ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ պահ մը ականատես ըլլաք, թէ երիտասարդ աղջնակ մը շէնքի մը տանիքը բարձրացած ինքզինք ցած նետել կ՚ուզէ, ի՞նչ կ՚ընէք. զինք համոզել կը փորձէ՞ք, որ նման քայլի չդիմէ, կը խրատէք եւ կը փորձէք մխիթարիչ մը դառնալ՝ զինք հեռու պահելու անդառնալի այդ քայլէն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նեղութիւններ անխուսափելի են աշխարհի վրայ, արդարեւ աշխարհ, որու վրայ կ՚ապրի իր երկրային կեանքը մարդ, երբեք բուրաստան մը չէ։ Ցաւը եւ վիշտը, նեղութիւններ եւ դժուարութիւններ, ամէն տեսակ չարիք աշխարհը «աշխարհ» կ՚ընեն, եւ ապրելու համար մարդ պէտք է տոկայ, հանդուրժէ այդ բոլորին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ քննութեան ենթարկենք մեր կեանքը, անպատճառ պիտի նկատենք, որ մինչեւ օրս գրեթէ բոլո՛րս ալ ապրած ենք ուրիշներու համար. որովհետեւ հայկական անգիր սովորութեան մաս կը կազմէ սեփական հանգիստէն աւելի նկատի ունենալ ու առաջնահերթ նկատել «ուրիշները ինչ կ՚ըսեն» օրէնքը, որ սեփական ուրախութեան ու երջանկութեան մեծագոյն դահիճը կը հանդիսանայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ժուժկալութիւն»ը իր ամենալայն իմաստով, մեղք գործելու փորձութեան դիմաց «ո՛չ» կարենալ ըսելու կարողութիւնն է։ Անշուշտ երբ «մեղք գործել» կ՚ըսենք, այս ալ պէտք է առնենք իր լայն առումով, այսինքն՝ այն բոլոր արարքները որոնք սխալ են՝ օրէնքի կամ կանոններու հակառակ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Շատ աւելի լաւ է, տղա՛ս, դառն արցունքով աչքդ ցողիր
Ու քո ճամբան շարունակիր».
Սեւակ իր որդիին կ՚ուզէ բացատրել, որ կեանքի անարդարութիւններուն դիմաց կանգ առնելը, բողոքելն ու արտասուելը ճշմարտութենէն ոչ մէկ բան կը փոխէ. հաւանաբար Սեւակ այդ մէկը սորված էր իր անձնական փորձով եւ հիմա իր զաւակը կը յորդորէ կեանքի ճամբան շարունակելու՝ թէեւ արցունքոտ աչքերով։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եոհան Վոլֆկանկ ֆոն Կէօթէի «Ֆաուստ»ը սովորական գրական գլուխ գործոց մը ըլլալէ աւելին է՝ ան «կեանքի գործ» մըն է իմաստասէր եւ համայնագէտ մտքի մը՝ Կէօթէի, որ կատարելագործած է յիսուն տարիի տքնաջան աշխատութեամբ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Դու սիրոյ հետ միշտ հաշտ ապրիր,
բայց խոյս մի տայ տառապանքից»
Պարոյր Սեւակ իր այս տողերով կը նոյնացնէ սէրն ու տառապանքը։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդ, քանի որ «բանաւոր էակ» մըն է՝ խորհելու, դատելու եւ որոշելու կարողութեան տէր եւ ազատ կամքով շարժող՝ ըստ իր համոզումներուն, ապա ուրեմն շատ բնական է, որ իր նմաններուն հետ տարակարծութիւններ ունենայ։ Եւ տարակարծութիւններու բնական հետեւանքն է՝ վիճաբանութիւնը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Ու թէ հիմա, իմ բալիկըս, ես քո գլխին ճառ եմ կարդում,
Ապա միայն նրա համար...».
Իրականութեան մէջ Սեւակ ճառեր սիրող մարդ մը չէր, որովհետեւ հաւատացողն էր, թէ իւրաքանչիւր մարդ միայն իր փորձառութեամբ կրնայ բան մը սորվիլ եւ հասկնալ եւ այս մէկը մեր մարդկային բնութեան մաս կը կազմէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուծոյ անհուն բարութեան եւ գութին մէկ մասն է համբերութիւնը, եւ այդ անհուն եւ գերագոյն բարութիւնը ունի մեծագոյն հեզութիւնը։ Որքան մեծ է բարութիւնը՝ նոյնքան մեծ է հեզութիւնը։
