Հարթակ

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 31ի ե­րե­կո­յեան, շու­կա­յէն վեր­ջին գնում­նե­րը ը­րած, կա­մուր­ջին տա­կէն յոգ­նած քայ­լե­րով տուն կու գա­յի, երբ դի­մացս յայտ­նուե­ցաւ մեր թա­ղի Գուր­գէ­նը, տխուր եւ փլած հո­գե­կա­նով, կար­ծես այդ օր վերջ­նա­կա­նա­պէս իր բա­րի ժպի­տը ջնջած էր դէմ­քէն։

ՍՕ­ՍԻ ՄԻ­ՇՈ­ՅԵԱՆ-ՏԱՊ­ՊԱ­ՂԵԱՆ

Յու­զու­մով կը դի­մա­ւո­րենք Նոր Տա­րին, բայց ու­րա­խու­թիւն է, կ­՚ը­սենք, այս վայր­կեանն իսկ, ո­րով­հե­տեւ գու­ցէ այս վայր­կեանն ալ չապ­րէինք, գու­ցէ ու­րիշ ա­հա­ւոր դրու­թեան մէջ ըլ­լա­յինք. փառք կու տանք ա­մէն ին­չին հա­մար եւ կ­՚ու­զենք ու­րա­խու­թեան նշոյլ մը գտնել, մենք մեզ ու­րա­խաց­նել:

ԾՈ­ՎԻԿ ՔԻՒՐՔ­ՃԵԱՆ-ՍԱ­ՄԱՆ­ԼԵԱՆ

Հօ­րա­քոյրս՝ Տի­կին Ա­րաք­սին եր­կու մանչ զա­ւակ­ներ ու­նէր, ո­րոնք կամ­քէ ան­կախ պատ­ճառ­նե­րով, Լի­բա­նա­նի պա­տե­րազ­մին, տա­րի­ներ ա­ռաջ, մեկ­նած էին Եւ­րո­պա ու հոն ըն­տա­նիք կազ­մած:

ԳԱ­ՅԻԱ­ՆԷ ՆԱԼ­ՊԱՆ­ՏԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բե­րի վեր­ջին օրն է. տաս­ներ­կու օ­րե­րու ճկու­նու­թեամբ սա­հող ա­րա­գագ­լոր եր­կո­տա­սան ա­միս­ներ ա­ւար­տի հա­սած են։ Տա­րի մըն ալ պի­տի թա­ղենք ու հո­ղով ծած­կենք՝ պի­տի ը­սէի, սա­կայն օ­րա­ցոյ­ցի մը տաս­ներ­կու թեր­թե­րը, ա­մէն մէկ թեր­թին մէջ տեղ գտած ե­րեք­տա­սան օ­րե­րը ոչ գետ­նին տակ կը դրուին, ոչ ալ կ՚այ­րուին:

ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Հար­ցում. Նոր տա­րի տօ­նե­լը քրիս­տո­նէա­կա՞ն է:
Պա­տաս­խան. Կ­՚ապ­րինք մեծ ըն­կե­րու­թեան մը մէջ, ուր բազ­մա­զան եւ բազ­մա­թիւ օ­րէնք­ներ ու սո­վո­րու­թիւն­ներ կան, ո­րոնց այս­պէս կամ այն­պէս, որ­պէս քրիս­տո­նեա­ներ, ան­պայ­ման կ՚ա­ռըն­չուինք:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Պա­րաք Օ­պա­մա­յի եւ նո­րըն­տիր նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի մի­ջեւ հա­ւա­նա­բար հա­մա­ձայ­նու­թեան այն սա­կաւ կէ­տե­րէն մին է՝ Իս­րա­յէ­լի կա­ռա­վա­րու­թեան որ­դեգ­րած վե­րաբ­նա­կեց­ման քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ըն­կե­րոջ մը հետ խօ­սակ­ցու­թեան պա­հուն, ու­րիշ ըն­կեր մը մօ­տե­նա­լով խօ­սա­կի­ցիս ը­սաւ. «Մի՛ խօ­սիր ա­սոր հետ, մի՛ խօ­սիր, ի՛նք յո­ռե­տես է, քեզ ալ կը վա­րա­կէ»: Եր­բեմն վի­ճա­կը կամ գա­լիք դրու­թի­նը ա­նո­րոշ կ՚ըլ­լայ ու ա­նոր ժխտա­կան կող­մին ե­թէ նա­յիս, յո­ռե­տես կ՚ըլ­լաս. Իսկ դրա­կան կող­մին՝ լա­ւա­տես. կայ, սա­կայն, ամ­բող­ջու­թիւ­նը ըն­կա­լե­լու տե­սան­կիւն:

ՅԱ­ԿՈԲ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Յա­ճախ ը­սած եմ, որ մե­ծե­րու միտ­քե­րը իս­կա­կան դպրոց­ներ են, ե­թէ քա­ջու­թիւն եւ հա­մես­տու­թիւն ու­նե­նանք ա­նոնց դի­մե­լու եւ սոր­վե­լու, մենք մեզ եւ մեր ժա­մա­նա­կը հասկ­նա­լու, մեր կեան­քին եւ ա­րարք­նե­րուն ու­ղին ճշդե­լու:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իր կար­գին, հա­լէ­պա­հայ լրագ­րող եւ Բե­րիոյ Թե­մի «Գան­ձա­սա­ր» պաշ­տօ­նա­թեր­թի նախ­կին խմբա­գիր Մա­րի Մերտ­խա­նեան Հա­լէ­պի վեր­ջին զար­գա­ցում­նե­րուն մա­սին  դի­մա­տետ­րի իր է­ջին գրա­ռում մը կա­տա­րե­լով գրած է.