթա­զեր­ծուած «Հարպ Թա­մու­զ» («Յու­լի­սեան պա­տե­րազ­մ») ա­նու­նով յայտ­նի պա­տեր­զա­մի ա­ւար­տին տաս­նա­մեա­կը:

Ն. ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Օ­գոս­տոս 30-ին, 19 տա­րի ա­ռաջ, Ե­րե­ւա­նի մէջ մա­հա­ցաւ հայ բե­մի եւ շար­ժան­կա­րի տա­ղան­դա­ւոր յա­ռա­ջա­պահ­նե­րէն բե­մադ­րիչ Ֆրուն­զէ Դով­լա­թեան (1927-1997):

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Երէկուան յօդուածով ներկայացու­ցինք այն ներ­քին հան­գա­մանք­նե­րը, ո­րոնց հար­թու­մով էր միայն, որ 63 մի­լիառ ա­մե­րի­կեան տո­լար պարտք ու­նե­ցող Լի­բա­նա­նը պի­տի կա­րո­ղա­նար Եւ­րո­պա­յին կազ վա­ճա­ռել ու տնտե­սա­կան իր հար­ցե­րը կար­գա­ւո­րել:

ԳՐԻ­ԳՈՐ ԵՊՍԿ. ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սած կամ գրած ա­տեն մարդ կը շուա­րի, թէ ո՞ր ի­րա­ւուն­քի մա­սին պէտք է գրէ կամ խօ­սի: Ո­րով­հե­տեւ ա­մէն մարդ, ընդ­հան­րա­պէս ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սե­լէ ա­ւե­լի, իր սե­փա­կա՛ն ի­րա­ւուն­քին պաշտ­պան փաս­տա­բա­նը դար­ձած է ներ­կայ դա­րուս: