ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ի սկզբանէ համամարդկային պատմութիւնը հիմք ունեցած է տղամարդը. այսօր պատմութենէն կրնանք յիշել մի քանի տասնեակ տղամարդոց անուն՝ որպէս թագաւոր, որպէս գիտնական, որպէս փիլիսոփայ, սակայն, հազիւ կը յաջողինք մատի վրայ հաշուել մի քանի իգական սեռի ներկայացուցիչ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Սիրելինե՛ր, սիրե՛նք իրար, որովհետեւ, սէրը Աստուծոյ պարգեւն է. ուստի ով որ կը սիրէ՝ Աստուծմէ ծնած է եւ զԱստուած կը ճանչնայ։ Իսկ ով որ չի սիրեր՝ զԱստուած չի ճանչնար, որովհետեւ Աստուած սէր է… Ոեւէ մէկը բնաւ զԱստուած չէ տեսած։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօր շատ մը ծնողներ կը հաւատան, որ զաւակ լոյս աշխարհ բերելէ ետք «իրաւունք»ը ունին անձնական կեանք ունենալու եւ սեփական հաճոյքներով զբաղելու, սակայն, Խրիմեան Հայրիկ այդպէս չի մտածեր. ծնողքին՝ թէ՛ հօր եւ թէ մօր համար ամէն բանէ աւելի առաջնահերթ պիտի ըլլայ զաւակը, որուն դաստիարակութեան համար պատասխանատու են։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հաւատը կ՚իրագործէ բարիին յաղթութիւնը։ Ներքին եւ գիտակցական հաւատքը մեր զգալի փորձառութիւններէն շա՛տ աւելի խոր, փառաւորեալ Քրիստոսի կեանքին մէջ կ՚երկարէ իր արմատները։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ի տարբերութիւն անցեալի պատկանող համոզումներուն, Խրիմեան Հայրիկ կը հաւատայ, որ տունը կառավարողը ո՛չ թէ տղամարդն է, այլ կինը. Խրիմեան այդ մէկը կը կոչէ «արհեստ». «կնոջ մեծ ու առանձին արհեստն է տան կառավարութիւն, իմաստուն տնտեսութիւն, եւ մայրական դաստիարակութիւն»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Լեւոն Մեծ կ՚ըսէ. «Քրիստոնեա՛, ճանչցի՛ր քու արժանապատուութիւնդ։ Քանի որ հիմա մասնակից ես աստուածային Բնութեան, մի՛ վատասերիր վերադառնալով անցեալ կեանքիդ ստորնացումներուն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պէտք է մտածել, թէ ինչո՞ւ եւ ինչպէ՞ս կինը յայտնուած է այս վիճակին. ամէն երեւոյթ անպայմանօրէն իր պատճառն ու ենթահողը կ՚ունենայ եւ կնոջ ստրկութեան պարագան կը կարծենք հիմք ունի Աստուածաշունչը։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բնութեան հետ եւ բնութեան մէջ սկսիլ օրուան որքա՜ն օգտակար է եւ կազդուրիչ է մարդուս թէ՛ մարմնապէս եւ թէ՛ հոգեպէս։ Բնութիւնը, արդարեւ, ինքնին ոգեւորիչ է եւ սրտապնդիչ, քանի որ բնութեան մէջ աղօթքը շատ կանուխ կը սկսի, նոյնիսկ եկեղեցւոյ զանգակի ղօղանջէ առաջ, խորհրդաւոր լռութեան մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անշուշտ, պատմութեան մէջ գոյութիւն ունին Անգլիոյ «Coverture»էն շատ աւելի վատ ու սարսափելի օրէնքներ. օրինակ՝ Հռոմէական հայրիշխանական օրէնքները, որոնք ո՛չ միայն կնոջ, այլ ընդհանուր մարդկային տեսակէտէն ունի շատ խոր ու վտանգաւոր բաժիններ, որոնք բարեբախտաբար ամբողջութեամբ գործադրութեան չեն դրուած:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հաւատքը պարապ, ունայն ձեւ մըն է առանց գործի. քրիստոնեայի մը կեանքը պէտք է իր հաւատքին յատուկ ցոլացումը ըլլայ եւ բարի գործերով ծաղկի եւ պտղաբերի։ Ի՜նչ փոյթ, որ մարդ կ՚ըսէ, թէ հաւատք ունի, եթէ իր աղքատ եղբայրը, դրացին կամ մերձաւորը մերկ եւ անօթի կը թողու, եթէ իր բարեկամին, ընկերին վիշտերուն՝ տառապանքներուն համար մխիթարութեան արցունք մը չունի, եթէ հիւանդի մը անկողինին քովը նողկանք կը զգայ, եւ եթէ բոլոր գործերը անխիղճ շահախնդրութեան մը չափովը՝ իր անձնասիրութեանը կը ծառայեն։
