Հարթակ

Հա­յու­թեան ա­ռըն­չու­թիւ­նը Պէյ­րու­թի Ա­մե­րի­կեան Հա­մալ­սա­րա­նին (ՊԱՀ) ար­դէն ա­ւե­լի քան հա­րիւ­րա­մեայ պատ­մու­թիւն մը ու­նի: Դեռ Ե­ղեռն­էն իսկ ա­ռաջ, թէ՛ կիլ­իկ­իա­հայ եւ թէ ա­րեւմ­տա­հայ ու­սում­նա­տենչ երի­­տա­սարդ­ներ ու­սա­նել­ու կը ղրկուէին կամ կու գայ­ին այն ա­տեն Սիր­իըն Փրո­թեսթ­ընթ գոլ­ըճ կոչ­ու­ող այս ե­րախ­տա­շատ հաս­տա­տութ­իւն­ը:

ՏՔԹ. ՃՕՐՃ ԲԱՐ­ՍԵ­ՂԵԱՆ

ԲԺԻՇԿ ԿԱՐ­ՊԻՍ ՀԱՐ­ՊՈ­ՅԵԱՆ

Վի­զի ցա­ւը հի­ւան­դու­թիւն մը չէ, այլ` ախ­տան­շան մը, որ կը յայտ­նուի շատ մը հի­ւան­դու­թիւն­նե­րու եւ անբ­նա­կան ե­րե­ւոյթ­նե­րու պատ­ճա­ռով: Ժո­ղո­վուր­դին 25 տո­կո­սը կը գան­գա­տի վի­զի ցա­ւէ: Ա­նի­կա կը պա­տա­հի ո­րե­ւէ մէկ տա­րի­քի եւ եր­կու սե­ռե­րու մէջ, ա­ռանց խտրու­թեան:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Բա­նաս­տեղծ մը, կար­ծեմ ա­րաբ, կար­դա­լէ ետք Վա­հան Թէ­քէեա­նի «Մէկ Հա­տի­կըս» բա­նաս­տեղ­ծու­թիւ­նը, ը­սեր է.
«Միւս աչքն ալ հա­նե­ցէք որ­պէս­զի նման գե­ղե­ցիկ բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն գրէ» (ի հարկէ բար­բա­րո­սա­կան ար­տա­յայ­տու­թիւն, սա­կայն միտք բա­նին կ՚ար­դա­րաց­նէ), իր դի­պուկ ո­ճով ը­սաւ Օն­նիկ Սար­գի­սեան ա­շա­կեր­տա­կան օ­րե­րուս:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ա­րե­ւե­լեան թխու­թեամբ, սա­կայն եւ­րո­պա­կան քիթ ու բե­րա­նով, գե­ղա­դէմ, վեց տա­րե­կան աղջ­կան կլոր դէմ­քը յան­կարծ կը գու­նա­թա­փի, կը տժգու­նի, եւ կը սկսի կարմ­րիլ, կար­մի­րը կուլ կու տայ ամ­բողջ դէմ­քը ման­կի­կին ու պոռթ­կա­ցող աչ­քե­րուն շուր­ջի գորշ կար­մի­րը կը խո­նաւց­նեն բի­բե­րէն հո­սող կա­թիլ­նե­րը: Ոտ­քի է ան ու կը սկսի աջ բռունց­քով հա­րուա­ծել յե­տոյ­քը, թե­թեւ հա­րուած­նե­րը հետզ­հե­տէ կը սաստ­կա­նան եւ.

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Հա­զուա­գիւտ կեր­պով կը պա­տա­հի, որ օ­տար մը հա­յե­րէն սոր­վի։ Ընդ­հան­րա­պէս հայ մար­դոց օ­տար կո­ղա­կից­ներն են որ հա­յե­րէն կը սոր­վին եւ կը շա­ղուին մեր ապ­րե­լա­կեր­պին հետ։ Սա ալ ա­ւելց­նեմ, որ վե­րո­յի­շեալ պա­րա­գա­յին՝ հա­յե­րէն սոր­վի­լը ստի­պո­ղա­կան չըլ­լար, այլ սի­րա­յօ­ժար կեր­պով։

ՄԱՐՈՒՇ ԵՐԱՄԵԱՆ

Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն սկսած ա­րեւմ-տա­հա­յե­րէ­նին տագ­նա­պը, ո­րուն տուն տուած էր ԻՒ­ՆԷՍ­ՔՕ-ի յայ­տա­րա­րու­թիւ­նը, թէ «ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նը մեռ­նող լե­զու­նե­րու շար­քին կը դա­սուի», կը շա­րու­նա­կուի, ա­ռանց հիմ­նա­կան լու­ծում­նե­րու: Ե­թէ պահ մը նկա­տի առ­նենք ծախ­սուած հսկայ գու­մար­նե­րը այս հար­ցին հա­մար՝ հա­մա­գու­մար­նե­րու, խորհր­դա­ժո­ղով­նե­րու թէ աշ­խա­տա­նոց­նե­րու, կրնանք պահ մը կե­նալ եւ մտա­ծել. ա­յո՛, մտա­ծել, ո­րով­հե­տեւ ըստ ար­դիւն­քին, ոչ մէկ ար­դա­րա­ցում կայ այս­քան հսկայ մսխում­նե­րու հա­մար:

ՄԱՐԻԱՄ ԾԱՏՈՒՐԵԱՆ

​Իբ­րեւ հո­գե­բոյժ, հայ ըն­տա­նիք­նե­րու հետ աշ­խա­տե­լու ժա­նա­նակ յա­ճախ կը դի­մագ­րա­ւեմ հար­ցեր, ո­րոնց պատ­ճա­ռը սե­րունդ­նե­րու մի­ջեւ մշա­կու­թա­յին եւ մտա­ծե­լա­կեր­պի տար­բե­րու­թիւն­ներն են: Ընդ­հան­րա­պէս, այս բա­խում­նե­րը Ա­մե­րի­կա ծնած հա­յե­րու եւ ի­րենց ծնող­նե­րուն մի­ջեւ կ՚ըլ­լան. ծնող­ներ, ո­րոնք Ա­մե­րի­կա­յի մէջ ա­ռա­ջին սե­րուն­դի գաղ­թա­կան­ներ են:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նա­նի «Ազ­գա­յին ա­զատ հո­սանք»ը մտա­դիր է քա­ղա­քա­կան ամ­բող­ջա­կան սա­ռեց­ման տա­նիլ եր­կի­րը: Ներ­քին քա­ղա­քա­կան կեան­քին մէջ առ­կայ տա­րա­կար­ծու­թիւն­նե­րը կը հաս­նէին գա­գաթ­նա­կէ­տի մը, երբ մա­րո­նի ա­ռաջ­նորդ զօ­րա­վար Մի­շէլ Աու­նի գլխա­ւո­րած կու­սակ­ցու­թիւ­նը «դե­ղին քարտ» մը տա­լով կը սպառ­նար՝ իր ու­նե­ցած եր­կու նա­խա­րար­նե­րը քա­շել Վար­չա­պետ Թամ­մամ Սա­լա­մի կա­ռա­վա­րու­թե­նէն:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ան­ցեա­լին շատ կը զար­մա­նա­յի շատ մը ե­րե­ւոյթ­նե­րու եւ գոր­ծարք­նե­րու վրա­յ, սա­կայն տա­րի­քի, փոր­ձա­ռու­թեան եւ քննար­կում­նե­րու պատ­ճա­ռաւ, կա­մաց-կա­մաց այդ հա­ճոյ­քը ինծ­մէ հե­ռա­ցաւ կամ ա­ւե­լի ճիշդ՝ հե­ռա­ցու­ցի։ Չոր ի­րա­կա­նու­թիւ­նը ա­ւե­լի օգ­տա­կար է քան քաղցր խօս­քե­րու ա­ռատ հոս­քը, զոր կը լսենք ա­ռիթ­նե­րով բե­մե­րէ, ո­րոնք եր­բեք ալ չեն հա­մա­պա­տաս­խա­ներ խօսք առ­նո­ղին կեան­քին հետ: