ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գրականութիւնը լոկ լեզուն զարգացնելու եւ հեղինակի մտաւորական ձիրքերուն «ցուցասրահ»ը չէ. ան ժողովուրդի կեանքը, հոգեվիճակը, համոզումներն ու մտածումները կը պարզէ եւ անոնց անկեղծ հայելին կը դառնայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Անօթիները բարիքներով լիացուց, մինչ հարուստները դատարկաձեռն արձակեց». (ՂՈՒԿ. Ա 53)։
Մարիամի օրհներգութենէն այս հատուածը կը մտաբերէ Հին կտակարանի Աննայի աղօթքը՝ ուր կ՚ըսէ ուխտ ընելով. «Ո՛վ Տէր զօրութեան, եթէ Քու աղախինիդ նեղութեանը նայիս եւ զիս յիշես եւ Քու աղախինդ չմոռնալով՝ Քու աղախինիդ արու զաւակ մը տաս, զանիկա Տէրոջը պիտի նուիրեմ եւ կեանքին բոլոր օրերուն մէջ եւ անոր գլխուն վրայ ածելի պիտի չզարնուի». (Ա ԹԱԳ. Ե 11)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայկունի, որուն գիրքերը չեն ծախուած, մտահոգ խմբագրատունէն դուրս եկած ատեն կը հանդիպի պրն. Վարդանեանին, որ ուրախանալով այս անակնկալ տեսակցութենէն՝ կ՚ըսէ. «Ձեր գիրքը ստացանք: Գրասիրաց միութեան անունով պարտականութիւն ունիմ խորին շնորհակալութիւն յայտնելու ձեր ձօնագրած թանկագին նուէրին համար:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պօղոս առաքեալ եբրայեցիներու գրած իր նամակին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Արդ՝ հաւատքը յուսացուած բաներուն հաստատութիւնը եւ չերեւցած բաներուն ապացոյցն է». (ԵԲՐ. ԺԱ 1)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կար ժամանակ, երբ հայ գրողը՝ թէեւ ոչ արժանի ձեւով, սակայն կ՚ապրէր իր գրելու շնորհով։ Կար ժամանակ, երբ ժողովուրդը լաւապէս կը գիտակցէր, որ գիրն ու գրականութիւնն է, մամուլն է, որ կը կոփէ մարդոց միտքը, կը դաստիարակէ եւ ազգի մը բարոյական արժէքները կը զարգացնէ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուած Սէր է. Ան սիրոյ Աստուած է։ Աստուած չի սիրեր մարդուն մեղքը, բայց կը սիրէ մարդը։ Մարդ չի սիրեր իր որդւոյն հիւանդութիւնը, բայց կը սիրէ իր զաւակը։ Եւ այս իմաստով Աստուծոյ սէրը անչափելի է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամէն սերունդ իր կարգին բարձրաձայնած է մամուլի ունեցած դժուարութիւններն ու իր ձեւերով փորձած է մեր ժողովուրդին ցոյց տալ, որ մամուլը դէպի անդունդ կ՚առաջնորդուի։ Այդ կոչերէն քանի՞ն իրապէս լուրջ ձեւով ընկալուած ու մտահոգութեան նիւթ դարձած է՝ չենք գիտեր:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կահ-կարասի ծախող խանութի մը ցուցափեղկին վրայ կը տեսնուէր հետեւեալ հետաքրքրական եւ սակայն գունաթափ ծանուցումը. «Վաղը խանութին ապրանքները ձրի պիտի բաշխենք»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կրնանք անկեղծօրէն ըսել, որ Հայաստանի թէ՛ ներկայ եւ թէ անցեալ իշխանութիւնները յաջող դիւանագէտներ էին. դիւանագէտ ո՛չ թէ որովհետեւ երկիրը դիւանագիտական գետնի վրայ յառաջ տարին, այլ դիւանագէտ՝ որովհետեւ ունէին դիւանագէտ ըլլալու ամենէն կարեւոր յատկութիւնները՝ կեղծիքն ու սուտը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ինչպէ՞ս կարելի է անխռով՝ խաղաղ սիրտ մը ունենալ։
«Ապա Յիսուս ըսաւ իր աշակերտներուն.- Թող չխռովին ձեր սիրտերը։ Հաւատացէ՛ք Աստուծոյ, հաւատացէ՛ք նաեւ ինծի։
