ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ անձ մըն էք, որ մասամբ կը մեղադրէք ներկայ երիտասարդ սերունդը անտարբերութեան, անդաստիարակութեան ու անպատշաճ վարքի մէջ, ապա կը վստահեցնենք, որ ապագայ սերունդներուն դիմաց երանելիներ են անոնք, որովհետեւ այդ ընթացքը սրբագրուելու եւ լաւ հունի մէջ մտնելու փոխարէն օրէ օր շատ աւելի կործանման պիտի առաջնորդէ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ճիշդ ու որակեալ բանաստեղծութիւն գրելու համար առաջին հերթին կարեւոր է անձին համար ներքին զգացումները եւ միտքերը անկեղծօրէն բացայայտելն ու հասկնալը, որովհետեւ բանաստեղծութիւն մը եթէ միայն բառեր ըլլան՝ մեծ իմաստ կրնայ չներկայացնել, որովհետեւ բանաստեղծութեան մէջ բառերէն աւելի ապրումը, հոգին ու զգացումն է կարեւորը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սիրելի՜ ընթերցող բարեկամներ, փորձա՞ծ էք բնաւ լսել լռութեան ձայնը։ Արդարեւ, լռութիւնը՝ ներքին խաղաղութեան ամենէն ազդու միջոցն է. առանձնութեան մէջ լռութիւն, որ մարդուս ներքին խաղաղութիւն մը կը պատճառէ։ Այս իմաստով, լռութիւնը բազմաթիւ օգուտներ ունի, երբ մարդ կարենայ լռութեան ձայնը լսել…
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կը հաւատանք, որ բանաստեղծութիւնը որպէս արուեստ եւ որպէս գրականութեան հիմք դպրոցներուն մէջ թերի ձեւով կը ներկայացուի աշակերտութեան, որովհետեւ մեր ազգին մէջ տարածուած է այն թիւր համոզումը, որ բանաստեղծութիւն գրելը դիւրին արուեստ մըն է՝ մի քանի ծանր բառերը, համաչափ վանկեր ու նոյնավանկ վերջաւորութեան. եւ արդէն ի յայտ կու գայ բանաստեղծութիւն մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բայց յիմարական եւ անիմաստ վէճերէն մէկդի քաշուէ, գիտնալով որ անոնցմէ կռիւներ կը ծնանին։ Տէրոջը ծառան պէտք չէ կռուի, հապա հեզահոգի ըլլայ ամենուն, սորվեցնող, ոխ չպահող. քաղցրութեամբ խրատէ՝ հակառակ կեցողները, որ թերեւս Աստուած ապաշխարութիւն տայ անոնց՝ ճշմարտութիւնը ճանչնալու համար». (Բ ՏԻՄԹ. Բ 23-25)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շաբաթ օրուան մեր յօդուածը աւարտեցինք «Դրամը անդիմադրելի փորձիչ մըն է» խօսքով։ Իրականութեան մէջ կը հասկնանք, որ «փորձիչ» բառը տկար կը մնայ նկարագրելու բոլոր այն բաները՝ զորս մարդ կը կատարէ յանուն դրամի, որովհետեւ այդ գործողութիւնները յաճախ կը գերազանցեն պարզ փորձի սահմանները եւ մարդը կ՚առաջնորդեն ոչնչացումի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կեանքի մէջ անպակաս են դժուարութիւններ, նեղութիւններ եւ մարդուս համար անկարելի եւ անկատարելի բաղձանքներ, տենչանքներ՝ որոնց իրականացումը երեւակայել իսկ կարելի չ՚ըլլար։ Եւ բոլոր այս եղելութիւնները, կորուստներ ցաւ, վիշտ եւ նեղութիւն կը պատճառեն մարդուս։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բոլորս ալ կը տանջուինք, կը պայքարինք, մեր անձերը կը հիւծենք, որպէսզի ձեռք ձգենք աշխարհի ամենէն խաբուսիկ, ամենէն վտանգաւոր ու անիմաստ ստեղծագործութիւնը՝ դրամը. հաւատքի մարմնացում մը, որ կը դառնայ նաեւ մարդկային արժէքներու գերիշխան տիրակալը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Գրիգոր Տաթեւացի (1346-1409 թթ.), «Ոսկեփորիկ»ի մէջ (1401 թ.) «Վկայութիւններ Համագոյ եւ Զուգապատիւ Սուրբ Երրորդութեան եւ նոյնագործ Արարչութեան մասին» խորագրով կը գրէ.
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անշուշտ (կարծես ինչպէս ամէ՛ն մտաւորականի պարագային), կեանքը Ալիքեանի հանդէպ արդար չեղաւ. հայ ազգը չկրցաւ գնահատել մայրենի լեզուն աստուածացնող մտաւորականը եւ իր ծերութեան մէջ լքեց զինք.
