Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խոր­հիմ. մարդ թէ՛ չար եւ թէ՛ բա­րի, թէ՛ ան­գութ եւ թէ՛ գո­րո­վա­լից կրնա՞յ  ըլ­լալ։ Ան­շուշտ որ բա­ցար­ձակ ճիշդ ար­դիւն­քի մը հաս­նիլ կա­րե­լի չէ՛ այս մա­սին, ինչ­պէս մարդ­կա­յին բնու­թեան ա­մէն վի­ճա­կին, բայց մօ­տա­ւո­րա­պէս գա­ղա­փար մը գո­յաց­նել կա­րե­լի կ՚ըլ­լայ, երբ մարդ էա­կի բնու­թիւ­նը ու­սում­նա­սի­րուի տար­բեր ե­րե­սակ­նե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի շրջա­նի վե­ցե­րորդ Կի­րա­կին է՝ «Գալս­տեան Կի­րա­կի»ն։ Այս շրջա­նը կը վեր­ջա­նայ այս վե­ցե­րորդ Կի­րա­կիին յա­ջոր­դող շա­բա­թով։ Այս վեր­ջին՝ վե­ցե­րորդ Կի­րա­կին կը պատ­մէ Յի­սուս Քրիս­տո­սի երկ­րորդ Գա­լուս­տը։ Ար­դա­րեւ, ա­ռա­ջին Գա­լուս­տը ե­ղաւ Իր մարմ­նա­ցու­մով ու մար­դե­ղու­թեամբ՝ փրկե­լու հա­մար մարդ­կու­թիւ­նը, անդ­րա­դարձ­նե­լու եւ զգու­շաց­նե­լու հա­մար զա­նոնք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քը, մար­դուս տրուած «ա­ռիթ» մըն է եւ ա­ռիթ­ներ կ՚ար­դիւ­նա­ւո­րուին, նպա­տա­կին կը ծա­ռա­յեն, երբ լաւ տնտե­սուին, նպա­տա­կա­յար­մար օգ­տա­գոր­ծուին։ Ուս­տի ա­ռիթ­նե­րը մի­ջոց­ներ են՝ նպա­տա­կի հաս­նե­լու եւ ու­րեմն մի­ջո­ցը պէտք է նպա­տա­կա­յար­մար կեր­պով գոր­ծա­ծել, նպա­տա­կին հաս­նե­լու եւ լա­ւա­գոյն ար­դիւն­քը ձեռք ձգե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Աս­տուած որ ստեղ­ծեց քեզ ա­ռանց քե­զի, չու­զե՛ց փրկել քեզ ա­ռանց քե­զի», կ՚ը­սէ Սուրբ Օ­գոս­տի­նոս։
Ա­ւե­տա­րա­նը, մե­ղա­ւոր­նե­րուն հան­դէպ Աս­տու­ծոյ ո­ղոր­մու­թեան յայտ­նու­թիւնն է Յի­սուս Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­մէն տե­սակ պար­գեւ իս­կա­կան ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նեն երբ տե­ւա­կան են, ա­նոնց տպա­ւո­րու­թիւ­նը որ­քան եր­կար տե­ւէ ա՛յն­քան ար­ժէք կը ստա­նան ա­նոնք։ Եւ այս ի­րո­ղու­թիւ­նը ի զօ­րու է բո­լոր պար­գեւ­նե­րու հա­մար՝ աշ­խար­հա­յին-նիւ­թա­կան եւ հո­գե­ւոր պար­գեւ­նե­րու հա­մար՝ ո­րոնք կը տրուին ո­րե­ւէ կեր­պով մար­դուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յով­հան Ման­դա­կու­նի Հայ­րա­պետ ապ­րած եւ գոր­ծած է մօ­տա­ւո­րա­պէս 420-490 թուա­կան­նե­րուն։ Ան ե­ղած է «կրտսեր թարգ­մա­նիչ»նե­րէն՝ որ­պէս ար­ժա­նա­ւոր ա­շա­կերտ Ս. Սա­հակ Կա­թո­ղի­կո­սի եւ Մես­րոպ Մաշ­տո­ցի յա­ջոր­դած սե­րուն­դին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մեծ պահ­քի Շա­բաթ եւ Կի­րա­կի օ­րե­րը տրտմու­թեան եւ ա­պաշ­խա­րու­թեան օ­րեր պէտք չէ՛ նկա­տուին», կ՚ը­սէ Օձ­նե­ցին, եւ կը հրա­մա­յէ. «Պա­տա­րագ մա­տու­ցա­նել» (Կա­նոն Զ.), նոյն այդ օ­րե­րու նշա­նա­կու­թիւ­նը պար­զե­լով մե­զի խորհր­դա­կան կամ վե­րա­ծա­կան մեկ­նու­թիւն­նե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի շրջա­նի հին­գե­րորդ Կի­րա­կին կը կո­չուի «Դա­տա­ւո­րի Կի­րա­կին»՝ ուր կը պատ­մուի այ­րի կնոջ մը համ­բե­րու­թեան եւ յա­րա­տե­ւու­թեան շնոր­հիւ ձեռք բե­րած բա­րո­յա­կան յա­ջո­ղու­թեան մա­սին։ Այս պատ­մու­թիւ­նը, ընդ­հան­րա­պէս կը պատ­շա­ճի ա­ղօթ­քի մէջ յա­րա­տե­ւու­թեան, ան­ձանձ­րոյթ եւ անվ­հատ ըլ­լա­լու եւ ա­ռանց յու­սալ­քուե­լու շա­րու­նա­կե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս Օր­մա­նեան, 16 Յու­լիս 1913 թուա­կա­նի՝ «Քա­հա­նա­յից լսա­րան»ի իր դա­սա­խօ­սու­թեան ըն­թաց­քին, «Հայ Ե­կե­ղե­ցին ինք իր մէջ. Բա­րե­կար­գու­թիւ­նը ի՞նչ ուղ­ղու­թեամբ պէտք է ըլ­լայ» նիւ­թով, ի մէջ այ­լոց կ՚ը­սէ, թէ՝ ծէ­սե­րու եր­կա­րու­թեան եւ կա­նոն­նե­րու խստու­թեան առ­թիւ, պէտք է ըն­դու­նիլ որ Հայ Ե­կե­ղե­ցին քա­ղա­քա­կան պատ­ճա­ռով հար­կադ­րուեր է եր­բեմն տե­ղի տալ շատ մը պատ­շա­ճու­թիւն­նե­րու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դուն սկզբնա­կան կո­չումն է՝ գոր­ծա­կից ըլ­լալ Աս­տու­ծոյ՝ երկ­րի վրայ հաս­տա­տե­լու հա­մար եր­կին­քի թա­գա­ւո­րու­թիւ­նը, ինչ­պէս կ՚ը­սէ Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ. «Քա­նի որ մենք պար­զա­պէս Աս­տու­ծոյ գոր­ծա­կից­ներն ենք. դուք Աս­տու­ծո՛յ ան­դաս­տանն էք եւ Աս­տու­ծոյ շի­նու­թիւ­նը, եւ ո՛չ թէ մե­րը» (Ա ԿՈՐՆԹ. Գ 9)։ Ուս­տի, մարդ, իր Ա­րա­րի­չին ան­հուն սի­րոյն եւ շնոր­հած բա­րիք­նե­րուն փո­խա­րէն պար­տա­ւոր է բո­լոր սրտով զԱյն սի­րել, պաշ­տել, փա­ռա­բա­նել, կամ­քը կա­տա­րել եւ գո­հու­թիւն տալ, գո­յու­թեա­նը պատ­ճառ՝ Աս­տու­ծոյ գո­հու­թիւն յայտ­նել։ Ա­ռա­ջին օ­րէն երբ Աս­տուած ս­­տեղ­ծեց մար­դը, սկսաւ խօ­սիլ ա­նոր հետ եւ յա­րա­բե­րուիլ։