Ընկերա-մշակութային

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Արդէն 130 եւ աւելի տարիէ ի վեր ամերիկեան աւանդոյթ մը կայ. Գալիֆորնիոյ նահանգի Փասատինա քաղաքին մէջ Նոր տարին կը սկսի Վարդերու շքերթով:

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Իսկապէս հին ժամանակները աւելի՞ գեղեցիկ էին՝ քան այսօր։ Ներկայէն փախչելու համար պահ մը կը թակենք անցեալի դուռը, իսկ երբեմն ալ կ՚երթանք դէպի ապագայ՝ երազելով։

ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ

Կարելի անյայտ հայեացքդ սպառնաց տողերս,
որոնք դեռ չընդգրկած ճերմակ ծով ու արեւ,
դարձան ծառայ քու ցանկութեան ու մաղձ տուին ճիգերուս,
որոնք ննջեցին վհատ, լքելով թռիչք ու թեւ:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Տօնական եւ խորհրդալի այս օրերուն բացառիկ ցուցահանդէս մը բացուած է «Մեսրոպ Մաշտոց» մատենադարանին մէջ: Ցուցադրուած են Սուրբ Ծնունդը պատկերող բացառիկ մանրանկարներ, որոնցմէ շատեր առաջին անգամ կը ցուցադրուին:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Աւանդաբար տարին կը սկսինք հայ գրողներու Կաղանդի գրութիւններով՝ յուսալով, որ անցեալի մեր յիշատակները ուղենիշ կ՚ըլլան ողջ տարուան ընթացքին, եւ մեծերու իմաստալից խօսքը կրկնապէս խորհրդաւոր շուք կու տայ մեր թուացեալ անշուք կեանքին:

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Ճէք Լանտըն իր «Մարթին Իտըն» գիրքին մէջ գրած է. «Քնանալը անոր համար կը նշանակէր մոռնալ. իւրաքանչիւր առաւօտը կը դիմաւորէր տխրութեամբ։ Կեանքը զինք կը մտահոգէր, կը ճնշէր, իսկ ժամանակը տանջանք մըն էր իրեն համար»։

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Տարի մը եւս անցաւ, երթալ տեղաւորուելու համար պատմութեան էջերուն մէջ եւ իր տեղը ձգելով նոր տարուան մը:
Շուրջ մէկ տասնամեակ առաջ աշխարհով մէկ տարբեր էին տրամադրութիւնները, տարբեր էին սպասումները նոր տարուան շեմին, այսօր՝ ամբողջութեամբ տարբեր են:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Կը դիմաւորենք հերթական նահանջ տարին: Մինչ ոմանք նախապաշարում ունին նահանջ տարիներու հանդէպ՝ զանոնք համարելով ոչ-բարենպաստ, ուրիշներ անոր ընծայած մէկ աւելի օրը հնարաւորութիւն կը նկատեն՝ մէկ օր աւելի երջանիկ ըլլալու, բարութիւն ընելու եւ խաղաղութիւն կերտելու համար:

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Նոր տարի... Նոր երազանքներ, յոյսեր, նոր սկիզբներ... Ահաւասիկ, տարի մը եւս սահեցաւ մարդոց կեանքէն։ Սա իւրայատուկ օր մըն է, երբ իւրաքանչիւրը կը վերաքննէ իր կեանքը՝ անցեալով ու ներկայով եւ անոնց հիման վրայ նոր որոշումներ կ՚առնէ, ծրագրեր կը մշակէ։

ԵՐԱՄ

Քանի մը ամիս առաջ, սովորական պարտեալ օր մը, երեկոյեան ամէնօրեայ քայլքս կ՚ընէի։ Երեւանեան մայթը նոյն մոխրագոյնն էր. կօշիկներս նոյն ճերմակը սեւցող։ Տէրեան փողոցը պատռող Սայաթ-Նովայի աղմուկը քիչ-քիչ կը հասնէր ականջիս, կը սկսէր դանդաղ ծակել քունքս, երբ պատկեր մը, շատ անսովոր, եկաւ կլանելու զիս։