ՀՐԱԿ ՓԱՓԱԶԵԱՆ
Նախորդ շաբթուայ յօդուածով գրեցի Հայաստանէն 1990-ականներուն սկիզբ առած մեծ արտագաղթի ալիքի եւ անոր հիմնական պատճառներուն մասին։ Այս անգամ, ինչպէս խոստացած էի, պիտի ներկայացնեմ պատճառներն ու շարժառիթները, որոնք այդ ալիքի մէկ մասը բերին ու հասցուցին Պոլսոյ վոսփորեան ափեր։
Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Եւ այն, թէ Միածինը Գառնուկ կը կոչէ, ասիկա տասը պատճառով.
Նախ՝ որովհետեւ գառնուկը մաքուր կենդանի է, նմանապէս մեր Տէրը Իր էութեամբ մաքուր էր, որովհետեւ մարմինով Աստուած է:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Հին խօսք է ու զայն զանազան առիթներով լսած եմ. «Եթէ լեզուն մեռնի, մենք ալ հետը պիտի մեռնինք...»։ Իրօք կա՞յ այդպիսի բան, կամ այսօրուան բաւականին խճճուած աշխարհին մէջ, երբ մէկ կոճակով կարելիութիւն կը ստեղծուի ամենահեռաւոր երկիրներու պետական գրադարանները մուտք գործել, որքանով ժողովուրդի մը լեզուն կը պայմանաւորէ, կամ աւելի կ՚երաշխաւորէ ժողովուրդի մը ինքնութիւնը։
ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ
Մարդոց դիմագրաւած դժուարութիւնները ընդհանրապէս արմատախիլ ընելու փոխարէն՝ ակներեւ է, որ մեծ պետութիւններ միշտ կ՚ուզեն հակամարտութիւններու տաք գօտիներ պահել եւ բազմացնել: Սակայն այդ վայրերուն մէջ բնակող մարդոցմէ ոմանք բոլոր ձեւերով կառչած են կեանքին:
ՅԱԿՈԲ ՊԱԼԵԱՆ
Պահ մը եթէ կանգ առնենք եւ առանց կանխակալ կարծիքի՝ մտածենք այն մեծ գաղափարներուն մասին, որոնք յուզած են մեզմէ առաջ ապրած սերունդներ ու իմաստուններ եւ կը յուզեն նաեւ մեզ այսօր, եթէ փորձենք հարցականի ենթարկել ապահովութիւն ներշնչող գաղափարները եւ մարմարի վրայ գրուած-գրուող ճշմարտութիւնները, թերեւս նուազ սխալներ կը գործենք, նուազ կը դժբախտանանք եւ նուազ կը դժբախտացնենք:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Լիբանանի ընդհանուր իրավիճակին հետեւողներուն համար աւելի քան յստակ սկսած է դառնալ, որ Լիբանանը ոչ միայն տնտեսական լուրջ խնդիրներ ունի, այլեւ ունի սխալ կառավարման հիմնահարց։ Երկար տարիներու ընթացքին, համայնքային կապուածութիւններու պատճառով, նաեւ պաշտօնները համահաւասար կերպով բաժնելու պարտադրանքին ականջ տալով՝ երկիրը կորսնցուցած է լուրջ եւ ճիշդ կառավարում մը իրականացնելու հիմնադրոյթներէն։
ՄԵԹՐ ԳԱՍՊԱՐ ՏԷՐՏԷՐԵԱՆ
1993 թուականին, աւելի քան քառորդ դար առաջ, ԱՄՆ-ի մէջ լոյս տեսաւ ամերիկեան Odonian հրատարակչատունէն, ամերիկահայ միջազգային հրապարակագիր Դաւիթ Պարսամեանի հարցազրոյցներու մէկ հաւաքածուն՝ ամերիկացի բազմահմուտ լեզուագէտ եւ յառաջապահ հրապարակախօս Նօամ Չոմսքիի հետ՝ «Փոքրաթիւ բարգաւաճները եւ մեծաթիւ անհանգիստները» (“The Prosperous Few and the Restless Many”) վերնագրով, իսկ հատուածներէն մէկը կրէ “The New Global Economy” վերնագիրը, այնտեղ Չոմսքի ունի մարգարէական կանխատեսութիւններ եւ դիտարկումներ, եւ անհերքելի փաստեր, այն մասին թէ՝ «Համաշխարհայնացում»ը (Globalization, Mondialisation) Կապիտալիզմի (դրամատիրութեան) զարգացման գագաթնակէտը, կամ՝ ուժին անգերազանցելի մակարդակին հետեւանքը չէր… (ինչպէս բարբառեցաւ ամերիկեան իմփերիալիզմի (կայսերականութեան) վարձկան կաչաղակ Ֆրանսիս Ֆուքոյաման, որ «աւետեց՝ Սոցիալիզմի վերջնական պարտութիւնը, Կապիտալիզմի ջախջախիչ յաղթանակը եւ ՊԱՏՄՈՒԹԵԱՆ ՎԱԽՃԱՆԸ… Սովետական Միութեան ինքնալուծարումով) այլ՝ Կապիտալիզմի միջնաբերդ՝ ամերիկեան իմփերիալիզմի մայրամուտին կամ վայրէջքին… զոր բացայայտած էր ԱՄՆ-ի նախագահ Ռիչըրտ Նիքսըն՝ 1971 թուականին… 2008-ին պայթած Կապիտալիզմի կառուցուածքային ճգնաժամէն 37 տարիներ առաջ, եւ՝ Սովետական Միութեան ինքնալուծարումէն քսան տարիներ առաջ արդէն…։
Պատրաստեց՝ ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ
Յուշագրութիւններէ եւ առտնին ծառայութեան գիրքերէ մինչեւ նկարազարդ հմայիչ վէպեր, մեր թերութիւններու եւ ոչ կատարեալ ըլլալու մասին գրելը երբեք այնքան ժողովրդական չէ եղած: Փիլիսոփաներ, մտաւորականներ եւ գրողներ այսօր տարբեր մօտեցումներով եւ չափանիշներով կ՚արծարծեն ձախողութիւնը՝ միշտ ուղղելով հետեւեալ հարցումը. «Բայց կրնա՞յ ձախողիլը երբեւէ յաջողութիւն ըլլալ»:
ԱՆԱՀԻՏ ԿՕՇԿԱՐԵԱՆ
1992 թուականին Պարսելոնայի մէջ կայացած Ամառնային ողիմպիական խաղերու օրհներգը դարձաւ համաշխարհային երաժշտական տարբեր աշխարհներու երկու հսկաներու՝ Մոնսերաթ Քապալիէի եւ Ֆրետի Մերքիւրիի համատեղ «Պարսելոնա» երգը։
ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
-Արցախի աղաման է, արի՛, քուրօ ճան, չե՞ս ուզում առնես:
Գառնիի մուտքին մօտ, կրպակի մը սեղանին ետին կեցած կը կանչէր զիս ծախողը:
