Ընկերա-մշակութային

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​«Օ, բնու­թիւն Օ՜, մայր,
Մշտահ­ոլ­ով, մշտագ­ոյ եւ մշտատ­եւ...» (Ե. Չ.):

Սա­մա­թիոյ «Ա­ճա­ռեան» սրա­հին մէջ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան տե­ղի ու­նե­ցաւ Սա­հա­կեան սա­նուց միու­թեան թա­տե­րա­խում­բին այս տա­րուան ներ­կա­յա­ցում­նե­րու շար­քի կա­լան։ Միու­թեան թա­տե­րա­խում­բը այս տա­րի կը բե­մադ­րէ «Այս ալ իմ կինս է» խո­րագ­րեալ խա­ղը, ո­րու բե­մադ­րիչն է Վոլ­քան Սա­րըէօզ։ Դե­րա­կա­տար­ներն են՝ Լիա­նա Իւ­նալ, Սե­ւան Սել­վի­լէր, Գա­րօ­լին Պեն­լի, Գրի­գոր Պա­լօղ­լու եւ Սե­լին Իլ­կէն։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​Նո­րա­ծի­նը կա­թին կը փա­րի ով ալ ըլ­լայ մա­տա­կա­րա­րո­ղը, քա­նի որ տա­կա­ւին աչ­քե­րը իսկ չեն բա­ցուած. սա­կայն Պէտ­քը զինք կ՚ա­ռաջ­նոր­դէ: Պէտ­քէն կը յա­ռա­ջա­նայ կա­խուա­ծու­թիւ­նը. այս է կեն­դա­նա­կան աշ­խար­հի բնա­կան ըն­թաց­քը:

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Սիւ­նի­քի սահ­մա­նա­մերձ մար­զի մէջ պա­տե­րազմը ա­ւար­տած է 1994 թուա­կա­նին: Կը թուի, թէ այ­լեւս հե­ռա­ւոր ան­ցեալ են կրա­կոց­նե­րը, հրե­տա­կո­ծու­թիւն­նե­րը, սահ­մա­նա­յին կռիւ­ներն ու ա­մէն օր սահ­մա­նէն եւ խա­ղաղ բնա­կա­վայ­րե­րէն հաս­նող մա­հուան լու­րե­րը:

ԱԼԵՔՍ ԱՇՃԵԱՆ

«Ո­րե­ւէ խօսք ը­սե­լէ ա­ռաջ լաւ մտա­ծէ: Բա­ռեր­ը կերտ­ել­ու եւ կոր­ծա­նել­ու զ­­օր­ու­թիւն­ը ուն­ին: Այ­լապ­էս ա­նոնք անջր­պետ­ի մէջ կ՚ոչն­չա­նան» (Ան­ծան­օթ):

Հա­յաս­տա­նի Գի­տու­թիւն­նե­րու ազ­գա­յին ա­կա­դե­միոյ Ա­րե­ւե­լա­գի­տու­թեան կա­ճա­ռը կը ծրագ­րէ հրա­տա­րա­կել քա­ռա­հա­տոր մը, որ կը կո­չուի «Հա­յաս­տա­նի յա­րա­կից եր­կիր­նե­րու պատ­մու­թիւն»։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, ա­ռա­ջին հա­տո­րը ար­դէն լոյս տե­սած է ու կը վե­րա­բե­րի հին շրջա­նին։ Այդ մէ­կը կը ներ­կա­յաց­նէ տա­րած­քաշր­ջա­նի հա­րե­ւան­նե­րու պատ­մու­թիւ­նը հայ­կա­կան տե­սան­կիւ­նէն։

​Սուրբ Հո­գի հա­մալ­սա­րա­նի Փի­լի­սո­փա­յու­թեան, մարդ­կա­յին եւ քա­ղա­քա­կան գի­տու­թիւն­նե­րու բա­ժան­մուն­քի կազ­մա­կեր­պու­թեամբ տե­ղի ու­նե­ցաւ գի­տա­կան հա­մա­ժո­ղով մը՝ «Լի­բա­նա­նեան ներ­կա­յու­թիւ­նը աշ­խար­հի մէ­ջ» խո­րագ­րով։

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

Սա­թե­նիկ Գրի­գո­րեան ծնած է Բա­ղէշ (Պիթ­լիս), 1894-ին: Փոքր տա­րի­քէն ա­մուս­նա­ցած է բա­ղէշ­ցի Վա­ղար­շակ Պա­պա­յեա­նին հետ:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Մա­յիս 7-ի օ­րը հայ ժո­ղո­վուր­դը կը նշէ ծննդեան տա­րե­դար­ձը ­Հայ­կեան ­Հան­ճա­րի բա­նաս­տեղ­ծա­կան սրբազ­նա­գոյն ճա­ճան­չու­մը հան­դի­սա­ցող Գ­­րի­գոր Նա­րե­կա­ցիի (951-1003)։

ԿԱ­ՐՕ ՊԵՏ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Ժո­ղո­վուրդ­նե­րու կեան­քին եւ պատ­մու­թեան մէջ, ա­մէ­նու­րեք բնա­կան ե­րե­ւոյթ ե­ղած է, որ նշա­նա­կա­լի դէպ­քեր, հայ­րե­նա­սի­րա­կան սխրա­գոր­ծու­թիւն­ներ, կրօ­նա­կան, նպա­տա­կա­յին ե­րա­զուած ի­րա­գոր­ծում­ներ ար­ժա­նա­նան հա­ւա­քա­կա­նու­թիւն­նե­րու գնա­հա­տան­քին եւ յա­ջոր­դա­կան սե­րունդ­ներ զա­նոնք իբր ա­ւանդ պա­հեն ու գնա­հա­տեն մաս­նա­ւոր յի­շա­տա­կու­թեամբ, կամ՝ իբ­րեւ տօն